گابریله مارکوتی: باشگاه‌های کمی در دنیا به اندازه رئال‌مادرید به جایگاه‌شان در تاریخ آگاه هستند و این مساله، وسوسه تلاش برای دفاع از قهرمانی‌شان در چمپیونز لیگ - اتفاقی که آخرین‌بار میلان افسانه‌ای آریگو ساکی در سال‌های 1989 و 1990 رقمش زد- را بیشتر می‌کند. البته جام باشگاه‌های اروپا در آن دوران تورنمنتی متفاوت بود و غیر از مدافع عنوان قهرمانی فقط به روی قهرمان‌های لیگ‌های اروپایی باز بود. در این تورنمنت هم مثل حالا قدرت در اختیار تنها چند تیم و فوق ستاره‌های‌شان نبود. اینکه قهرمانی در آن دوران ساده‌تر بود یا مشکل‌تر جای بحث دارد.
ورود به جام باشگاه‌های اروپا سخت‌تر از چمپیونز لیگ بود اما بعد از ورود به آن رقابت کمتری برای قهرمانی وجود داشت ولی حالا تیم‌های زیادی در تورنمنت هستند که همیشه حضور دارند، البته با نقشی فرعی و بدون اینکه هیچوقت عنوانی به دست بیاورند. در این میان البته تیم‌های بیشتری قادر به رقابت برای قهرمانی هستند. برای مثال تنها تیمی که در 15 سال اخیر موفق شده 2 بار پیاپی به فینال برسد منچستریونایتد در سال‌های 2008 و 2009 بوده است.
در نقطه مقابل بین سال‌های 1986 تا 2001 میلان و یوونتوس هر کدام 3 بار پیاپی به فینال رسیدند و والنسیا و آژاکس هم 2 بار پیاپی فینالیست شدند. فرمت جدید تورنمنت را طولانی‌تر کرده است اما دور گروهی باعث می‌شود تا شاهد شوک‌ها و لغزش‌های کمتری باشیم و تقریبا تمام تیم‌های بزرگ را تا مراحل پایانی ببینیم. برای همین برای فتح آن، بیش از پیش باید مقابل تیم‌های بزرگ بازی کرد.
عامل دیگر این است که چرخش اطلاعات دیگر این اجازه را به تیم‌هایی مثل اینتر با کاتناچو و آژاکس با توتال فوتبالش نمی‌دهد که به قله فوتبال اروپا برسند و سال‌ها باقی بمانند. این روزها تاکتیک‌ها خیلی زود آشکار و شبیه‌سازی می‌شوند و مربیان درجه یک مدام از یک تیم بزرگ به تیمی دیگر نقل مکان می‌کنند و خلاقیت‌های‌شان را با خودشان می‌برند. کارلو آنچلوتی حالا مربی بایرن‌مونیخ است، در حالی که رهبری میلان، چلسی، پاری‌سن‌ژرمن و رئال‌مادرید را هم به عهده داشته. پپ گوآردیولا هم در حالی مربی منچسترسیتی شده که پیش از این در بارسلونا و بایرن‌مونیخ بوده است. در واقع بیش از نیمی از 16 باشگاه اول اروپا مربیانی دارند که در کشورهای مختلف سابقه فعالیت حرفه‌ای دارند. برای همین سورپرایز کردن این روزها بسیار سخت است. البته برای رئال‌مادرید جدا از این کلیت، عوامل دیگری هم هستند که دفاع از قهرمانی را سخت می‌کنند. زین‌الدین زیدان هنوز سابقه‌ای کمتر از یک سال در سطح اول فوتبال اروپا دارد و رئال با مشکلات خارج از زمین، از جمله محرومیت از نقل‌وانتقالات و پایان قرارداد کریستیانو رونالدو در سال 2018 مواجه است. در ضمن سن بالای تعدادی از ستاره‌های رئال هم خبر از پایان دوران‌شان در آینده‌ای نزدیک می‌دهد. پپه (33)، رونالدو (31)، لوکا مودریچ (31) و سرخیو راموس (30) همه بالای 30 سال هستند و کریم بنزما با اینکه 28 ساله است مدام دچار درگیری و مصدومیت می‌شود. جدا از بحث سن، سابقه طولانی این بازیکنان هم می‌تواند عاملی برای فرا رسیدن پایان دوران‌شان باشد. این پانزدهمین فصل رونالدو و پپه، دوازدهمین فصل راموس، یازدهمین فصل مودریچ و دهمین فصل مارسلو در سطح اول فوتبال است. تمام این عوامل کنار هم بالاخره تاثیرشان را می‌گذراند. نکته جالب دیگر درباره دفاع رئال از عنوان قهرمانی‌اش این است که آنها برای دومین فصل پیاپی خرج زیادی در بازار نقل‌وانتقالات نکرده‌اند. رئال این فصل آلوارو موراتا را از یوونتوس بازگرداند و مارکو آسنسیو را که به صورت قرضی برای اسپانیول بازی می‌کرد پس گرفت. اینها بازیکنانی هستند که برای عمق دادن به تیم استفاده می‌شوند، درست مثل لوکاس وازکز، دنیلو و متئو کواچیچ فصل پیش. این رویکرد نشان از قدرت ترکیب اصلی می‌دهد که خیلی سخت و با پولی بسیار زیاد می‌توان کیفیتش را بالاتر برد. پس بهتر است سرمایه را خرج عمق دادن به تیم کرد.
این رویکردی نه چندان مرسوم بین باشگاه‌های بزرگ اروپایی است. شاید به این دلیل که همیشه نیاز به جایگزین کردن چند مهره اصلی رو به افول در یک زمان برای‌شان احساس شده است اما به هر حال این راهی است که رئال انتخاب کرده تا به موفقیت برسد.
در نهایت بنگاه‌های شرط‌بندی رئال را سومین شانس قهرمانی چمپیونز لیگ این فصل می‌دانند، بعد از بارسلونا و بایرن‌مونیخ. شاید مساله کیفیت در میان نباشد و دلیل اصلی این انتخاب آگاهی آنها از دشواری دفاع از قهرمانی باشد.