زینب حاجی حسینی: تکواندوی ایران در 4 دوره قبلی هیچگاه دست خالی میدان المپیک را ترک نکرده و به همین دلیل است که از ریو به عنوان ضعیف‌ترین نتیجه در تاریخ المپیک‌ها نام برده می‌شود. روند نزولی تکواندوی ایران از المپیک ۲۰۰۴ آتن آغاز شد. آنجا که یک طلا و یک برنز همان دوره، در ۲۰۰۸ پکن به تنها طلای هادی ساعی تبدیل شد، ۲۰۱۲ لندن معتمد یک نقره به دست آورد و این روند نزولی با دست خالی تکواندوکاران در  ۲۰۱۶ ریو خاتمه یافت.  برای بررسی دلایل این شکست باید از 4 سال قبل وضعیت تکواندوی ایران را مورد بررسی قرار داد. در روزهایی که تیم ملی با 2 نماینده خود از میدان ۲۰۱۲ لندن تنها با یک نشان نقره محمد باقری‌معتمد به تهران بازگشت. در همان زمان مدیریت فدراسیون تعبیر مطبوعات و کارشناسان از واژه شکست برای تیم ملی را قبول نداشت. مسؤولان فدراسیون که همیشه خود را موفق و مدیریت خود را کم‌اشتباه می‌دانند از کسب یک نقره با 2 تکواندوکار پرمدال در رقابت‌های قاره‌ای و جهانی به عنوان یک موفقیت نام بردند. جالب اینکه تک‌نشان نقره لندن در حالی از سوی آقایان یک موفقیت عنوان شد که تنها 3 ماه بعد از بازگشت تیم ملی، فریبرز عسگری مربی موفق تیم‌ملی از کار برکنار شد! اینکه فدراسیونی نخواهد مشکلات واقعی را درک کند و اصرار بر رویه غلط داشته باشد، به نوعی دور باطل است و نتیجه آن می‌شود که 4 سال بعد در ریو شاهد بودیم. وقتی نمی‌خواهیم از شکست درس بگیریم و در اوج شکست هم چهره خود را پیروز نشان دهیم، آیا باید انتظار موفقیت هم داشت؟ اینکه تکواندوی ایران ضعف‌های فنی زیادی در میدان المپیک داشت، حرفی نیست! اینکه قهرمانان تکواندوی ما به لحاظ تکنیکی و تاکتیکی در پایین‌ترین حد خود بودند، قابل باور است! ولی چرا رئیس فدراسیون سرد و گرم چشیده و باتجربه‌ای چون پولادگر باید با مصاحبه‌های غیرمنطقی و غیرکارشناسی که نگرانی در آن موج می‌زد، باعث وارد شدن استرس و بار روانی زیاد به ملی‌پوشان و کادر فنی شود و با حرف‌های ناپخته روی عملکرد فنی آنها تاثیر مستقیم و زیادی بگذارد؟ در بخش فنی هم باید به چند نکته مهم در ثبت شکست ملی‌پوشان اشاره کنیم. دور نگه داشتن ملی‌پوشان از چرخه تمرین و مسابقات لیگ، حضور در تورنمنت‌های سطح پایین، توجه نکردن به شکست ملی‌پوشان، تمرین پرفشار تا روزهای پایانی، تمرین در شهرستان‌ها به جای دعوت از چهره‌های شاخص لیگ به اردوی تیم و غرور کاذب ملی‌پوشان از عواملی بود که مانع از ارائه توانایی نمایندگان شایسته کشورمان شد. با تمام این تفاسیر، کادر فنی بویژه ملی‌پوشان تکواندو که با وجود مشکلات و آسیب‌های متعدد در طول چند ماه گذشته به سختی تمرین کرده و راهی ریو شدند، کمترین تقصیر را در این نتیجه همین ملی‌پوشان داشتند. مگر می‌شود از کسی که با این همه مشقت راهی بزرگ‌ترین رویداد زندگی خود شده انتظار کم‌کاری داشت؟ این جوانان تا سال‌های آینده باید برای تکواندوی ایران افتخارآفرین باشند و آنها که موجبات چنین عملکردی را در این نفرات فراهم کردند باید پاسخگو باشند. نتایج تکواندو در المپیک سی‌ویکم نشان داد مسؤولان وزارت ورزش اگر خواستار حرکت رو به جلوی این رشته هستند باید خونی تازه در تفکرات مدیریتی این فدراسیون جاری کنند و این فدراسیون را از تصمیمات اشتباه و حاشیه‌سازی خالی کنند.