همیشه در سال‌های منتهی به جام‌جهانی و آن روزها که تیم‌ملی درگیر مسابقات مقدماتی است بین سرمربی تیم‌ملی و سرمربیان باشگاه‌ها درگیری‌ها و اختلاف نظرهای مختلفی به وجود می‌آید. درگیری بازیکنان در چند جبهه آنها را خسته کرده و در بسیاری از مواقع نه مربی تیم‌ملی و نه مربی باشگاه‌ها نمی‌توانند اهداف خود را درباره ملی‌پوشان به نتیجه نهایی برسانند. امیر قلعه‌نویی آخرین مربی‌ای بود که با کی‌روش و حتی با ملی‌پوشان تیمش درگیر شد و در پی او برخی بوقچی‌های باشگاه هم از روی سکوها با بیک‌زاده، حیدری و البته صادقی و تیموریان مشکل پیدا کردند. امسال اما این برانکو ایوانکوویچ بود که چراغ اول را روشن کرد و با تصمیم کی‌روش برای استراحت دادن به ملی‌پوشان مخالفت کرد. استدلال کی‌روش این بود که بازیکنان لیگ پس از پایان لیگ به استراحت رفتند اما ملی‌پوشان بلافاصله در اردوی تیم‌ملی حاضر شده و البته به دیدار مقدونیه و قزاقستان رفتند. کی‌روش به‌درستی برای این دسته از بازیکنان استراحت اجباری می‌خواهد تا هم بنیه بدنی و هم تمرکز کافی را برای آنها به دست آورد. در آن‌سو اما برانکو هم حرف حساب می‌زند و می‌خواهد در اردوی بدنسازی تیم بازیکنانش را برای یک فصل کامل آماده کند و 10 روز استراحت دادن به برخی از آنها را برنمی‌تابد. در این وضعیت در واقع هر 2 مربی درست می‌گویند اما منافع آنها
رو در روی یکدیگر قرار می‌گیرد و این وسط بازیکنان هستند که قربانی می‌شوند. آنها حقوق خود را از باشگاه می‌گیرند و تحت تملک باشگاه‌ها هستند اما تیم‌ملی فرصتی برای بزرگ‌تر شدن اینها هم هست. شاید به همین دلیل است که می‌گویند در سال‌های جام‌جهانی یا مقدماتی که تیم‌ملی بازی‌های بسیار سنگینی دارد و در نتیجه اردوها و بازی‌های تدارکاتی بیشتری هم دارد، تیم‌هایی که کمتر بازیکن ملی‌پوش دارند می‌توانند موفق‌تر عمل کنند. در هر صورت با توجه به اینکه پرسپولیس بیشترین تعداد بازیکن را در تیم‌ملی دارد، برانکو در میان مربیان لیگی بیشترین دردسر را هم در طول فصل برای هماهنگ کردن و آماده نگه داشتن بازیکنانش خواهد داشت که این کار بسیار سخت و پیچیده است بویژه آنکه این تیم در آسیا هم به میدان خواهد رفت و این وزنه را بیش از همیشه بر ساق‌های خود احساس خواهد کرد.