متوسط درآمد دولت از محل مالیات ظرف این3 سال از 33 هزار میلیارد تومان به 68 هزار میلیارد تومان افزایش یافته است، یعنی به طور متوسط 35 هزار میلیارد تومان به درآمد سالانه دولت از محل مالیات افزوده شده است. این رقم 55 درصد عدم‌النفع قیمت نفت را پوشش می‌دهد. بدهی  دولت به نظام بانکی اعم از بانک مرکزی و نظام بانکی هم به طور متوسط سالی 54 هزار میلیارد تومان افزایش یافته است.

به بیان دیگر به طور متوسط ورودی‌های  دولت در هر سال نسبت به سال 92، سالی 89 هزار میلیارد تومان هم افزوده شده است که 22 هزار میلیارد تومان بیش از عدم‌النفع قیمت نفت است. به نظر می‌رسد دولت محترم بیش از آنکه ناکارآمدی خود را در طرف منابع ببیند، بهتر است به طرف مصارف خود نگاهی بیندازد. همانجایی که بودجه جاری‌اش از 150 هزار میلیارد به 200 هزار میلیارد رسیده است. همانجایی که اراده‌ای برای صرفه‌جویی بین بروکرات‌ها نیست و همه فشار ساختگی کمبود منابع را ملت باید بر دوش بکشند و مدام به‌خاطر دریافت یارانه نقدی تحقیر شوند و ابدا نباید مانند منتقدان بی‌سواد متعرض ساحت بریز و بپاش آقایان شوند. همانی که نمودش افزایش بیش از حد بودجه جاری و بیشتر از نرخ تورم و حتی نرخ افزایش حقوق است. همه ناله‌ها از نداری برای مردم است و گشودن راه رانت و بهره‌برداری کلان از فرصت‌های غیررقابتی اقتصاد هم برای اعوان و انصار و خودی‌ها. دریافت حداقل حقوق بخور و نمیر هم که نه بلکه بخور و کم‌کمک بمیر برای مردم و دریافتی‌های نجومی چندده میلیونی برای ذخیره‌های نظام و مدیران دولتی. لگد‌مال شدن عزت نفس و غرور در جریان گرفتن وام‌های میکروسکوپی چند میلیونی مثل وام ازدواج برای مردم و گرفتن وام‌های چندصد میلیاردی راحت‌الحلقوم برای نزدیکان و مریدان! همه و همه اینها برای این گفته شد که صداقتی که معتدلان شعارش را می‌دادند و مدعی‌اش بودند هم در تصویری که از مملکت به ملت می‌دهند و هم در عملکردشان، بشدت نقض می‌شود و این خود در ادامه آنچه هست که در ابتدای سخن از 2 چهره بودن دولت یازدهم گفتیم. چهره‌ای با خنده‌ای ملیح و تعهدی عمیق به ملت و خواست‌شان و چهره‌ای دیگر عبوس و تنگ‌نظر و مدام در حال دسته‌بندی ملت به خودی و غیرخودی.