شروین طاهری:  امروز کورس رقابت انتخابات ریاست‌جمهوری ینگه دنیا به مهم‌ترین ایستگاه میانی خود می‌رسد. حتی هستند صاحبنظرانی که انتخابات مقدماتی ایالت نیویورک را فینال رقبای هم‌حزبی می‌دانند. تاریخ نشان می‌دهد که چگونه نیویورک به عنوان مهم‌ترین قطب
سیاسی-اجتماعی- اقتصادی ایالات متحده در ادوار گذشته مثلا باعث شد جان اف‌کندی پیش از آنکه به‌عنوان محبوب‌ترین رئیس‌جمهور در میان یانکی‌ها به قتل برسد، در انتخابات درون‌حزبی سال 1960 با فاصله‌ای بسیار اندک 2 رقیب دموکراتش یعنی سناتور لیندون جانسون (که بعدا معاون و احتمالا شریک ترور خود کندی شد) و سناتور استوارت سایمینگتون را پشت سر گذاشته و به‌عنوان نامزد نهایی دموکرات‌ها راهی مرحله نهایی انتخابات ریاست‌جمهوری شود، جایی که ریچارد نیکسون را شکست داد. جدا از آنکه نیویورک پایتخت بین‌المللی و مالی آمریکاست و همچنین بیشترین تعداد دلگیت‌ها (نمایندگان صاحب رای در کنوانسیون 2 حزب اصلی) را پس از کالیفرنیا و تگزاس به خود اختصاص داده است، آنچه در انتخابات مقدماتی ریاست‌جمهوری 2016 اهمیت نیویورک را مضاعف و این ایالت را به داربی نامزدهای جمهوری‌خواه و دموکرات بدل می‌کند این است که 3 تن از 4 نامزد اصلی 2 حزب خود را به نوعی نیویورکی می‌دانند.
نخست آنکه دونالد ترامپ، میلیاردر جنجالی و نامزد پیشتاز جمهوری‌خواهان یک نیویورکر تمام‌عیار و بزرگ شده کوئینز، بزرگ‌ترین محله شهر است و شاید مهم‌تر اینکه او شهرت و ثروت امروزش را مدیون این شهر است. ترامپ بخش اعظمی از ثروتش را از طریق بساز و بفروشی در نیویورک به دست آورده و در میان مردم زادگاهش شخصیت شناخته‌شده‌ای است. اما برنی سندرز، نامزد شبه‌سوسیالیست 74 ساله دموکرات‌ها نیز بزرگ‌شده محله کارگرنشین بروکلین است. این یهودی‌زاده سکولار لهستانی‌تبار از یک خانواده فقیر نیویورکی برخاسته و عجیب نیست که او هم مثل همشهری‌اش ترامپ، بزرگ‌ترین نهاد شهر یعنی بازار سرمایه جهانی وال‌استریت را زیر سوال می‌برد. اما عجیب آنکه همانند همتای جمهوری‌خواه میلیاردر و بی‌نیازش، زیر بار اسپانسرینگ یهودی‌های سرمایه‌باز وال‌استریتی نرفته است.
هیلاری کلینتون، سناتور سابق ایالت نیویورک اگرچه اصالتا اهل این منطقه نیست اما بیش از هر جا در پاتوق‌های اعیانی صخره آسمانخراش‌ها یعنی محله منهتن دیده می‌شود و در عین حال سردمدار جریان نوین فمینیستی و فراجنسیتی آمریکایی است که در این شهر پست‌مدرن ریشه‌های عمیقی دارد. فقط سر تد کروز، دومین نامزد جمهوری‌خواهان در مکاره نیویورکی‌ها بی‌کلاه می‌ماند و جان کسیچ، نامزد سوم حزب هم که عملا رقیبی دستگرمی است و هیچ بختی ندارد. اما هستند کسانی که معتقدند تد کروز، این مهره سازمان سیا اگرچه در انتخابات مقدماتی امروز زیر سایه آسمانخراش‌های نیویورک محو خواهد شد اما این احتمال وجود دارد که با رانت حکومت سایه آمریکا از سایه بیرون آمده و با کمک روندهای غیردموکراتیک در سازوکار انتخابات درون‌حزبی، ترامپ را براساس آرای پدرخواندگان حزب جمهوری‌خواه حذف کند.
امروز ترامپ پس از 3 شکست سنگین اخیرش در ایالت‌های یوتا، ویسکانسین و وایومینگ مقابل کروز با اطمینان از برگرداندن ورق در زادگاهش به نیویورک بازمی‌گردد اما گویا رسانه‌های دولتی و شرکتی آمریکایی هم مانع بزرگی برای او هستند. البته رسانه‌هایی مثل صدای آمریکا وابسته به دولت اوباما که در تخریب ترامپ از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کنند در داخل بازتاب چندانی ندارند، در عوض اکثر روزنامه‌ها، خبرگزاری‌ها و شبکه‌های تلویزیونی وابسته به لابی‌های صهیونیست و نهادهای نومحافظه‌کاری هستند که چهره‌هایی مطیع مثل کلینتون و کروز را برای راه انداختن جنگ‌ جهانی بعدی تبلیغ می‌کنند و ترامپ و سندرز را تخریب، چرا که می‌دانند این دو در تصمیمات عمده سیاسی‌شان مستقل خواهند بود. مثلا براساس نظرسنجی آسوشیتدپرس و جی‌اف‌کی، از هر 10 آمریکایی که نیمی از آنها خود را طرفدار حزب جمهوری‌خواه معرفی کرده‌اند، 7 نفرشان نظر مثبتی نسبت به دونالد ترامپ ندارند.
مخالفان نژادپرستی و اسلحه نیز با پول امثال جورج سوروس کمپین‌هایی را ضد ترامپ به راه انداخته‌اند. در مقابل ترامپ «پال منفرد» یکی از برجسته‌ترین استراتژیست‌ها در مبارزات انتخاباتی آمریکا را به تیم خود دعوت کرده تا تلاشی جدی را برای کسب تعداد بیشتری از آرای نمایندگان حزبی در کنوانسیون جمهوری‌خواهان آغاز کند.  ایالت نیویورک 95 نماینده از حزب جمهوری‌خواه و 291 نماینده از حزب دموکرات به کنوانسیون 2حزب که اواسط تابستان تشکیل می‌شود خواهد فرستاد. جالب است بدانید ترامپ طبق قانون حزبی جمهوری‌خواهان در صورت پیروزی در نیویورک همه 95 رای دلگیت‌های ایالت را می‌برد. او تا این لحظه در حالی که تنها حدود 20 کارزار ایالتی و منطقه‌ای با 769 رای دلگیت جمهوری‌خواهی باقی مانده است بدون احتساب پیروزی خانگی حتمی‌اش در نیویورک، 743 رای از حدود 2269 رای کنگره نهایی حزب را کسب کرده در حالی که تد کروز تنها 545 رای دارد که زیر سایه آسمانخراش‌ها 95 تای دیگر هم عقب می‌افتد.
مارکو روبیو که از بیش از یک ماه پیش عملا بدون اعلان، کناره‌گیری کرده و منتظر پیشتازی قطعی ترامپ و کروز برای ائتلاف با یکی از آنهاست 171 رای نمایندگی و جان کسیچ دست‌گرمی که تاکنون تنها در مینه‌سوتا، پورتوریکو و حومه واشنگتن طعم پیروزی‌های بی‌اهمیت را چشیده است تنها 143 رای دارد.
در اردوگاه دموکرات‌ها نیز با وجود پیروزی‌های متوالی و خیره‌کننده سوسیالیست پیر، برنی سندرز بر عجوزه جنگ‌سالار 68 ساله هیلاری کلینتون که 7 ایالت را شامل می‌شود، او همچنان با 1118 رای دلگیت فاصله‌ای زیاد با 1776 رای زن اول اسبق کاخ سفید دارد. تازه این غیر از برتری احتمالا مطلق کلینتون در مجموع آرای 700 سوپر دلگیت‌
 (آرای اسپانسرهای مالی بزرگ حزب دموکرات‌ در کنگره تابستانی) است که هیچ علاقه‌ای به منتقد بزرگ کاپیتالیسم آمریکایی و وال‌استریت ندارند بنابراین می‌توان سخنرانی نوستالژیک پیرمرد در زادگاهش، محله کماکان فقیرنشین بروکلین نیویورک را آخرین ایستگاه نمادین مبارزه شجاعانه پیرمردی دانست که دریای مواج سرمایه‌داری را به چالش کشید.