گابریله مارکوتی:  اگر دشان هوادار سریال «شنود» (The Wire) باشد حتما می‌داند مربی فرانسه بودن مثل توصیفی است که تامی کارکتی از شهردار بودن می‌کند: هر روز برایت صبحانه در سینی نقره‌ای زیبایی میارن. اما وقتی توش را نگاه می‌کنی می‌بینی پر از کثافته و بعد مجبوری اونو بخوری. هر روز صبح! وقتی مربی تیمی هستی که همیشه کمتر از جمع ستاره‌هایش است و مدام با جنجال و انتقادات روبه‌رو است چنین وضعیتی داری. وقتی فرانسه میزبان یک تورنمنت فوتبال می‌شود همه سریع یاد 1984 و 1998 می‌افتند، جایی که تیم‌شان قهرمان شد و مقایسه‌ها شروع می‌شود. دشان خودش عضو تیمی بود که 98 قهرمان جهان شدند. اما حالا هر وقت آنلاین می‌شود یا تلویزیون را روشن می‌کند بازیکنان قدیمی این 2 تیم قهرمان را می‌بیند که بهش توصیه‌هایی می‌کنند و بار انتظارات را بالاتر می‌برند. فرانسه بدون این دخالت‌ها هم وضعیت جالبی برای شروع تورنمنت نداشت. از رسوایی اخلاقی متیو والبوئنا گرفته تا اتهامات نژادپرستی مطرح شده توسط کریم بنزما که اریک کانتونا هم بهش دامن زد و مصدومیت‌های مدافعان میانی، از رافائل واران گرفته تا آیمریک لاپورت و در نهایت محرومیت ممدو ساکو. بعد تورنمنت شروع شد و اوضاع بهتر نشد. فرانسه برای 81 دقیقه مقابل رومانی، 90 دقیقه مقابل آلبانی و 90 دقیقه به علاوه‌ وقت‌های اضافه مقابل سوییس نتیجه‌ای بهتر از تساوی نگرفت. بعد در یک‌هشتم هنوز بازی شروع نشده یک بر صفر از ایرلند عقب افتاد و تنها 29 دقیقه مانده به پایان بازی از حریفش پیش افتاد. فرانسه در مجموع 4 بازی تنها 38 دقیقه، به علاوه‌ وقت‌های تلف شده از حریفانش جلو بوده است. این نکته‌ای‌ است که منتقدان فرانسه مدام یاد دشان می‌اندازند. نکته‌ دیگر تغییرات زیاد فرانسه بوده است. دشان تا اینجای تورنمنت به 16 بازیکن از 20 بازیکن تیمش بازی داده و سیستمش را از 3-3-4 به 1-3-2-4 و 2-4-4 تغییر داده است. اما هیچکدام از این سیستم‌ها به نظر کاملا درست نمی‌آمد. دشان مقابل ایسلند، تیمی که شبیه یک شمشیر 2 لبه‌ وایکینگی بود و معلوم نبود کدام سرش در این بازی پایین می‌آید، هم تیمش را تغییر داد و برای نخستین‌بار ساموئل اومتیتی را به زمین فرستاد. در خط حمله هم آنتوان گریزمان کنار اولیویه ژیرو قرار گرفت و دیمیتری پایت و موسا سیسوکو به 2 سمت خط میانی منتقل شدند. پل پوگبا و بلز ماتوئیدی هم در مرکز خط میانی بازی می‌کردند. این سیستم که واریاسیونی از
2-4-4 بود مناسب شرایطی است که مربی مطمئن است تیمش مالکیت توپ بالایی خواهد داشت. با این وجود دشان در نیمه‌ اول و قبل از زده شدن گل دوم نگران کنار زمین قدم می‌زد و مثل یک بچه با اینکه می‌دانست هیولاها واقعی نیستند مدام نگران این بود که زیر تختش چه می‌گذرد. پایان نیمه‌ اول با نتیجه‌ 4 بر صفر خیال فرانسوی‌ها را بابت صعود راحت کرد. برای همین مردان دشان که دوست داشتند بازی زودتر تمام شود تا تمام تمرکزشان را متوجه جدال بزرگ مقابل آلمان کنند، در نیمه دوم با اشتباهات دفاعی خودشان باعث شدند تا ایسلند حداقل با 2 گل دیگر از یورو 2016 خداحافظی کند. ایسلند در مجموع این جام 7 گل زد، فقط کمتر از بلژیک و ولز و خود فرانسه. افسانه‌ این تیم تا نسل‌ها در ایسلند سینه به سینه نقل خواهد شد. خود دشان هم بعد از بازی درباره‌ نمایش تیمش در نیمه دوم گفت: «می‌دونم توی فوتبال هر اتفاقی ممکنه بیفته اما ما 4 بر صفر جلو بودیم و من خواستم بازی را اداره کنم. برای همین دست به تغییر زدم و این تغییرات تعادل تیم در بعد دفاعی را بهم زد. من خوشحال نیستم که 2 تا گل ساده خوردیم ولی... راستش را بگم، شاید نباید اینو بگم، اما خوشحالم که اونا 2 تا گل زدن چون با توجه به جامی که پشت سر گذاشتن لایقش بودن». سوت پایان بازی که به صدا درآمد بازیکنان له بلو مقابل هواداران‌شان دور افتخار زدند. این حرکتی بود از روی خوشحالی و از سوی دیگر کمی آرام گرفتن و باز روشن کردن شعله‌های عشق و اعتماد بین تیم و ملت‌شان. اگر فرانسه مقابل آلمان هم همین‌طور بازی کند چیزی برای ترسیدن ندارد. درباره دشان، حالا حس می‌شود از خیلی قبل وقتی همه شک و تردید داشتند، او باور داشت.