محمد جعفربگلو: براساس شواهد، اسناد و مدارک موجود، فرقه ضاله بهاییت در روزهای منتهی به 15 خرداد 42 با نفوذی که در دستگاه پهلوی داشت، نقش موثری در سرکوب و کشتار مردم در این روز ایفا کرد. با رحلت «آیت‌الله‌العظمی بروجردی» که اقدامات قابل توجهی در مبارزه با فرقه ضاله بهاییت انجام داده بود، روحانیت شیعه با سردمداری امام خمینی(ره) همچنان مبارزه با این فرقه را در دستور کار خود قرار داد. بین سال‌های 41 تا 43، امام(ره) همواره و در مواقع مختلف بهاییان را به عنوان عامل صهیونیسم در ایران مورد حمله قرار می‌دادند. مهم‌ترین افشاگری‌های امام(ره) علیه این فرقه ضاله در عصر عاشورای سال 1342 بود. از همین‌ رو دشمنی این فرقه ضاله با نهضت امام خمینی(ره) روز به روز بیشتر می‌شد؛ به‌طوری که آنان از کشتار مردم توسط رژیم پهلوی حمایت می‌کردند. در ادامه به نمونه‌هایی که نشانگر نقش بهاییان در کشتار مردم در قیام 15 خرداد است اشاره می‌شود.

نقش بهاییان در اعدام شهدای 15 خرداد

پس از قیام 15 خرداد، رژیم پهلوی اقدام به دستگیری‌های گسترده کرد. در این بین «حاج اسماعیل رضایی» و «طیب حاج‌رضایی» از جمله افرادی بودند که در نهایت به جوخه اعدام سپرده شدند. گفتنی است، این 2 نفر به دلیل ارتباط نزدیکی که بویژه از اواسط دهه 30 با روحانیت شیعه با مرکزیت آیت‌الله بروجردی داشتند، در مبارزات ضدبهایی‌ که در آن دوران از سوی علما پیگیری می‌شد حاضر بودند. در دوران اوج مبارزه با بهایی‌گری، طیب حاج‌رضایی به همراه عده‌ای دیگر، «گلستان جاوید» را که گورستان بهاییان واقع در منطقه مسگرآباد بود، تخریب کرد.(1) حاج اسماعیل رضایی نیز با تاسیس مسجدی به نام «مسجد صاحب‌الزمان(عج)» درست در مقابل شرکت «پپسی‌کولا» که متعلق به بهاییان بود نقش بسزایی در تضعیف این فرقه ضاله داشت.(2) بر همین اساس زمینه‌های دشمنی بهاییان نسبت به این دو شکل گرفت. در واقع از آنجا که طیب حاج‌رضایی و حاج اسماعیل رضایی، تحت تعالیم حوزه علمیه، در جریان مبارزه با بهاییت نقش مؤثری داشتند، لذا به دشمنان اصلی این فرقه بدل شدند. چنانکه گفته می‌شود حتی بهاییان پس از اعدام طیب و حاج اسماعیل، با برگزاری جشنی به شادمانی پرداختند. همچنین چنانکه بعدها فاش شد، یک سرمایه‌دار بهایی به نام «حبیب‌الله ثابت‌پاسال» و نیز «ایادی»، پزشک ویژه شاه، در اعدام آن دو نقش داشتند. به‌طوری‌ که ثابت‌پاسال در دیدار با شخص محمدرضا شاه خواستار اعدام آنها شده بود. در همین رابطه، «حسین شاه‌حسینی» معتقد است: «یکی از علل اعدام حاج اسماعیل و طیب، مقابله آنان با بهاییت بود. در واقع این امر منشأ کینه بهاییانی که در دستگاه حاکم نفوذ داشتند، شد.»(3) فرزند طیب حاج‌رضایی نیز معتقد است مبارزات طیب با بهاییان موجب شد آنها کینه او را در دل بگیرند به‌طوری که در اعدام طیب رد پای ایادی، پزشک بهایی شاه و نیز حبیب‌الله ثابت‌پاسال، یکی از سرمایه‌داران بهایی کشور نیز دیده می‌شود.(4)

حمایت بهاییان از سرکوب مردم در قیام 15 خرداد

علاوه بر مواردی که پیش از این اشاره شد، مدارک و اسناد موجود حکایت از همدلی و همراهی فرقه ضاله بهاییت با دولت اسدالله علم در کشتار مردم در روز 15 خرداد 42 دارد به طوری که پس از سرکوب قیام مردمی این روز، بهاییان رسما اعلام کردند حمایت از کشتار معترضان در 15 خرداد و نیز حمله به مدرسه فیضیه قم، پاسخ آنان به تخریب «حضیره‌القدس» بود.(5) به علاوه، دبیر محفل بهاییان در نامه‌ای که 20 خرداد 42 تنها 5 روز پس از سرکوب خونین قیام 15 خرداد آن سال برای «پرویز خسروانی» که در آن دوران فرمانده ژاندارمری تهران بود نوشت، ضمن اهانت به مردم ایران و روحانیان، از نقش وی در سرکوب این قیام حمایت کرد. در قسمتی از این پیام تقدیر آمده است:

تیمسار سرتیپ پرویز خسروانی، فرماندهی ژاندارمری ناحیه مرکز

«تاریخ 120 ساله جهان بهایی، بویژه در ایران همواره مشحون از شهادت نفوس و تاراج دارایی و اموال آنان به دست اراذل و اوباش و به تحریک ارباب عمائم و یا افرادی نادان بوده است؛ ولی در خلال صفحات این تاریخ همواره ستاره‌های درخشانی در مقامات دولتی وجود داشته‌اند که با توجه به وظایف اساسیه وجدانیه و اجتماعی خود نوع‌دوستی و عدالت‌گستری کرده و به کرات مانع تجاوز رجاله و یا علمای بدعمل شده‌اند».

در ادامه این نامه درباره حوادث 15 خرداد آمده است: «زحمات، خدمات و سرعت عمل تیمسار در جلوگیری از تجاوز اراذل و اوباش و رجاله کراراً در سنین اخیره در این محفل، مذکور شده است، بویژه در این ایام اخیر که بحمدالله اولیای امور نیز به رأی‌العین سوءعمل جهلای معروف به علم را مشاهده کرده و هر دیده منصفی رذالت و جهالت و پستی فطرت این افراد را گواهی می‌دهد. یقین است عموم دوستداران مدنیت، علم، اخلاق و دیانت زحمات تیمسار را با دیده احترام و تقدیر نگریسته و تاریخ امر بهایی آن جناب را در ردیف همان چهره‌های درخشان حافظ و نگهبان مدنیت عالم انسانی ثبت و ضبط خواهد کرد».  در همین حال پس از وقایع 15 خرداد نشریه «اخبار امری» ارگان رسمی مرکزیت بهاییان ایران با درج گزارشی از این وقایع به حمایت از رژیم پهلوی و سرکوب مردم مسلمان ایران پرداخت و معترضان را «مشتی اراذل و اوباش» خواند. متن گزارش مزبور بدین شرح است: «به قسمی که یاران عزیز رحمانی استحضار دارند در روز 15‌‌خرداد ماه 1342 در تعقیب عزاداری محرم تظاهراتی در طهران و شهرستان‌ها ظاهرا به ‌نام عزاداری صورت گرفت. در طهران تظاهرکنندگان به‌ شیشه‌های منازل و عمارات دولتی از قبیل وزارت کشور، وزارت دارایی، موسسات و بانک‌ها حمله‌ور شده و حتی کیوسک‌های تلفن و بلیت‌فروشی و چراغ‌های راهنمایی و رانندگی را شکسته و از کار انداختند. این تظاهرات به‌ حدی شدید بود که ماموران انتظامی ناچار از مداخله مسلحانه شده و حکومت نظامی اعلام شد. حتی بر اثر دخالت ماموران و جلوگیری از اراذل و اوباش عده کثیری مجروح، مضروب و مقتول شده‌‌اند که در روزنامه‌‌های رسمی جریان آن منتشر شده است».

افزایش نفوذ بهاییان پس از قیام 

15 خرداد

پس از سرکوب وحشیانه قیام 15 خرداد، نفوذ بهاییان در دربار بیش از پیش شد به طوری که علنا و بی‌هیچ ابایی، در دستگاه‌های دولتی به کار گرفته می‌شدند. در دوران نخست‌وزیری «هویدا»، بهاییان بیش از پیش به مراکز حساس کشور دست انداختند. از جمله‌ مهره‌های بهایی که پس از سرکوب قیام ۱۵ خرداد در بخش‌های مختلف سیاسی و اقتصادی کشور نفوذ پیدا کردند، می‌توان به افرادی همچون «هژبر یزدانی» سرمایه‌دار، «ثابت‌پاسال» رئیس رادیو تلویزیون، «فرخ‌رو پارسا» وزیر آموزش‌وپرورش، «شاهقلی» وزیر بهداری، «ایادی» پزشک مخصوص محمدرضا پهلوی و «پرویز ثابتی» معاون ساواک اشاره کرد.

--------------------------------------

پی‌نوشت

1- «طیب؛ آزادمردی از تبار 15 خرداد»، تهران: نشریه پانزده خرداد، ص 258

2- گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی، طیب: زندگینامه و خاطرات حر نهضت امام خمینی، ص 176

3- گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی، طیب: زندگینامه و خاطرات حر نهضت امام خمینی، ص 177

4- زندگانی و عملکرد سیاسی طیب حاج‌رضایی به روایت فرزندش، پایگاه اطلاع‌رسانی 15 خرداد.

/ht tp:/ /ww w.15khordad 42.ir

?page=interview&id=45

5- ثریا شهسواری، اسناد فعالیت بهاییان در دوره محمدرضا پهلوی، تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ص 98
 

منبع: مرکز اسناد انقلاب اسلامی