ابوالقاسم طالبی سازنده  فیلم «یتیم‌خانه ایران» با بیان اینکه فیلمش ضدانگلیسی است، گفت: اینکه شبکه
«من و تو» و بقیه شبکه‌های معاند مرا مسخره می‌کنند و درباره من چند نقد منفی در مطبوعات چاپ شود، برایم اهمیتی ندارد. فیلم می‌سازم و پایش می‌ایستم.  به گزارش فارس، عصر پنجشنبه کارگاه انتقال تجربه کارگردان مطرح سینما «ابوالقاسم طالبی» با حضور اصحاب رسانه‌ و جمعی از علاقه‌مندان در پردیس سینمایی ملت برگزار شد. طالبی در این کارگاه گفت: روزی که «قلاده‌های طلا» را می‌ساختم، به من می‌گفتند آدم حکومت هستی؟ من گفتم: انقلاب و حکومت مال من است، نه من برای حکومت. بهترین دوستان من به قول فیلم «دست‌های خالی» یا زیر خاک هستند یا حافظ خاک این سرزمین. من طالب اندیشه‌های حاکمیت هستم و خودم را یک فیلمساز انقلابی می‌دانم. وی در این نشست که اجرای آن را سعید الهی برعهده داشت با اشاره به اینکه جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت خانه من است، گفت: از ابتدای کارم همیشه به این فکر می‌کردم که باید در چه جایگاهی از هنر قرار داشته باشم. در این عرصه 2 جبهه حق و باطل وجود دارد. این فیلمساز که با فیلم «یتیم‌خانه ایران» از فیلم‌های برگزیده در جشنواره مقاومت در این دوره حضور پیدا کرده است، افزود: خودم را در جبهه حق می‌دانم اما اینکه چقدر در کارم خالصانه رفتار می‌کنم را دیگران باید قضاوت کنند. به اندازه توانم در عرصه فیلمسازی دفاع‌مقدس فعالیت کرده‌ام و به لطف خدا و ائمه و دعای مؤمنان دست شیطان را می‌توانیم رو کنیم اگرنه بدون اینها دستمان در برابر شیطان خالی است. برای رو کردن دست شیطان دست هنرمندانه‌ای لازم است زیرا سینما خود هم یک امر وارداتی است که تبدیل کردن آن به مفاهیم ایرانی و اسلامی و بومی اهمیت دارد. زیرا در سینمای هالیوود به محض خالی بودن دست کارگردان از قصه یک صحنه غیراخلاقی یا بسیار خشن به فیلم اضافه می‌شود اما ما باید جایگزین‌های اخلاقی برای این تصاویر در سینما پیدا کنیم. وی در پاسخ به اینکه آیا قبول دارد هنر باید عاری از مطالبات حکومتی و سیاسی باشد یا نه؟ خاطرنشان کرد: من یک سینماگر انقلابی هستم و در این راستا حرف خودم را در فیلمی که می‌سازم، بیان می‌کنم. من یک بسیجی‌ام و خاک پای بسیجی‌ها هستم.  بخش بعدی این نشست به پرسش و پاسخ حاضران اختصاص یافت. طالبی در پاسخ به اینکه چرا فیلم «قلاده‌های طلا» به مذاق عده‌ای خوش نیامد؟ بیان کرد: به هر حال عده‌ای براساس اندیشه‌شان این فیلم را نپسندیدند. عده‌ای دیگر هم واقعا باور کرده بودند در انتخابات تقلب صورت گرفته است. برخی که فیلم من را ندیده بودند و درباره‌اش قضاوت کردند، بعدا از من حلالیت طلبیدند. من 5 سال برای یک سریال کار کردم و نزدیک به 160 کتاب و خاطرات سربازان و ژنرال‌های انگلیسی درباره دفن 9 میلیون نفر از مردم ایران را خواندم. حتی «قلاده‌های طلا» را به 2 خانواده شهید نشان دادم که طرفدار 2 کاندیدای مختلف انتخابات 88 بودند و نظر مثبتی به فیلم داشتند اما متاسفانه قبل از نمایش این فیلم درباره آن سمپاشی صورت گرفت و بی‌بی‌سی و سایر رسانه‌های معاند در ایجاد این جو تاثیرگذار بودند بنابراین حرف‌هایی مبنی بر تحت فشار بودن بازیگران این فیلم آنقدرها هم صحت ندارد و جو آنقدرها هم سنگین نبود. وی در پاسخ به این سوال که چه تجربه‌هایی را برای رسیدن به این جایگاه طی کرده است، عنوان کرد: کار در سینما آسان نیست. من در جوانی ورزش می‌کردم. فرمانده عملیات توپخانه بودم. تکواندو کار می‌کردم و هیچ رابطه‌ای بین من و سکته وجود نداشت! اما در میانه فیلم «دست‌های خالی» از فشار کار و استرس راهم به بیمارستان باز شد و سکته کردم. وقتی قرار است صدها نفر تو را در سینما تخریب کنند باید تلاش کنی و تبدیل کردن تکنیک سینما به یک گفتمان با ایدئولوژی شخصی هنرمند کار سختی است. یادم است با اصغر فرهادی در سینمای جوان اصفهان در دهه 60 کار می‌کردیم. بعد از آن من سراغ تئاتر رفتم. کارگردانی روی صحنه انجام دادم. فیلم کوتاه ساختم و قصه می‌نوشتم و دانشجوی حقوق هم بودم. در همه این دوران می‌خواندم و می‌نوشتم تا اینکه شعبانعلی اسلامی، تهیه‌کننده سینما از من خواست فیلمنامه‌ای را که نوشته بودم خودم بسازم و این شروع فعالیت جدی من در سینما بود. وی در پاسخ به اینکه چرا درباره چهره‌های تاریخی ایران در سینما کمتر فیلم ساخته می‌شود، بیان کرد: فیلمساز یک فرد مختار در جامعه است و نمی‌توان گفت برای فیلمسازی درباره این شخصیت‌ها با ممنوعیت روبه‌رو است. با وجود اینکه با وزارت ارشاد فعلی و برخی مسؤولان دولتی همسویی فکری ندارم اما معتقدم هرکس بخواهد درباره هر شخصیت برجسته‌ای فیلم خوب بسازد، با ممنوعیت روبه‌رو نمی‌شود. اما نوشتن درباره این افراد کار سختی است و همین سختی باعث می‌شود کمتر فیلم‌هایی درباره شخصیت‌های تاریخی بسازیم یا اصلا نسازیم، زیرا باید دست‌کم 100 کتاب درباره یک شخصیت خواند. سینما سخت است. حتی اگر در سینمای هالیوود که تجلی‌گاه سینمای دنیاست، دقت کنیم سالانه شاید 10 فیلم خوب ساخته نشود، زیرا فیلمسازی امر سختی است.