به بهانه اتفاقات تلخ در دیدار پرسپولیس و استقلال خوزستان
این فوتبال باید کشته بدهد؟
رضا خسروی: «دست و پای پدر را می‌گیرند و پیکر نیمه جانش را بلند می‌کنند. خون صورتش را پوشانده و چشمانش بسته شده است اما گوش‌هایش همچنان می‌شوند. اندک توانی که برایش مانده را جمع می‌کند تا بشنود. اما با شنیدن صدای هق هق گریه و ناله‌های پسرش حالش بدتر می‌شود. پدر است دیگر... تحمل گریه و ناله فرزندش را ندارد... دست‌هایش گرمای وجود پسرش را لمس می‌کند و صدایش را به سختی می‌شنود که التماس می‌کند: پدر بلند شو... پدر می‌خواهد از روی برانکارد بلند شود و صورت پسرش را ببوسد و بگوید چیزی نیست پسرم نگران نباش... اما توان بلند شدن ندارد. ضربه‌هایی که به سرش خورده توانی برایش نگذاشته و صورتش را غرق خون کرده است. پسر اشک می‌ریزد و گریه و التماس می‌کند که پدر بلند شو اما... پدر را به آمبولانس منتقل می‌کنند و صدای آژیر در گوش پسر می‌پیچد... پسرک نوجوان همچنان اشک می‌ریزد و با بغضی که در حال ترکیدن است ناله می‌کند: پدر نمیر...» این صحنه‌ای از یک فیلم اکشن نبود. این صحنه‌ای از درگیری‌های یک جنگ بین 2 کشور نبود... این صحنه‌ای از درگیری‌های قبیله‌ای و ناموسی و خیابانی نبود... این واقعیتی تلخ از اتفاقی است که در ورزشگاه محل برگزاری یک بازی فوتبال رخ داده است. ورزشگاهی که 2 تیمش ایرانی بودند و بازی هم به تساوی کشیده شد و حق هیچ تیمی هم ضایع نشد. این صحنه البته اولین بار نیست که در ورزشگاه‌های محل برگزاری مسابقات لیگ برتر فوتبال ایران دیده شده و قطعا آخرین تصویر هم نخواهد بود. نمونه‌های بدتر از این هم داشته‌ایم اما این یکی - که پسری دست پدر غرق به خونش را می‌گیرد و اشک می‌ریزد - تلخ‌تر از همه آنهاست. تاسف‌آورتر از همه آنهاست و دل هر بیننده‌ای را بیشتر از قبلی‌ها به درد می‌آورد. ظاهرا این فوتبال تا کشته ندهد مسؤولی را از خواب بیدار نمی‌کند که فکری به حال این آشفته بازار روی سکوها کنند. حتما باید یکی کشته شود تا شاید مسؤولان به فکر سروسامان دادن به وضعیت ورزشگاه‌ها باشند. مسؤولانی که ظاهرا دغدغه‌شان مسائل دیگری است و خیلی به این اتفاقات به چشم معضل اجتماعی نگاه نمی‌کنند. فقط کافی است آنها یک لحظه خودشان را جای این پسر نوجوان بگذارند. خودشان را جای پدری بگذارند که خواسته با پسرش برود و یک مسابقات فوتبال را تماشا کند اما باید به صورتی غرق در خون برود روی تخت بیمارستان. این فوتبال را چه می‌شود که برای یک بازی معمولی‌اش که حساسیت بالایی هم ندارد و نتیجه‌اش هم مساوی شده چنین صحنه‌های زشت و تاسف‌آوری رقم می‌خورد؟ تا چه زمانی باید در ورزشگاه‌ها بویژه در اهواز شاهد انتشار چنین تصاویری زشت و تکان‌دهنده باشیم. فرق نمی‌کند هوادار پرسپولیس باشد، هوادار استقلال باشد یا هوادار تیم‌های اهوازی. مهم این است که یک ایرانی است. یک ایرانی که با پسر نوجوانش به ورزشگاه رفته تا از دیدن یک بازی فوتبال لذت ببرد. اما آیا این نوجوان و هزاران نوجوان دیگر با دیدن این صحنه از فوتبال بیزار نمی‌شوند؟ آیا مسؤولی حاضر است از خواب بیدار شود و جلوی اتفاقات تلخ‌تر را بگیرد؟


خسارت واردشده به ورزشگاه غدیر هنوز برآورد نشده است
رئیس هیات فوتبال خوزستان گفت: هنوز خسارت وارد شده به ورزشگاه غدیر در بازی روز پنجشنبه استقلال خوزستان و پرسپولیس برآورد نشده است. عبدالکاظم طالقانی در گفت‌وگو با ایسنا، درباره حواشی بازی استقلال خوزستان و پرسپولیس در اهواز، اظهار کرد: باتوجه به اینکه داوری در زمین مسابقه اشتباهاتی را از خود بروز می‌دهد، همین باعث می‌شود تماشاگران نارضایتی خود را با انجام اعمالی نشان دهند، البته نمی‌توان گفت اینگونه رفتارها طبیعی است ولی برخی تماشاگران نمی‌توانند احساسات خود را کنترل کنند و شروع به هنجارشکنی می‌کنند. وی ادامه داد: کاملا از انجام چنین رفتارهایی ناراضی هستیم و توصیه می‌کنیم تماشاگران خویشتنداری خود را بیشتر کنند، چرا که باید از تماشای بازی لذت ببریم، نه اینکه کسی را مورد ضرب و جرح قرار دهیم و او را مصدوم کنیم. کسی که وارد ورزشگاه شده، آمده است از تماشای بازی لذت ببرد، پس نباید او را تهدید به خشونت کنیم و چنین کارهای ناپسندی را انجام دهیم. طالقانی در پاسخ به پرسش دیگری که خسارت وارد شده به ورزشگاه غدیر چقدر بوده است؟ عنوان کرد: هنور برآوردی نداشته‌ایم و شنبه(امروز) این کار انجام می‌شود. در این بازی تماشاگران تعدادی از صندلی‌های ورزشگاه را شکستند و آنها را به سمت یکدیگر پرتاب می‌کردند که خدا را شکر نیروی انتظامی با ورود بموقع، از به وجود آمدن درگیری‌های بیشتر خودداری کرد.