نرگس آبیار:
برای جهانی شدن سینمای جنگ کاری نکردیم
کارگردان فیلم «شیار 143» معتقد است: ما برای مخاطب خارجی که از جنگ عراق و ایران اطلاعی ندارد، اثری تولید نکرده‌ایم که بیننده خارجی بتواند ببیند و از آن سر دربیاورد. به گزارش ایسنا، نرگس آبیار بر این باور است که «شیار 143» فیلم تمام مادرانی است که در سراسر جهان گمشده‌ای در جنگ دارند و بزودی قرار است چند اکران محدود در انگلیس داشته باشد. آبیار درباره ارزش انتظار نزد مادران سربازان مفقودالاثر گفت: فرزندی که شهید می‌شود، بازمی‌گردد و سوالی بی‌جواب نمی‌ماند اما انتظار مادرانی که جسد فرزندانشان بازنگشته، قابل توصیف نیست. این مادران شرایط بسیار سختی را متحمل می‌شوند. مادرانی را می‌شناسم که هنوز انتظار فرزندان به جنگ رفته خود را می‌کشند و هنوز شوریده‌حال و شوریده‌سر و بی‌تاب و بی‌قرارند. گاهی مادری 20 سال با تمام وجود و تمام سلول‌های تنش، لحظات انتظار را تجربه کرده و این انتظار شخصیت‌های این زنان را بزرگ کرده و به آن عمق بخشیده است. او اضافه کرد: تأکید من هم در همین نقطه است. تفاوت زن منتظر ایرانی با زنان دیگر این است که به این قضیه اومانیستی و نهیلیستی نمی‌نگرد و مرگ را پایان زندگی نمی‌داند. یک معنویتی در این ماجرا می‌بیند که به تمام انتظارات او عمق و معنا می‌دهد.
حامد عسکری در برنامه «کتاب باز»:
بی‌هویتی در ترانه‌ها به وفور دیده می‌شود
یک شاعر و ترانه‌سرا گفت: معیار این است که وقتی ترانه‌ای را گوش می‌دهیم بتوانیم با کلام ارتباط حسی برقرار کنیم. اما اتفاقی که متاسفانه در ترانه‌های اخیر ما به وفور افتاده بی‌هویتی کلام است. به گزارش فارس، حامد عسکری در برنامه تلویزیونی «کتاب باز» با اشاره به اهمیت کلام در ترانه عنوان کرد: اگر ترانه را مجموعه‌ای از ساز و صدای خواننده و ملودی و کلام در نظر بگیرید از این نگاه بهترین قضاوت کننده خود آدم است. اتفاقی که خیلی‌ها دچار آن هستیم این است که ترانه گوش دادن را به عنوان یک کار مستقل انجام نمی‌دهیم؛ به همین دلیل نمی‌توانیم در جان کلام ترانه دقت کنیم. این شاعر غزلسرا در ارتباط با ضعف ترانه‌های امروز گفت: متاسفانه صدای خیلی از خوانندگان ما به عنوان یک ساز است و کارکردی غیر از این کمتر از آنها شنیده می‌شود و همچنین ترانه‌های ضعیفی خوانده می‌شود که مخاطب تنها از ملودی و ریتم لذت می‌برد. وی در ادامه افزود: آهنگساز و ترانه‌سرا و خواننده بهتر است که به زیبایی‌های کار هم توجه کنند.
رونمایی از کتاب تازه حمید داوودآبادی
نویسنده کتاب «مثل آب خوردن» گفت: وظیفه داریم واقعیت جنگ را بگوییم و نشان دهیم مردم بودند که در جنگ شرکت کردند و دکتر، مهندس‌ها فقط به جنگ نرفتند. به گزارش فارس، حمید داوودآبادی در آیین رونمایی از تازه‌ترین کتابش که «مثل آب خوردن» نام دارد، عنوان کرد: این کتاب ثمره 30 سال خاطره‌نویسی من است، من همیشه می‌گویم 2 مرتبه متولد شده‌ام، یک مرتبه 25 مهر 1344 از مادرم و مرتبه دوم 25 مهر 1360 در منطقه سومار. بعد از اولین نامه‌ای که به مادرم از جبهه‌ها نوشتم، ماجرای نوشتن من از جنگ شروع شد، زیرا در آن نامه به سبک روایت ماوقع و مشاهدات برای مادرم اتفاقات را بازگو کرده بودم. وی با اشاره به لزوم توجه به شهدا در آثار داستانی گفت: اگر بعد از جنگ 2 ثمره داشته باشم برای من کافی است، آن هم معرفی شهید مصطفی کاظم‌زاده و دیگری شهید سعید طوقانی است. این نویسنده در ادامه گفت: داوودآبادی آرنولد و راکی نبوده است، من هم در خط مقدم ترسیده‌ام و بر خود لرزیده‌ام. نویسنده کتاب «مثل آب خوردن» گفت: احمد دهقان، سعید تاجیک، داوود امیریان، احمدرضا احدی، گلعلی بابایی و حمید داوودآبادی کسانی هستند که شاید دیپلم هم نداشته باشند، اما در جلسه‌ای بزرگان و پژوهشگران جنگ فرانسه جلوی آنها زانو زدند. داوودآبادی گفت: کتاب «مثل آب خوردن» حاصل دغدغه‌های خودم بود و معتقدم رزمندگان ما 10 سال دیگر در نهایت هستند و فرصت دارند خاطرات خود را بنویسند. ابتدا در فکر این بودم که یک کتاب خاطره‌نویسی بنویسم، اما دیدم آن چیز دیگری می‌شود و ترجیح دادم به صورت مشخص درباره دفاع‌مقدس بنویسم.