چند روزی می‌شود که از آن ماجرا می‌گذرد. از روزی که «رئیس‌جمهور» با شاسی‌بلند سیاه ژاپنی، در مپنا فقط از کنار کارگران گذشت و عکس گرفت و رسانه‌ها دیدند. نام این «سلک» و «منش» را چه می‌شود گذاشت، نمی‌دانم اما همین قدر می‌دانم که خیلی‌ها حتی کسانی که او را پیش‌تر پسندیده بودند، گفتند: «اشتباه کرده‌ایم». من این را فراوان می‌شنوم این روزها. شاید می‌گویند ما فکر می‌کردیم او می‌تواند رئیس‌جمهور خوبی باشد. اما چرا این روزها با اینکه به حساب خود برجامی‌ها و علی‌القاعده به تصور خود ایشان «فتح‌الفتوح آفتاب تابان» که باید مردم را به صحنه بیاورد، اینقدر لامروت است. البته به ادبیاتی می‌شود گفت سوزان بودن این آفتاب تابان است که نمی‌گذارد مردم در صحنه باشند. آنقدر سوزان که در پسابرجام نه تنها عایدی «تقریبا هیچ» است، بلکه کدخدای مودب و باهوش، 2میلیارد دلار ملت را هم بالا کشیده و این هم انگار از مکاشفات پسابرجامی است که رئیس‌جمهور گفته‌اند: «هر وقت مقامات کشورهای خارجی به ایران می‌آیند بخشی از صحبت‌های خود را به مذاکرات اختصاص می‌دهند و من به ابعاد جدیدی توجهم جلب می‌شود».

و آن ابعاد جدید کدامند که ملت از آن بی‌بهره و حتی بی‌خبر است. باید از مسؤولان بخواهیم ابعاد جدید را با ذکر مثال توضیح دهند تا معلوم‌مان شود متولیان برجام از چه سخن می‌گویند!

این روزها اما استقبال از روحانی کم است. حتی با رقبای توهمی که خود روزنامه‌های اصلاح‌طلب صبح به صبح برای روحانی می‌تراشند، پای جماعت برجامی سست می‌شود، اینقدر که بنای کابینه از پایه ضعیف بوده.  آن از مدیر 80میلیونی که حالا از جیب بیت‌المال اخلاق‌مداری می‌کند و مستعفی می‌شود. آن از وزیر واردات که رکورد زده است. آن از وزیری که «مسکن مهر» را مزخرف می‌داند. آن از دیگری که آمارهای کذایی می‌دهد بی‌خبر از جیب مردم و همه اینها یعنی نه 100 روز که 1000روز گذشت و آبی از این جماعت «توافق توافق، تعامل تعامل» گرم نشد. 

همه اینها به کنار، روی حرف جای دیگری است. مشکل اقتصادی که حل نشده و مدام قبلی‌ها مقصرند. باشد، فرض کنیم ملت هم باور می‌کند پس از 3 سال با این همه دبدبه و کبکبه و برجام برجام و ژنرال نفتی و قهرمان دیپلماسی و سردار اقتصادی، دولت مستاصل از حل موضوع معیشت، قصورها را گردن پیشینیان بیندازد، لکن درباره سلوک و منش پادشاهانه حضرات نیز قبلی‌ها مقصرند؟

اینکه رئیس‌جمهور به تعبیر یکی با «ماشین آخرین مدل ژاپنی سیاه و کمی ترسناک» به دیدار جماعت سختکوش و متعهد کارگری می‌رود و از خودرو پیاده نمی‌شود و تصاویر خستگی و خواب کارگرانی که مجبور شده بودند «قبای مدافع برجام» به تن کنند، منتشر می‌شود و همه متفق‌القول انگشت حیرت ‌بر دهان می‌برند از این موضع پادشاهانه هم تقصیر پیشینیان است؟

اینکه حالا مکرر از زبان هنرمندان به رئیس دولت اعتدال انتقاد می‌شود که بر مسیر پادشاهان نباشید، به گردن دولت قبل است؟

اینکه یکی به کنایه می‌نویسد «مراقب تشکیل سلسله روحانیه باشید» به خاطر گذشته است؟ برجامیان درباره هشدار و تذکر امروز مراجع به رعایت شؤون اسلامی هم با همین منطق استدلال می‌کنند؟ 

مردم را که به خیر برجام امید نیست اما شر این سلوک سلطنت‌مآبانه دامن اهلش را می‌گیرد. این را از این جهت می‌گویم که امام عزیز در یک سخنرانی به صراحت گفتند آن روزی که دولت ما توجه به کاخ پیدا کرد، آن روز است که باید ما فاتحه دولت و ملت را بخوانیم. آن روزی که رئیس‌جمهور ما خدای نخواسته، از آن خوی کوخ‌نشینی بیرون برود و به کاخ‌نشینی توجه بکند، آن روز است که انحطاط برای خود و برای کسانی که با او تماس دارند پیدا می‌شود.