پیتر استانتون: چرا مارکوس راشفورد به عنوان وینگر بازی می‌کند؟ این تجربه‌ای بیهوده برای او است. راشفورد یا جزوی از برنامه‌های اصلی ژوزه مورینیو است یا نیست. اگر قرار است مورینیو به راشفورد فرصت بازی در تیم اول را بدهد، با قرار دادنش در کناره زمین کمکی به پیشرفتش نمی‌کند. مورینیو بعد از اینکه راشفورد را برای 2 بازی اول لیگ کلا از تیم بیرون گذاشت با فشار و انتقاد زیادی روبه‌رو شد و گل لحظات پایانی مهاجم 18 ساله یونایتد به هال‌سیتی بود که مجابش کرد. با این حال مورینیو هنوز به راشفورد اجازه نمی‌دهد در پست شماره 9 بازی کند. البته اینکه مورینیو به انتخاب خودش راشفورد را در ترکیب اصلی قرار می‌دهد نکته مثبتی است، چون او معمولا فقط وقتی رو به استفاده از بازیکنان جوان می‌آورد که بازیکنان دیگرش مصدوم باشند اما زندگی در سایه زلاتان ابراهیموویچ به راشفورد فرصت استفاده از کیفیات بالایش را نمی‌دهد. اتهام بزرگی که به زلاتان در دوران حضورش در پاری‌سن‌ژرمن می‌زدند این بود که او قادر است تا جایی که دلتان بخواهد به تیم‌هایی مثل باستا با پشت پا گل بزند اما در چمپیونزلیگ تاثیر لازم را برای تیمش ندارد. بی‌احترامی نباشد اما یونایتد اتفاقا نیاز به بازیکنی نداشت که در چمپیونزلیگ موثر باشد، چون اصلا جایی در آن ندارد. پس یونایتد برای این زلاتان را به اولدترافورد آورد که در لیگ برتر تیم‌های ضعیف‌تر را گلباران کند. فصل پیش یونایتد مقابل نیوکاسل، سوآنزی، کریستال‌پالاس، وستهام، بورنموس، نوریچ، استوک، ساوتهمپتون، ساندرلند و وست‌بروم امتیاز از دست داد و به همین خاطر از کورس قهرمانی و حتی رسیدن به بیگ‌فور جا ماند. این فصل قرار بود داستانی متفاوت برای یونایتد داشته باشد و زوج مورینیو و زلاتان دیگر اجازه ندهند این 15 تا 18 امتیاز از دست برود. فصل برای یونایتد و زلاتان خوب شروع شد، 4 گل در 4 بازی اما بعد دوران خشکسالی فرا رسید. یونایتد در 4 بازی پیاپی در لیگ بدون پیروزی است. دو تا از این بازی‌ها تساوی‌های خانگی مقابل استوک و برنلی است، دقیقا بازی‌هایی که یونایتد قرار بود دیگر از آنها امتیاز کامل بگیرد. زلاتان شنبه‌شب مقابل برنلی 12 ضربه به دروازه داشت، اتفاقی که 5 سال بود در یک بازی لیگ برتر رخ نداده بود اما تمام این ضربات به شکل‌هایی مختلف بدل به فرصت‌هایی از دست رفته شد، از دقیقه اول تا دقیقه آخر. زلاتان در دقیقه آخر یک موقعیت عالی روی ارسال پل پوگبا از دست داد، فرصتی که دقیقا می‌توانست و باید حکم تیری در قلب برنلی می‌بود. نظاره‌گر این فرصت بر باد رفته راشفورد بود، البته از روی نیمکت. پسری که خیلی زود خودش را در قلب «استرتفورد ‌اند» جا کرده بود، پسری که استاد زدن گل‌های نجات‌دهنده است توسط روی فاریا، بعد از اخراج مورینیو از کنار زمین، از بازی بیرون کشیده شد و ممفیس دپای، این بازیکن بی‌فایده گرانقیمت به جایش به زمین رفت. در سال 2016 هیچ بازیکنی به اندازه راشفورد برای یونایتد گل نزده، آن هم گل‌های حساس، مقابل آرسنال، مقابل سیتی و... راشفورد در واقع جذاب‌ترین استعداد هجومی فوتبال انگلیس بعد از ظهور وین رونی در 13 سال پیش است اما مورینیو همچنان ترجیح می‌دهد به جای او از زلاتان در مرکز خط حمله استفاده کند. البته زلاتان تلاش زیادی برای گل زدن می‌کند اما او در حال حاضر بدترین روندش در یک دهه اخیر را پشت سر می‌گذارد و برای همین وقت آن رسیده که راشفورد جایش را در ترکیب اصلی بگیرد. تماشای فرصت‌هایی که زلاتان ابراهیموویچ از دست می‌دهد، در حالی که مارکوس راشفورد به خط کناری زمین چسبیده واقعا آزاردهنده شده است. از نگاه زلاتان هر کاری که همبازی‌هایش می‌کنند غلط است. اگر بازیکنی خودش به سمت دروازه ضربه بزند و به زلاتان پاس بدهد قطعا با انتقاد او مواجه می‌شود. اگر بازیکنی به او پاس بدهد و او فرصت را از دست بدهد، زلاتان از شدت و دقت پاس گلایه می‌کند. این مساله‌ای است که احتمالا حالا ذهن یونایتدی‌ها بویژه بازیکنان جوان را به خودش درگیر کرده، اینکه هر تصمیمی بگیرند با شکایت زلاتان مواجه خواهند شد. اگر زلاتان گل بزند اوضاع تیم خوب است اما اگر نزند عوامل دیگری دخیل می‌شوند و او با توجه به فرم اخیرش نباید برای خودش این حق مسلم را قائل باشد که بقیه را به باد انتقاد بگیرد. یونایتد همیشه براساس جوانان خودش ساخته شده، از دردانه‌های بازبی گرفته تا جوجه‌های فرگی. تاثیر این ستاره‌های خودساخته را به هیچ‌وجه نمی‌توان در سنت یونایتد نادیده گرفت اما این دقیقا کاری است که اد وودوارد در حال حاضر می‌کند. کسی نمی‌گوید مایکل کین و تام هیتون می‌توانستند بدل به اسطوره‌های یونایتد شوند اما این دو با نمایش بسیار خوبی که شنبه‌شب در اولدترافورد داشتند نمونه‌های بارزی از جوانانی هستند که باشگاه نادیده‌شان گرفت. تاکید یونایتد باید روی استفاده از بازیکنان آکادمی باشد، نه صرفا خرید ستاره‌های گرانقیمت و بستن راه پیشرفت آنها. شاید اگر وودوارد، راشفورد را با قیمت 50 میلیون از موناکو خریده بود اعتقاد بیشتری به وی پیدا می‌کرد.