گروه فرهنگ و هنر: در جدال انتخاباتی میان دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان آمریکایی و در ترافیک میان حوادث جنجال‌برانگیز رقبای قدرت‌طلب از جناح‌های سیاسی، حضور و نقش هنرمندان هالیوودی هم قابل تامل است. مساله‌ای که از سویی استفاده ابزاری از چهره‌های محبوب توسط سیاستمداران را برجسته می‌کند، چنانکه در مقطعی از محورهای انتخاباتی کشورمان هم به شکلی نامناسب بروز یافت و از طرفی نمایانگر جایگاه نازل برخی چهره‌های سیاسی نزد هنرمندان و بازیگران عرصه هنر است، چنانکه جولان دیوانه‌وار کاندیدایی چون دونالد ترامپ در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا بهانه‌ای بوده است برای انواع انتقادات نسبت به عملکرد سیاسی آمریکا در جهان و نگاه تاریک‌گونه‌ای که توسط سیاستمداران غربی در جهان رخ نمایانده است.
به طور حتم چه استفاده ابزاری از بازیگران مشهور هالیوودی در مرحله بعدی انتخابات آمریکا و چه هجوم انواع انتقادات به شیوه قدرت‌طلبانه سردمداران غربی توسط هنرمندان در ادامه به شکلی گسترده‌تر بروز خواهد یافت، همانطور که در دوره‌های گذشته شاهدش بودیم و حتی جبهه‌بندی بازیگران درجه یک سینمای جهان برای طیف‌های قدرت‌طلب آمریکایی هم شکل گرفت که در سویی رابرت دنیرو، ستاره افسانه‌ای هالیوود گروهی را برای حمایت از باراک اوباما به صف کرد و جک نیکلسون، هنرپیشه برجسته سینما نیز پشت سر هیلاری کلینتون قرار گرفت حتی همگام با نقش‌های دیوانه‌وار خود چنان دچار جنون حمایت شد که در فیلم تبلیغاتی «جک و هیل» هم شرکت کرد ‌که این فیلم در وب‌سایت یوتیوب در همان 3 روز اول 2/1‌میلیون بازدیدکننده داشت. اما سودای قدرت‌طلبی برای سیاستمداران هر دو جناح چنان بوده که آنها چه در استفاده از بازیگران مطرح و نامی و چه در به‌کارگیری انواع تمهیدات رسانه‌ای برای فریب افکار شهروندان در عرصه‌های داخلی و خارجی هر کاری را برای جلب آرا صورت می‌دهند و برای رسیدن به تاج سلطنت هر نوع شیوه‌ای را به خدمت می‌گیرند.  برای انتخابات پیش روی ریاست‌جمهوری آمریکا که 8 نوامبر 2016 برگزار می‌شود از سال گذشته دورخیز لازم برداشته شد و انواع میهمانی‌ها میان هالیوودی‌ها و سیاستمداران شکل گرفت؛ مراسمی به سردمداری عوامل تاثیرگذار سیاست آمریکایی در هالیوود یعنی استیون اسپیلبرگ، کارگردان یهودی هالیوود و جفری کاتزنبرگ، رئیس یهودی کمپانی دریم ورکس که با جمع‌آوری کمک‌هایی همراه بود و در پرده دیگری از این هم‌آغوشی‌ها این بار هیلاری کلینتون دست به دامان یکی از ستاره‌های دست‌ساز هالیوودی‌ها یعنی توبی مگوآیر فیلم «اسپایدرمن» شد تا این بار پیتر پارکر با دست‌های عجیب و طناب بلند خود بتواند به جای مری جین، هیلاری را از سقوط نجات داده و به کاخ قدرت برساند! آنچه در میان رقابت‌های انتخاباتی آمریکا جلب توجه می‌کند، انواع اظهارنظرهای منتقدانه و تمسخرآمیز هنرمندان مطرح آمریکایی نسبت به رفتار و عملکرد سیاستمداران خود است و نفر اول سیبل توجهات نیز دونالد ترامپ جمهوری‌خواه است که پتانسیل لازم را برای ایجاد فضایی کمیک در عرصه انتخاباتی دارد! از شدیدترین حملات رخ داده توسط جورج کلونی که از سرشاخه‌های تاثیرگذار سینمای هالیوود است تا اظهارنظر اخیر سوزان ساراندون در جشنواره شصت‌ونهم کن علیه ترامپ دیوانه می‌توان نقل قول‌های بسیاری آورد و نیز از انواع حملاتی که آنجلینا جولی نسبت به عملکرد سیاسیون آمریکایی بالاخص دونالد ترامپ داشته است.  جورج کلونی با الصاق عناوینی چون نژادپرست، بیگانه‌ستیز و فاشیست خطاب به ترامپ گفت: «در زمان انتخابات حجم عظیمی از ایده‌های احمقانه به گوش می‌رسد، ایده‌هایی مانند اینکه ورود مسلمانان به کشور را ممنوع می‌‌کنیم». البته این نخستین‌بار نیست که هنرمندان و اهالی رسانه‌ای غرب نسبت به عملکرد ناشایست رهبران غربی نسبت به مردمان کشورهای دیگر انتقاد می‌کنند و پیش‌تر نیز افرادی مانند ادوارد اسنر و مایک فارل به جنگ‌طلبی آمریکایی‌ها و عدم حمایت از مظلومان سوری اعتراض کردند. دامنه اعتراضات به سیاست‌های آمریکایی‌ها و رقبای انتخاباتی چنان دامنه‌دار بوده که نسل جدید بازیگران آمریکایی را هم به خود گرفته است، چنانکه جنیفر لارنس، بازیگر اسکاری سینمای هالیوود که پردرآمدترین هنرپیشه زن دنیا در سال 2015 بوده است، گفته‌های امثال ترامپ را در جهت سرگرمی خواند و به طعنه گفت: «کشور ما فقط یک نفر را که از نظر سیاسی نادرست باشد نیاز دارد!» سخنان فریبنده سیاستمداران آمریکایی برای رسیدن به دروازه‌های کاخ سفید در حالی است که انواع دخالت‌های قدرت‌طلبانه آمریکایی‌ها در طول تاریخ موجب به‌هم‌ریختگی توازن زندگی در جهان و انواع لشکرکشی غارتگران غربی موجب مهاجرت بسیاری از مردم بی‌پناه مانند سوری‌های مظلوم شده و این مساله واکنش بسیاری از بازیگران سینما را در بر داشته است، آنجا که آنجلینا جولی ستاره دیروز و امروز هالیوود با انتقاد از چنین سیاست‌های جنگ‌طلبانه‌ای عنوان داشت: «به سوریه که نگاه می‌کنیم می‌‌بینیم معضل اصلی در برخورد با این فاجعه بزرگ انسانی، ناتوانی جهان در تصمیم‌گیری و اقدام است».