فوران آدرنالین در رگ‌های رونالدو
ایان مک‌اینتاش: رونالدو همیشه با شوت‌های محکم و دقیقش، با حرکات و تکنیکش که مردان عادی را مثل قوطی کنسرو روی زمین می‌انداخت، قهرمان شده بود. نه این جوری، نه در محوطه‌ فنی، نه با دست‌های بازش که هم‌تیمی‌هایش را راهنمایی می‌کرد. گوشه چشمی به آینده؟ رونالدوی مربی؟ احتمالا نه. رونالدو نه به پولش احتیاج دارد، نه به فشارش. اما به هر حال در شب فینال یورو 2016 رونالدوی مصدوم و خسته هر چه داشت، تا آخرین قطره‌ شخصیت و شهرتش را به تیمش، به بازیکنانش منتقل کرد، به این امید که تاثیری در نتیجه داشته باشد. شاید هم داشت.
بعد از بازی وقتی از رونالدو پرسیدند آیا این بالاترین افتخار دوران فوتبالش بوده موافقت کرد: «من همیشه می‌گم در رده‌ باشگاهی همه چیز را می‌برم، از نظر انفرادی همه چیز را می‌برم. اما هیچ وقت با پرتغال چیزی نمی‌برم. اما امشب بردم و آنقدر خوشحالم که نمی‌تونم حسم را توصیف کنم. این حسی باورنکردنیه. من خیلی خوشحالم، من لیاقتش را داشتم. من امشب بدشانس بودم و مصدوم شدم، اما بچه‌ها کار را تموم کردن. اونا دویدن، اونا جنگیدن، مقابل 70 هزار نفر. هیچکس باور نمی‌کرد، ولی ما بردیم». واقعا حیف بود اگر تورنمنت برای رونالدو روی برانکارد، با زانویی بسته و صورتی پر اشک به پایان می‌رسید. با تمام جو منفی‌ای که گاهی به پا می‌کند، رونالدو یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان نسل خودش است، بازیکنی که برای جام‌جهانی 33 ساله و برای یوروی بعدی 35 ساله خواهد بود. واقعا شاید این آخرین فرصت برای رونالدو بود. اگر رونالدو در زمین شکست می‌خورد مشکلی نبود. فوتبال همین است. اما اینکه قبل از به دست آوردن فرصتی برای تاثیر گذاشتن روی بازی مصدوم شود و بیرون برود ظالمانه بود. رونالدو 2 بار تلاش کرد بر مصدومیتش غلبه کند و به بازی بازگردد، اما کارش تمام شده بود، حداقل در زمین. وقتی سوت پایان 90 دقیقه زده شد، رونالدو با کاپشنی به تن دوباره به زمین وارد شد، وقتی هم‌تیمی‌هایش خسته روی چمن پهن شده بودند، رونالدو مثل پادشاهی قبل از آغاز نبرد میان سربازانش گشت زد، چند کلمه این ور، یکی روی شانه زدن آن ور. رونالدو بین 2 نیمه‌ وقت اضافه هم همین کار را تکرار کرد، در حالی که کاملا روی اعصاب و حرکاتش کنترل داشت. اما وقتی ادر دقیقه‌ 109 گل زد، دیگر هیچ کنترلی باقی نماند. رونالدو، در حالی که همه از روی نیمکت بلند شدند و ادر را محاصر کردند، تنها خوشحالی کرد و اشک ریخت. آدرنالین در رگ‌های رونالدو فوران می‌کرد. رونالدو در دقایق پایانی قادر به نشستن کنار دیگر بازیکنان روی نیمکت نبود و باید کنار خط می‌ایستاد و تاثیری در بازی می‌گذاشت، هر تاثیری که می‌شد. کادر فنی پرتغال سعی کردند او را آرام کنند، اما موفق نشدند. هیچکس نمی‌توانست جلوی رونالدو را بگیرد. چند ثانیه قبل از پایان بازی رونالدو فرناندو سانتوس را گرفت و بشدت تکانش داد. سانتوس مات و مبهوت بود، چون مربیان قبل از پایان بازی هیچ چیز را تمام شده نمی‌دانند. اما وقتی مارک کلاتنبرگ سوتش را به صدا درآورد، دیگر هیچ چیز برای نگرانی باقی نمانده بود. رونالدو باز هم تنها بود، با چشمان باز ناباوری پر از اشک. بعد یکی از مربیان پرتغال در آغوشش گرفت و رونالدو در حالی که روی زمین افتاده بود شانه‌هایش از شدت گریه می‌لرزید. بعد رونالدو بلند شد، به تک‌تک همبازی‌هایش تبریک گفت و از آنجا که بعضی چیزها، حتی در نامحتمل‌ترین و عجیب‌ترین رویاها هم تغییر نمی‌کنند، پیراهنش را درآورد. این افتخاری بود که رونالدو سال‌ها دنبالش بود، افتخاری که حداقل فعلا، اگر تصمیم مسی تغییر نکند، او را بالاتر از رقیب آرژانتینی‌اش قرار می‌دهد: یک- هیچ. این پیروزی نقطه‌ نهایی یک عمر دنبال بهترین و بالاترین شدن بود.


واکنش رسمی بارسلونا به جدایی مسی
باشگاه بارسلونا به شایعه جدایی لیونل مسی در تابستان سال جاری پایان داد و تاکید کرد که این بازیکن پیشنهادی برای جدایی ارائه نداده است.  به نقل از الموندو دپورتیوو، لیونل مسی، فوق‌ستاره بارسلونا در شرایط روحی خوبی به سر نمی‌برد. او در تابستان سال جاری متهم به فرار مالیاتی شد و دادگاهی در اسپانیا او را به 21 ماه زندان محکوم کرده است. خبرهای زیادی درباره مسی به گوش می‌رسد و رسانه‌های اسپانیایی در این چند هفته اخیر از احتمال جدایی او سخن به میان آورده‌اند. باشگاه بارسلونا به شایعه جدایی مسی واکنش رسمی نشان داد.  جوزپ یپس، سخنگوی رسمی باشگاه بارسلونا تاکید کرد مسی اصلا به دنبال جدایی نیست. البته او خبر ناراحت بودن این بازیکن بزرگ را تایید کرد.  سخنگوی بارسلونا در گفت‌وگو با روزنامه الموندو گفت: هم باشگاه بارسلونا و هم لیونل مسی دلیلی برای نگرانی ندارند و کاملا آرام هستیم. مسی اصلا خواستار جدایی نبوده است.