احمد طالقانی: بوی ماه مهر فضای شهر را در برگرفته، خیابان‌ها پر شده از خانواده‌هایی که برای تهیه کیف و کتاب و مایحتاج بچه‌ها، عجله دارند. کیف، کوله پشتی و لوازم‌التحریر متنوع و رنگارنگ بچه‌ها را حسابی سر ذوق آورده و همه‌چیز گویای پوست انداختن شهر و دیارمان است.
13 میلیون دانش‌آموز و خانواده‌های‌شان، بیش از یک میلیون معلم، مربی، مشاور، کارمند، مدیر و ناظم؛ همه به خط شده‌اند تا آینده ایران اسلامی را رقم بزنند. حتی می‌توان گفت در آستانه فصل خزان، بهاری دیگر در راه است! بهار درس و مشق و در یک کلام بهار دانایی.
تداوم مشکلات فرهنگیان
حال و روز بچه‌ها ناگفتنی است، حتی شاگرد آخرهای کلاس هم حداقل دل‌شان برای دوستان‌شان تنگ شده، آنها هم برای دیدن یاران دبستانی خود لحظه‌شماری می‌کنند، خانواده‌ها هم خوشحالند حالا شاید مشکلات معیشتی و تهیه ملزومات تحصیلی کمی ناراحت‌شان کرده باشد اما پایان اوقات فراغت طولانی و بیکاری دانش‌آموزان برای بسیاری از آنها نویدبخش است. حال و هوای مدارس اما کمی متفاوت است، سال تحصیلی جدید در حالی آغاز می‌شود که زخم کهنه نداری‌ها و بی‌بضاعتی‌ها سر باز کرده. فضای مدارس به دلیل نبود یا کمبود سرانه مهیای حضور دانش‌آموزان نیست. مشکلات نرم‌افزاری و سخت‌افزاری به قوت خود باقی است و مشکلات معیشتی معلمان نایی برای ذوق و شوق آنها باقی نگذاشته است... زخم کهنه معیشت فرهنگیان که به درد بی‌درمان تبدیل شده همه چیز را تحت‌الشعاع قرار داده و گوش شنوایی برای شنیدن گلایه‌های فرهنگیان وجود ندارد!
کوله‌باری از مشکلات
معلمانی که هنوز حق‌التدریس سال قبل را دریافت نکرده‌اند باید سر کلاس درس حاضر شوند و به وعده‌های برخی مدیران دلخوش کنند. در مقام مقایسه با سایر عائله دولت هزینه‌های مربوط به ایاب و ذهاب، تهیه مسکن، حق هم‌طرازی برای مدرک معلمان و بسیار موارد دیگر با وجود تصویب هیات دولت به آنها پرداخت نمی‌شود، پس از بازنشستگی هم به بهانه بودجه نداشتن پاداش آنها با تاخیر طولانی و به صورت قسطی پرداخت می‌شود که مشمول مرور زمان و تورم شده و دردی را از معلم دوا نمی‌کند!
طرح رتبه‌بندی دردی را دوا نکرد!
طرح رتبه‌بندی معلمان هم که این همه در بوق و کرنا شد نه‌تنها دردی را از معیشت معلمان دوا نکرد، بلکه با نادیده گرفتن نیروهای جوان و میزان تحصیلات معلمان، تبعیض‌های ناروایی را بین فرهنگیان ایجاد کرد و بر نارضایتی‌ها افزود، در حالی که با اجرای قانون نظام هماهنگ خدمات کشوری، نیازی به طرح‌هایی همچون رتبه‌بندی معلمان که بیش از هرچیز فرار رو به جلوی دولت در رسیدگی به مشکلات این قشر است، نبود. سال تحصیلی شروع می‌شود اما شادابی مورد نظر مدیران عالی نظام در مدارس به چشم نمی‌خورد، تبعیض‌ها و ناروایی‌ها، لبخند معلمان‌مان را بر لب خشکانده و دوشغله و سه‌شغله بودن آنها برای جبران کم‌کاری‌های دولت، صحبت از کیفیت آموزشی را به طنزی تلخ تبدیل کرده است، مدارس کپری و حادثه‌ساز مناطق محروم باز هم انتظار بچه‌ها و معلمان را می‌کشد. موسم بازگشایی مدارس فرا رسیده اما در سیمای نظام تعلیم و تربیت نشاطی هویدا نیست!