با توجه به وضعیت داوری‌های شائبه‌برانگیز ادوار گذشته خانه سینما از حالا هراسی بر دل فیلمسازان مستقلی که خارج از گعده یاران خانه سینما هستند، نشسته و حتی اعتراضاتی از سوی برخی انجام شده است. به گزارش نسیم آنلاین، گروه‌گرایی در سینمای کشور و در میان انتخاب‌های جشن خانه سینما سال‌هاست وجود دارد. این گروه‌گرایی که سعی می‌کند امتیازات و منابع مالی سینمایی را به جای توزیع عادلانه در میان عموم سینماگران در حلقه‌ای از دوستان و آشنایان توزیع کند، همواره با نقد صریح هم مواجه شده است اما متاسفانه کم یا زیاد در همه این سال‌ها به حیات خود ادامه داده است. این گعده‌گرایی منفعت‌طلبانه نه تنها در تولید و اکران فیلم‌ها بلکه درباره داوری‌های جشنواره‌های فجر و جشن خانه سینما هم نفوذ داشته است. حالا در فاصله کوتاهی مانده به جشن خانه سینما هم صدای اعتراضات سینماگرانی بلند می‌شود که داوری‌های این جشن را جهت‌دار می‌دانند. از جمله این سینماگران علی ملاقلی‌پور است؛ کارگردان جوان فیلم «قندون جهیزیه» با اشاره به روند داوری‌ها در این جشن به ظاهر صنفی گفته است: «امسال در جشن خانه سینما گفته‌اند تمام فیلم‌ها داوری نمی‌شود و فقط فیلم‌های شاخص؛ حالا شاخص حتما یعنی نزدیکان!» با این شرایط ناعادلانه در داوری‌ها توسط خانه سینما که نه تنها در توزیع جوایز جشن‌های خود که در توزیع امکانات رفاهی که از سوی بخش دولتی به آن سرازیر می‌شود یک اقلیت نزدیک به حلقه بالادستی را ارجح می‌شمرد، باید شاهد ادامه وضعیتی نابرابر در سینمای ایران بود و نتیجه هم اینکه سال به سال دامنه سینماگران معترض به این نهاد بیشتر می‌شود. از طرفی رئوس خانه سینما دایره را آنقدر تنگ کرده‌اند که حتی یک صدای مخالف و منتقد در هیات‌مدیره این نهاد وجود ندارد و نتیجه هم اینکه برگزاری جشن سپرده می‌شود به کارگردانی که نقدی حداقلی در برنامه تلویزیونی را تاب نیاورده و سریالی را به‌خاطر یک نقد تعطیل می‌کند. طبیعی است که در این سازوکار جایی برای فیلمسازانی که در حلقه دوستان خانه سینما جایی ندارند، باقی نمی‌ماند. پرسش اما اینجاست جایگاه پیشکسوتان سینمای ایران در برخورد با این گعده‌گرایی چه بوده است؟ به عنوان یک مثال سرراست، سعید سعدی، تهیه‌کننده پیشکسوت سینمای ایران که تولید فیلم «قندون جهیزیه» را برعهده داشته، چرا در مقابل این گعده‌گرایی مفسده‌برانگیز کنار کارگردان فیلمش قرار نمی‌گیرد؟