مایکل کاکس: تعطیلات 2 هفته‌ای لیگ‌های اروپایی فرصت خوبی برای ژوزه مورینیو، توماس توخل، اونای امری و پپ گوآردیولا است تا نگاهی به عملکرد تیم‌های‌شان تا این مقطع از فصل بیندازند و راه‌حل‌هایی برای مشکلات مختلف پیدا کنند.
منچستریونایتد؛ تغییر سیستم
مهم‌ترین مساله در حال حاضر برای مورینیو پیدا کردن سیستمی مناسب برای تیمی است که با توجه به بازیکنان ستاره و مستعدش لایق جایگاهی بالاتر از ششم در جدول لیگ برتر است.  در این راه مهم‌ترین نکته بازی دادن به پل پوگبا در پست محبوبش است. مشکلات پوگبا در یونایتد اغراق شده‌است.  او تا همینجای فصل هم گل‌های فوق‌العاده‌ای زده، هم حرکت‌های زیادی به سوی دروازه حریفان داشته و هم فرصت‌های زیادی برای هم‌تیمی‌هایش ایجاد کرده که البته اکثرشان از دست رفته‌اند.  با این حال نمی‌توان از این حقیقت گذشت که پوگبا بازیکن 3-3-4 است، نه 1-3-2-4.  اگر پوگبا در 1-3-2-4 به عنوان یکی از 2 هافبک دفاعی قرار بگیرد خلاقیتش محدود می‌شود و اگر در پست شماره 10 بازی کند فضای لازم برای حرکت‌های رو به دروازه را نخواهد داشت و بیشتر پشت به دروازه صاحب توپ خواهد شد. ذات بازی پوگبا یک هافبک باکس‌توباکس است، بازیکنی که باید آزادی عمل و فضای زیادی برای حرکت در زمین داشته باشد.  اینکه چرا مورینیو هنوز به 3-3-4 رو نیاورده نکته عجیبی است.  درست است که او وین رونی، خوان ماتا و هنریک میخیتاریان را برای بازی در پست شماره 10 دارد اما هیچکدام از آنها این فصل بازیکنان محبوبش نبوده‌اند. زلاتان ابراهیموویچ پست مهاجم تک مرکزی را بخوبی اجرا می‌کند و مارکوس راشفورد و آنتونی مارسیال هم ترجیح می‌دهند به عنوان مهاجمان واید بازی کنند تا وینگرهای راست و چپ.  بنابراین تغییر سیستم به 3-3-4 نه تنها به سود پوگبا، بلکه به سود کل تیم خواهد بود.
 دورتموند؛ نیاز به پیشرفت در پس گرفتن توپ
دورتموند قرار بود این فصل رقابتی نزدیک با بایرن مونیخ برای فتح بوندس‌لیگا داشته باشد، برای همین جای تعجب است که این تیم را در حال حاضر در رده پنجم، با 6 امتیاز کمتر از بایرن صدرنشین می‌بینیم.  مشکل از خط حمله نیست.  مردان توخل در 10 هفته 25 گل زده‌اند.  مشکل خط دفاع دورتموند است که تا اینجای فصل 12 بار تسلیم شده، یعنی 2 برابر بایرن. از همان اول هم قابل تصور بود که رفتن متس هوملز مشکلاتی برای دورتموند ایجاد کند اما ساده‌انگارانه است که تنها دلیل ضعف دفاعی تیم را نبودن کاپیتان سابق‌شان بدانیم.  ماتیاس گینتر و سوکراتیس پاپاستاتوپولوس، هر دو مدافعانی قابل هستند، چه روی زمین و چه در هوا.  مشکل دورتموند در بعد دفاعی مشکلی ساختاری است، نکته‌ای که توخل باید به آن رسیدگی کند. سیستم 1-4-1-4‌ که توخل انتخاب کرده با حضور معمولا کریستین پولیسیچ، گونزالو کاسترو، رافائل گوئروو و اوزمان دمبله پشت سر پیر امریک اوبامیانگ (گزینه‌های دیگر ماریو گوتزه، شینجی کاگاوا و آندره شورله هستند) از دورتموند تیمی فوق‌العاده هجومی ساخته اما این سیستم در زمان نداشتن مالکیت توپ، برای دفاع کردن، نیاز به سازماندهی فوق‌العاده دقیقی دارد، اتفاقی که در بازی‌های زیادی از این فصل شاهدش نبودیم. جولین وایگل، هافبک دفاعی دورتموند، بازیکنی بسیار مستعد است اما به نظر نمی‌رسد به تنهایی قادر به حمایت از خط دفاعی‌اش باشد.
 منچسترسیتی؛ بالا بردن فیزیکالیته تیم
کلیشه‌ای به نظر می‌رسد اگر بگوییم منچسترسیتی فقط به خاطر بعد فیزیکی بالای لیگ برتر در هفته‌های اخیر به مشکل برخورده اما اتفاقی که در تساوی یک بر یک خانگی مقابل میدلزبورو افتاد دقیقا همین بود. علاقه گوآردیولا به بازیکنان تکنیکی و پاسورهای باهوش را که فوتبالی ترکیبی با استفاده از تمام فضاهای زمین بازی می‌کنند همه می‌دانیم.  وقتی این طرح درست اجرا می‌شود فوتبالی واقعا فوق‌العاده می‌سازد و رقبا را شاهانه نابود می‌کند اما وقتی به مشکل می‌خورد از سیتی تیمی یک‌بعدی و تخت می‌سازد. گوآردیولا با کمال میل از دروازه‌بانی استفاده می‌کند که کوتاه‌ترین دروازه‌بان تاریخ لیگ برتر است، از زوج خط دفاعی‌ای استفاده می‌کند که متشکل از یک فول‌بک و یک مدافع جوان است که ضعف‌های تدافعی‌اش را همه می‌دانند و از دو فول‌بک و یک هافبک دفاعی قد کوتاه استفاده می‌کند، هافبکی که نقطه قوتش انرژی بالایش است، نه لزوما تخصصش در گرفتن توپ از حریف.  این رویکرد گوآردیولا بسیار متهورانه است و فوتبالی فوق‌العاده جذاب می‌سازد اما قطعا نقاط ضعف خودش را هم دارد. اینکه میلدزبورو یک امتیاز در اتحاد گرفت، با توجه به جریان بازی، غیرمنتظره بود اما گل تساوی آنها در لحظات پایانی دقیقا همانطور زده شد که می‌توانستیم تصور کنیم، از روی یک ارسال و با یک ضربه سر.