پیمان زمانى: این شاه‌بیت از استاد سخن حافظ شیرازی که مى‌گوید: «با خرابات‌نشینان ز کرامات ملاف/ هر سخن وقتى و هر نکته مکانی دارد» در روزهای گذشته و درباره اظهارات رئیس‌جمهور در اجلاس جهانى شهرداران و شوراها، مصداقی عینى یافته است. اجلاسى که با حضور میهمانان خارجى برگزار شد و مى‌توانست زمانى براى تقویت موقعیت و تبلیغ دستاوردهاى شهرى ایران در اذهان عمومی و مکانى براى ارائه راهکارهاى عملیاتى و کارشناسانه از سوى رئیس‌جمهور محترم براى حل معضلات شهرى که بین بسیارى از شهرهای دنیا عمومیت دارد، باشد اما با اظهارات و کنایه‌های نابجای رئیس‌جمهور که مصداقى از خودزنى در سطح بین‌المللى هم بود، مکان و زمانش بهم ریخت. اظهاراتى که براى میهمانان خارجى و حتى خودى‌ها، نه‌تنها راهکار عملى در حوزه حل مشکلات شهرها نداشت بلکه ذهن دغدغه‌مند آنان را از اصل موضوع هم دور کرد.
مانند این بود که رئیس‌جمهور در دانشگاه هاروارد و در جمع دانشجویان خارجى، درباره افزایش قیمت سیب‌زمینی در یکى از شهرهاى ایران، ایراد سخن کند! از سوى دیگر، آیا اتخاذ ژست حق به جانب در چنین اجلاسى، این شائبه را تقویت نمى‌کند که دولت حتى به موضوعات شهرى که ماهیتى اجتماعى دارند، نگاهى سیاسی دارد؟ آیا نگاه سیاسی به اداره امور شهر، تضییع حقوق شهروندان و مانع توسعه شهرى نیست؟ از طرفى، آقاى روحانى، کم‌کارى‌های دولت در حوزه شهرى را نیز به صورت ششدانگ به نام شهردارى‌ها سند زد! رئیس‌جمهور در حالى با کنایه، از تراکم‌فروشى شهردارى‌ها انتقاد کرد که آغازگر و پایه‌گذار تراکم‌فروشی در تهران، «غلامحسین کرباسچى» از اعضای کلیدی حزب کارگزاران بود که روزنامه شرق در گزارشی اذعان کرد کرباسچى با «اشتهایی سیری‌ناپذیر» به تراکم‌فروشى روى آورد؛ حزب کارگزارانى که در حال حاضر، نبض مدیریت اقتصادی در دولت آقای روحانى را در دست دارند! وانگهى، زمانى که دولت، با عمل نکردن به وظایف و تعهداتش در قبال شهروندان و شهردارى، دست شهردارى‌ها را زیر ساتور خودش گذاشته است، آیا مى‌تواند تقصیر خودش را در تولید و رشد نواقص شهرى کتمان کند؟! به طور طبیعی انتظار نمى‌رفت در چنین اجلاسى، آقای روحانى به افزایش بدهى‌هاى میلیاردى دولت در دوره خودشان به شهردارى هم بپردازد اما انتظار این را هم نداشتیم که وى، از تریبون بیان راهکارهاى کارشناسانه براى بهبود کیفیت زندگى شهرى، به عنوان تریبون تبلیغات استفاده کند! بى‌تردید، انتظار از رئیس‌جمهور محترم به عنوان یک حقوقدان این است که حق و حقوق هر مجلسی را رعایت کند و متناسب با آن مکان و زمان، ایراد سخن کند. چه زیبا و آموزنده است که: «تا مرد سخن نگفته باشد/ عیب و هنرش نهفته باشد».