کد خبر: 162814تاریخ: 1395/6/8 00:00
براوو، فوتبالیستی که دروازه‌بان شد
سیدلو: مثل اکثر بچه‌هایی که فوتبال را شروع می‌کنند براوو دوست داشت یک مهاجم باشد اما در روستای 2000 نفری ویلوکو، در جنوب سانتیاگو، بچه‌های بزرگ‌تر او را مجبور می‌کردند درون دروازه قرار بگیرد. وقتی براوو به پایتخت شیلی رفت تا برای کولوکولو بازی کند، مجبور شد از دروازه خارج شود. براوو هنوز هم دروازه‌بان بود اما باید یاد می‌گرفت چطور فوتبال بازی کند. پس براوو به بازی کردن ادامه داد، در تیم ملی شیلی، در رئال سوسیداد، در بارسلونا و حالا در منچستر سیتی. براوو که در 11 سالگی به کولوکولو پیوست پسری قد کوتاه و ریزاندام بود. او برای 3 سال در کولوکولو رشد کرد اما وقتی در 14 سالگی برای جمع کردن یک ارسال بلند شد و توپ را از دست داد و دروازه‌اش باز شد، یکی از مدیران باشگاه به قدری عصبانی شد که گفت او به درد دروازه‌بانی نمی‌خورد و باید باشگاه را ترک کند. براووی ناراحت و زخم‌دیده به روستایش بازگشت و با خودش فکر کرد همه چیز تمام شده، در حالی که مربی‌اش در سانتیاگو در حال دفاع از او بود: «اگه اون بره، منم میرم.» خولیو رودریگز چیزی در براوو می‌دید و برای همین باشگاه را متقاعد کرد او را بازگردانند. رودریگز درک خیلی خوبی از فوتبال داشت. او آموزش مربیگری‌اش را در آژاکس دیده بود، جایی که با فرانس هوک آشنا شد. هوک که زمان یوهان کرویف به آژاکس رفته بود بعدا با لویی فان‌خال در بارسلونا و منچستریونایتد کار کرد و دروازه‌بان‌های تیم او را تعلیم داد. ایده اصلی هوک این بود: «در تیم‌های من دروازه‌بان اولین مهره هجومی است.» این ایده برای رودریگز هم بدل به یک وسواس شد، ایده‌ای که براوو را با آن رشد داد. براوو در فاصله 14 سالگی تا 16 سالگی که نخستین‌بار برای تیم اول کولوکولو بازی کرد 14 سانتیمتر قد کشید و وقتی در 19 سالگی یک مصدومیت به او فرصت دروازه‌بان اول شدن را داد، از این فرصت به بهترین شکل استفاده کرد و دیگر جایگاهش را از دست نداد. سال 2006 به توصیه ژابیر مانسیسیدور که حالا مربی دروازه‌بان‌های منچسترسیتی است، رئال سوسیداد براوو را به خدمت گرفت. براوو در اوایل حضورش در سوسیداد روزهای سختی را پشت سر گذاشت و در فصل دوم با اینکه تیم به دسته دوم سقوط کرده بود، حتی یک بار هم بازی نکرد. اما 8 سال بعد وقتی او به بارسلونا پیوست، باسک را به عنوان کاپیتان و ستاره تیمش ترک کرد. عواملی که باعث انتقال براوو به نوکمپ شدند آندونی زوبیزارتا، مدیر ورزشی و خوآن کارلوس اونزوئه کمک مربی تیم بودند، مردانی که هر دو در دوران کرویف درون دروازه بارسا ایستاده بودند و با گوآردیولا همبازی بودند. زوبیزارتا بعد از این انتقال گفت: «براوو شخصیت لازم را داره، رابطه‌اش با مدافعانش خیلی خوبه، توی تک به تک‌ها هم خوبه و بازی با پایش عالیه. این برای من عامل کلیدیه.» بازی با پای عالی؟ به هر حال براوو در دوران حضورش در سوسیداد یک بار از روی یک ضربه آزاد برای تیمش گل هم زده بود: «من می‌دونم که به عنوان یک دروازه‌بان باید نقش یک مدافع مرکزی را هم بازی کنم.» براوو در اتحاد هم باید به همین روند ادامه دهد، اصلا دلیل اصلی که گوآردیولا او را به سیتی برده همین عامل است. برای خیلی از مربیان بازی با پای دروازه‌بان‌ها مهم است. وقتی فابیو کاپلو مربی تیم‌ملی انگلیس شد از جو هارت خواست بازی با پایش را بهتر کند. اما برای گوآردیولا، مربی‌ای که از کرویف، کرویفی‌تر هست، این مساله اصلا قابل بحث نیست. فصل پیش براوو 84 درصد پاس صحیح داشت و هارت 53 درصد. هارت 352 بار توپ را به بازیکنان حریف واگذار کرد و براوو 142 بار. براوو در 31 سالگی، با اینکه در ابتدا به عنوان یک دروازه‌بان با تجربه و پوششی برای مارک آندره ترشتیگن جوان خریده شده بود اما نقشی کلیدی در مکانیسم بارسا پیدا کرد. مصدومیت ترشتگین درست قبل از شروع فصل باعث شد تا براوو در ترکیب اصلی قرار بگیرد و 8 هفته در لیگ دروازه خودش را بسته نگه دارد. بعد از بازگشت ترشتیگن، براوو همچنان جایگاه خودش در لیگ را حفظ کرد، اما چمپیونز لیگ و کوپا دل ری به دروازه‌بان جوان آلمانی رسید. هیچکدام از 2 دروازه‌بان از این شرایط راضی نبودند و مشکل اینجا بود که هر دو به قدری خوب بودند و به قدری کم اشتباه می‌کردند که هیچ بهانه‌ای به دست لوئیس انریکه برای انتخاب نهایی یکی‌شان نمی‌دادند. ترشتیگن اواخر فصل پیش اعلام کرد نمی‌خواهد صرفا دروازه‌بان آینده بارسا باشد و حالا رفتن براوو به سیتی هم نشان می‌دهد او به هیچ وجه قصد نیمکت‌نشینی در نوکمپ را نداشته است. این تصمیم به نفع هر دو دروازه‌بان و هر دو باشگاه بود و تنها بازنده آن هارت است.