مراسم اختتامیه نخستین جشنواره نقالان علوی با حضور جمعی از مرشدان، نقالان و هنرمندانی چون علی نصیریان و شهرام کرمی در تالار مهر حوزه هنری برگزار شد.  به گزارش روابط عمومی جشنواره در این مراسم از مقام شامخ 2 شهید مدافع حرم احمد غلامی و سیدجواد اسدی با حضور خانواده این شهدا تقدیر به عمل آمد. کورش زارعی پیش از اهدای جوایز در گزارشی به جشنواره نقالان علوی اشاره کرد و دلیل برگزاری چنین رویدادی را در اهمیت غدیر برای شیعیان عنوان کرد و گفت: متأسفانه در عرصه‌ هنرهای نمایشی اتفاقی رخ نداده و غدیر باید در جامعه ترویج و تبلیغ شود و هنر نمایش بهترین وسیله برای چنین کاری است. این کارگردان آثار نمایشی درباره تعداد آثار جشنواره گفت: 25 اثر اجراشده در جشنواره از میان 70 اثر از 13 استان کشور انتخاب شده که در 3 نقطه شهر تهران و 4 مسجد توسط نقالان اجرا شده است. وی تاکید کرد اجراهای نخستین دوره جشنواره با استقبال گرم مردم همراه بود.  زارعی درباره برنامه‌های آینده حوزه هنری، از برپایی چند خیمه‌گاه و فراهم کردن شرایط اجرا برای آثار پذیرفته نشده در شهرستان‌ها خبر داد. در این مراسم از 25 نقال و مرشد حاضر در جشنواره با اهدای لوح یادبود، تندیس جشنواره و هدایای نقدی قدردانی شد.  علی نصیریان نیز در اختتامیه نخستین جشنواره نقالان علوی با اشاره به تخریب تکیه دولت در دوران پهلوی و اشتباه تاریخی چنین عملی گفت: «فرهنگ را نمی‌شود تقلید کرد. ما باید به داشته‌های خود رجوع کنیم». نصیریان که برای تجلیل از مرشد ابوالحسن میرزاعلی روی سن آمده بود، طی سخنانی به اهمیت و جایگاه نقالی میان نمایش‌های ایرانی پرداخت و گفت: من در کودکی و نوجوانی نقالی و پرده‌خوانی و معرکه‌گیری که نمایش‌های تک‌نفره‌ای هستند، دیده بودم. این نمایش‌های بنیان اساسی نمایش‌های ایرانی هستند و اگر بخواهیم درباره نمایش ایرانی حرف بزنیم، باید به این آثار رجوع کنیم. بازیگر هزاردستان با اشاره به موسیقی ویژه در پرده‌خوانی و نقالی تأکید کرد بخشی از گوشه‌های موسیقی اصیل ایرانی را باید در هنر نقالی مرشدان جست‌وجو کرد. وی درباره جایگاه نقالی در نظام اجتماعی ایران نیز گفت: نقالان شاهنامه را میان مردم آوردند و این براساس نیازمندی مردمی بود که خود پدیدش آوردند. نصیریان با تکیه بر کلمه شبیه افزود: این جذابیت تجسم، شبیه‌سازی و نمایش بود که موجب پیدایش تعزیه شد. تعزیه بازیگری نیست، شبیه‌سازی و شبیه‌خوانی است. کسی نمی‌تواند نقش اولیا را بازی کند، شبیه او می‌شود و روایت می‌کند که این روایت به زبان شعر، نثر و آواز و گاهی اوقات بی‌آواز است.