محمد سررشته‌داری: در حالی که اردوی تیم‌ملی را به خاطر اردوی پرسپولیس لغو کرده بودند، حالا وزیر ورزش ورزشگاه آزادی که تنها زمین استاندارد است را به تیم‌ملی نمی‌دهد تا صعود به جام‌جهانی سخت شود. هنر می‌خواهد، هنری بس بزرگ که به تیم‌ملی کشور خودت بهترین زمین چمن را ندهی و آن را صندلی کرده، قاب کنی و در اختیار باشگاه‌ها بگذاری، هنر می‌خواهد و به نظر می‌رسد ما هنرمند هستیم، هنرمندانی که نه ورزشگاه می‌سازیم، نه زمین چمن درجه یک و نه همان را که داریم به تیم‌ملی کشورمان می‌دهیم!
درد دارد این هنرمندی که کی‌روش فریاد بزند به من بهترین زمین چمن را بدهید تا تیم‌ملی کشورتان را روی آن تمرین بدهم و وزیر ورزش بگوید: «نمی‌دهیم. قرار است روی این زمین استقلال و پرسپولیس بازی کنند برای تیم‌ملی دیگر جا نداریم!»
به این خبر دقت کنید: پس از اعتراض‌های شدید کی‌روش برای چند نوبت زمین اصلی آزادی برای تمرین کردن در اختیار تیم‌ملی قرار گرفت اما حالا دوباره محمود گودرزی از در اختیار قرار ندادن آزادی به تیم‌ملی خبر داده است: «آزادی متعلق به مسابقات رسمی تیم‌ملی و سراسری باشگاه‌هاست و برای تمرین کردن نیست. اگر قرار باشد هر تیمی اراده کند و بخواهد در این زمین تمرین کرده و آن را خراب کند، برای برگزاری مسابقات دچار مشکل می‌شویم. همان‌طور که گفتم زمین ورزشگاه آزادی برای مسابقات تیم‌ملی و سراسری باشگاه‌هاست».
هنرمندی وجود ندارد به عنوان مشاور به وزیر ورزش بگوید اگر تیم‌ملی روی بهترین زمین‌ها تمرین نکند، این استادیوم با همه صندلی‌های جدید پلاستیکی‌اش که ظاهرا دردانه‌اش هم کرده، تنها میعادگاه شکست‌های تیم‌ملی ایران خواهد بود و بس. بله ما هم می‌دانیم، شما هم می‌دانید که روی زمین چمن با ظرفیت مشخص و معلومی می‌توان مسابقه برگزار کرد اتفاقا به همین دلیل هم هست که باشگاه‌ها و فدراسیون‌های فوتبال برای تمرین بعضا بیش از 8 زمین چمن آماده می‌کنند تا تیم‌هایشان هر روز روی یکی از این زمین‌ها تمرین کنند و دیگر زمین‌ها فرصت ترمیم و نو به نو شدن داشته باشند. اما ما 8 زمین نداریم، تنها یک آزادی داریم که استاندارد است البته آن را هم به تیم‌ملی نمی‌دهیم تا خراب نشود. شرایط این روزهای فوتبال ایران مثل آن کودکی است که کفش نو خریده ولی آن را نمی‌پوشد و موقع خواب بالای سرش می‌گذارد تا مطمئن شود کفش‌هایش خراب نمی‌شود. استادیوم آزادی الان چنین وضعی دارد، آن را نونوار کرده‌ایم و پس از سال‌ها بالاخره به زور کنفدراسیون فوتبال آسیا «طبقه دوم» آن را صندلی‌دار کرده‌ایم اما آن را گذاشته‌ایم بالای سرمان تا خراب نشود غافل از اینکه تنها زمین استاندارد در ایران همین زمین است و تیم‌ملی مثل فرزند طلاق یا کودک کار بیرون از این زمین ایستاده و پرسپولیس و استقلال را در آن زمین به عنوان کودکان دیگر این خانواده می‌بیند.
فدراسیون فوتبال بدون زمین فوتبال!
اجازه بدهید اینگونه به ماجرا نگاه کنیم؛ این 2 تیم بزرگ کشورمان که سازنده‌های اصلی فوتبال در ایران بوده‌اند و حتی تیم‌ملی ایران هم همیشه روی شانه‌های این دو ایستاده و اتفاقا بشدت به مراقبت و کمک نیاز دارند، زیرمجموعه وزارت ورزش هستند و تیم‌ملی زیرمجموعه فدراسیون فوتبال.
اول: چرا فدراسیون فوتبال ایران یک ورزشگاه ملی برای تیم‌ملی، خاص تیم‌ملی، ویژه تمرینات و مسابقات تیم‌ملی مثل پارک دوپرنس فرانسه یا ویمبلی لندن و... ندارد که دست گدایی جلوی وزارت ورزش دراز نکند؟
دوم: چرا وزارت ورزش که کنترل آزادی را از دور دارد، آن را به تیم‌ملی ایران نمی‌دهد؟ چرا وزارت به آن بزرگی برای استقلال و پرسپولیس یک ورزشگاه نمی‌سازد؟ چرا در کنار این آزادی غول‌پیکر صندلی‌دار شده و نونوار و عزیز کرده چند زمین چمن کاملا استاندارد نمی‌سازد؟ چرا به جای ساخت چمن با صندلی‌های ورزشگاه- صندلی‌های نو- عکس می‌گیرند؟ آیا نصب صندلی پلاستیکی در این ورزشگاه بزرگ آن هم با فشار کنفدراسیون فوتبال آسیا، هنر بزرگی بوده است؟
سوم: همه اتفاقات اخیر از لغو اردوی تیم‌ملی به خاطر اردوی پرسپولیس گرفته تا لغو تمرینات تیم‌ملی در ورزشگاه آزادی که تنها زمین استاندارد فوتبال ایران است موید چیست؟ حمایت از سرخابی‌های پایتخت؟ یعنی تیم‌ملی مثل کودک کار از خانه رانده شود و برود جای دیگری روی پای خود بایستد؟
اگر این فرضیه درست باشد اتفاق خوبی است چون این 2 باشگاه یتیم‌ترین، پردرآمدترین و توامان فقیرترین باشگاه‌های ایران هستند اما اگر حمایت این است چرا نمی‌توانند یک مدیرعامل برای این تیم‌ها پیدا کنند یا چرا کارنامه‌دارها را مدیر نمی‌کنند و چرا آن همه این دو- هر دو- را ضعیف نگه می‌دارند؟
به نظر می‌رسد درد، استقلال و پرسپولیس نیست، تیم‌ملی است و کی‌روش، اگرنه ده‌ها سال است تیم‌ملی، استقلال و پرسپولیس در آزادی مشترک هستند و تقابلی با هم ندارند.
چهارم: اردوی تیم‌ملی را لغو کردیم، زمین استاندارد مورد تایید سرمربی را به این تیم نمی‌دهیم، دستور استراحت به بازیکنان تیم‌ملی را هم لغو می‌کنیم. با این شرایط کسی انتظار پیروزی تیم‌ملی را مقابل قطر و آن همه زمین تمرینش برای عادت به فوتبال مدرن، سریع و تکضرب، مقابل ازبکستان متحد شده و کره و چین وسط ده‌ها زمین تمرین و پاس‌های سریع و زمینی دارد؟