printlogo


کد خبر: 154289تاریخ: 1394/12/6 00:00
ضعف دیپلماسی در استراتژیک‌ترین وزارتخانه اقتصادی کشور
زنگنه نمی‌تواند نفت ایران را بفروشد!

گروه اقتصادی: شیوه دیپلماسی وزارت نفت، اکنون این ذهنیت را متبادر ساخته که زنگنه و همه یاران او در تلاشند تا از چهارراه طالقانی بازار جهانی نفت را به کنترل خویش درآورند. این درحالی است که فعالان بازار نفت معتقدند ضعف دیپلماسی وزیر نفت باعث شده است تا حق افزایش تولید نفت کشور در دوران پساتحریم نادیده گرفته شود. وزارت نفت ایران اعلام داشته، چنانچه صادرات نفت‌خام خود را در سال آینده به بیش از روزانه 2  میلیون بشکه برساند، این  بدان معناست که یک میلیون بشکه دیگر به ظرفیت تولید خود افزوده است.
بنابراین اگر به ازای یک میلیون بشکه  نفت، میانگین بهای طلای سیاه50 دلار در هر بشکه  محاسبه شود، سالانه 37 میلیارد دلار به درآمد کشور افزوده خواهد شد. رقمی که لااقل با این وضعیت صنعت نفت کشور در عرصه بین‌الملل،  امری بعید به نظر می‌رسد.
مدیر امور بین‌الملل  شرکت ملی  نفت ایران هم پیش‌بینی کرده که در اسفندماه  سال جاری  حجم صادرات نفت خام  ایران به یک میلیون و 500 هزار بشکه افزایش یابد. او هنوز اشاره‌ای نداشته که با رفع تحریم، آیا رقم وعده شده دایر بر افزایش  تولید بلادرنگ  500 هزار بشکه‌ای محقق شده یا خیر؟ اما پرواضح است که پاسخ همچنان منفی است. ایران برای بازگشت به بازار جهانی نفت با چالش‌های بزرگی دست و پنجه نرم  می‌کند. بویژه اینکه بازگشت ایران به بازارهای جهانی  نفت منجر به افزایش عرضه بیشتر نفت شده که این خود یک دست‌انداز بزرگ‌تر برای صندوق خالی از درآمدهای نفتی کشور محسوب می‌شود. ایران تا اینجای کار و از محل افت صادرات نفت خود در یک سال اخیر بیش از  20 میلیارد دلار از دست داده است. با این همه برای بازگشت به سطوح بالاتر جدول سازمان اوپک در شرایط کنونی، ایران چاره‌ای جز افزایش تولید نخواهد داشت. افزایش تولیدی که با دست‌انداز‌های فنی و سیاسی بسیاری روبه‌رو بوده است. «تکنولوژی ضعیف و قدیمی»، چاه‌های با عمر بیش از 50 سال و ضریب بازیافت پایین، تخلیه  نیروی انسانی کارشناس از بدنه وزارت نفت و تنگنای مالی شدید، دست وزارت نفت را برای تحقق  افزایش تولید بسته و نفس صنعت نفت کشور را به شماره انداخته است. بیژن نامدارزنگنه بیش از هر زمان دیگری حتی در طول  23 سال وزارت خویش، تحت فشار بوده و این فشار‌ها  به مرور از او،  فردی کم‌طاقت و انتقادناپذیر ساخته است. با این همه وزارت نفت چاره‌ای جز مهیا کردن زمینه بازگشت باصلابت ایران به صدر جدول اوپک ندارد. اما آیا در شرایط کنونی ژنرال‌های  تحت فرمان زنگنه، توانایی هموار کردن این راه ناهموار را دارند؟ تلاش شبانه‌روزی اعضای سازمان اوپک منجر به تولید روزانه
32 میلیون بشکه نفت شده که این امر جدای  از ایجاد 2  میلیون بشکه مازاد در بازار و افت شدید قیمت نفت، فضا را برای بازگشت ایران بشدت تنگ هم کرده است.
نشست چهار جانبه پر سروصدا اما بی‌نتیجه در باغ کوشک
 بازار نفت در هفته‌ای که گذشته تحت تاثیر اخبار 2 نشست وزرای نفت در دوحه و تهران قرار گرفت. در نشست دوحه، وزرای انرژی و  نفت  روسیه، عربستان، ونزوئلا و قطر حضور داشتند و در نشست دوم در باغ پل رومی (کوشک) تهران جای عربستان و روسیه خالی بوده و به‌جای آنها عراق و ایران اضافه شدند. از قرار معلوم، در نشست دوحه حق افزایش تولید نفت‌خام  ایران در دوران پساتحریم  نادیده گرفته شد؛ اتفاقی که فعالان بازار از آن به عنوان یک نشانه بزرگ از ضعف دیپلماسی نفتی ایران یاد کرده‌اند. وزیر نفت هم در پایان نشست وزرا در تهران، افزوده: تصمیمی که گرفته شده برای اینکه اعضای اوپک و غیراوپک سقف تولید خود را به منظور تثبیت بازار و بهبود قیمت‌ها به نفع مصرف‌کننده و تولیدکننده، نگه دارند، این مورد حمایت ما نیز هست. پرواضح است که تا اینجای کار هر
2 نشست مورد اشاره، یک گردهمایی تزئینی بوده، زیرا عربستان و هم‌قطاران آن در حاشیه خلیج‌فارس، حاضر به کاهش سقف تولید خود نیستند. واقعیت این است که در دوران تحریم صنعت نفت ایران، تولید نفت کشورهایی  چون عراق، عربستان، امارات عربی متحده و کویت  روزانه 4 میلیون بشکه اضافه شد. پس انتظار حداقلی پس از لغو تحریم‌ها، پایین کشیدن فتیله تولید نفت این کشورها  بوده اما نه‌تنها این امر محقق نشده بلکه شواهد حاکی از تلاش عربستان برای فریز کردن ظرفیت افزایش تولید نفت ایران هم  بوده  است. در این راستا آل‌سعود از همه ظرفیت‌های  خود در عرصه بین‌الملل سود جسته است. مقامات ارشد وزارت نفت ایران  ازجمله معاون بین‌الملل وزارت نفت و مدیر امور بین‌الملل شرکت ملی نفت ایران  هیچ توفیقی در اقناع طرف‌های مقابل برای کاهش تولید نفت و  بازگشت  سهم ایران به بازار نداشته‌اند. از نگاه دست‌اندرکاران امر، دیپلماسی کنونی وزارت نفت به دیپلماسی انتحار شباهت بیشتری  داشته تا دیپلماسی پویا و فعال. نمونه بارز دیپلماسی فعال در شرایط  کنونی در سازمان اوپک را می‌توان کشوری  چون ونزوئلا قلمداد کرد که  برای افزایش  تولید خویش پای وزرای نفت و خارجه  خود را هم به وسط کشیده و اکنون به جای ایران به جریان محور در حلقه تصمیم‌سازی  بازار نفت اوپک مبدل شده است. نقشی که تا همین چند سال قبل از آن برعهده ایران بوده است. در عوض، تنها استراتژی مدیران ارشد وزارت نفت دمیدن در شیپور افزایش تولید آن هم بدون تحقق رقم اعلامی بوده که همین امر هم به عاملی برای رقابت بیش از پیش رقبا مبدل شده  است. به گزارش نسیم، این یعنی اوج دیپلماسی غیرفعال در وزارت نفت. این شیوه دیپلماسی وزارت نفت، اکنون این ذهنیت را متبادر ساخته که زنگنه و همه یاران او در تلاشند تا از چهارراه طالقانی  بازار جهانی نفت را به کنترل  خویش درآورند. تجربه‌ای تلخ و نسخه‌ای که  در 2 سال گذشته، یگانه دستاورد آن شکستی بزرگ برای صنعت نفت ایران بوده است.


Page Generated in 0/0069 sec