ایوبی پس از مدت‌ها سکوت به جای پاسخگویی در قبال اشتباهات صورت‌گرفته سعی کرد با استفاده از روش قدیمی ایجاد دوقطبی‌های سیاسی و پناه بردن به حاشیه‌های این دوقطبی از پاسخگویی به اصل انتقادات فرار کند.  به گزارش سوره سینما، مدیریت سینمای ایران در چند وقت گذشته به واسطه حواشی متعددی که درگیر آن شده، روزهای سختی را پشت‌سر گذاشته است. حواشی ایجاد شده در ارتباط با پخش تیزر فیلم‌های سینمایی از شبکه‌های ماهواره‌ای فارسی زبان و پس از آن توقیف یکی از این فیلم‌ها توسط قوه قضائیه و مطالبات و فشارهای برخی اهالی سینما برای قانونی شدن تبلیغات ماهواره‌ای فیلم‌های سینمایی در کنار اعتراضات به ماجرای صدور حکم حکومتی حجت‌الله ایوبی، رئیس سازمان سینمایی، برای ارائه پروانه ساخت به 2 فیلم توقیفی «ارادتمند، نازنین، بهاره، تینا» و «پارادایس» و همچنین حواشی پیش‌آمده درباره پرونده پزشکی مرحوم کیارستمی و احتمال سهل‌انگاری تیم پزشکی در جریان درمان این کارگردان بزرگ سینمای ایران باعث شد اولین روزهای تابستان ۹۵، تبدیل به طاقت‌فرساترین روزهای مدیریت حجت‌الله ایوبی در سازمان سینمایی شود. اما ایوبی که سال‌ها به عنوان سفیر ایران در کشور فرانسه، به راه و رسم سیاست و سیاسی‌بازی آگاه شده است؛ بخوبی می‌دانست برای رهایی از این فشارها و کمتر شدن اعتراض جریان‌های سینمایی به سوءمدیریتش، باید از استراتژی رایج در میان سایر مدیران دولت یازدهم استفاده کند و با مطرح کردن موضوعی انحرافی و انداختن تقصیرها گردن مدیران قبلی، حداقل برای مدتی ذهن‌ها را به سوی موضوعی جدید بچرخاند. به همین خاطر بود که درست در روزهایی که حجم انتقادات از سازمان سینمایی بالا رفته بود، پس از مدت‌ها سکوت به جای پاسخگویی در قبال اشتباهات صورت‌گرفته وارد منازعه‌ای تازه با جواد شمقدری، رئیس سازمان سینمایی دولت دهم شد و سعی کرد با استفاده از روش قدیمی ایجاد دوقطبی‌های سیاسی و پناه بردن به حاشیه‌های این دوقطبی از پاسخگویی به اصل انتقادات فرار کند.  ماجرا از آنجا آغاز شد که پس از داغ ‌شدن اخبار مربوط به انتشار فیش‌ حقوقی برخی مدیران دولت یازدهم، رسانه‌ای از ایوبی پرسید که آیا شما هم حاضرید میزان حقوق دریافتی خود را اعلام کنید؟ طرح این سوال آغازگر بحث‌های بعدی شد و نزاع میان 2 مدیر سینمایی دولت‌های دهم و یازدهم بر سر میزان حقوق دریافتی خود، با همین سوال آغاز شد؛ نزاعی بی‌فایده که در آن هر یک از طرفین یا از طریق مصاحبه با رسانه‌های نزدیک به خود یا کانال‌های تلگرامی‌شان اقدام به جواب دادن به دیگری می‌کرد و با انتشار فیش‌هایی که صحت آنها قابل اثبات نبود، قصد در گناهکار جلوه‌ دادن دیگری داشت.  بازار اتهامات داغ شد، حتی پای دیگر مدیران سازمان سینمایی در دولت قبل نیز به میان کشیده شد و کار به موضع‌گیری‌های تند و تیز طرفین علیه یکدیگر کشید. جالب آنکه در اوج این مناقشات حجت‌الله ایوبی، رئیس سازمان سینمایی در گفت‌وگو با خبرگزاری رسمی دولت در ارتباط با مساله افشای فیش‌های حقوقی یا همان «فیش‌گیت» گفت: من معتقدم اصل ماجرای فیش‎گیت یک جنگ روانی انتخاباتی برای کند کردن شتاب حرکت دولت و ایجاد جو سوءتفاهم علیه دولت بود. این اظهارنظرها در حالی از سوی ایوبی مطرح شد که همه فعالان سینما و حتی شخص ایوبی بخوبی می‌دانست و می‌داند که در شرایط فعلی آنچه بیش از همه باعث خدشه‌دار شدن اعتماد مابین اهالی سینما و مدیریت نظام است، سوءمدیریت او و عدم پاسخگویی‌اش در قبال مسائل مهم و اتفاقات روز سینمای ایران است و متهم کردن دولت قبل و پرداختن به مسائلی همچون فیش‌گیت، دوایی برای درد اهالی سینما و فعالان این عرصه نیست.  بدون شک در همه دولت‌ها ضعف‌های مدیریتی وجود داشته است بنابراین بهتر است آقای ایوبی به جای سیاسی‌بازی و متوسل شدن به این ترفندهای تکراری، راهی برای سامان بخشیدن به اوضاع آشفته این روزهای سینمای ایران پیدا کند.