امیر  استکی: جناب حسن روحانی ریاست محترم جمهور چندی ‌پیش فرمودند عده‌ای به دنبال آن هستند بدهی معوق را اختلاس جا بزنند و با این کار ذهن و فکر مردم را مغشوش کنند و نسبت به دولت ایشان بدبین. این تاکید بر بدهی معوق بودن آن 8 هزار میلیارد کذایی یعنی فسادی رخ نداده است و در تحلیل نهایی، داستان یک سوءمدیریت است. البته رئیس محترم جمهور در جریان فیش‌های حقوقی نجومی هم همین عقیده را داشتند و تا روزها اعتقاد به وقوع عملی مفسدانه نداشتند و خیلی طول کشید تا بپذیرند مساله اصلا چیز ساده‌ای نیست و همانطور که همان روزها در همین جریده گفتیم و نوشتیم در نهایت معتقد  به همان سوءمدیریت بودند که آن را هم اگر رسانه‌های لجوج و بی‌سوادی مثل ما می‌گذاشتند، می‌شد در میان جمع خودمانی مدیران ارشد دولت حل‌وفصل کرد و دامنه تنش را به میان مردم نکشاند و تصویر گل و بلبلی را که باید ملت از ماحصل مدیریت مشعشع جناب روحانی داشته باشند، خدشه‌دار نکرد!

انصاف را اهل کسب‌وکار به حالتی می‌گویند که وقتی پای منافع خود شخص در میان باشد و خود نیز تصمیم‌گیر اصلی باشد بتواند چشم بر روی آن ببندد و به عدالت رفتار کند. انصاف یعنی محترم شمردن واقعیت در همه شرایط. یعنی اینکه اگر بدهی معوق را فساد اقتصادی نمی‌دانیم این اعتقاد فقط برای جایی که خودمان مسؤولیم نباشد و آن فسادهایی را هم که در دولت‌های قبلی روی داده است با همین چشم ببینیم و آنها را هم که هر کدام‌شان یا از نوع همین بدهی‌های معوق بوده‌اند یا چیزی شبیه آن، فساد اقتصادی نبینیم و بگوییم آنها را هم رسانه‌ها بزرگ کردند و در اصل و در تحلیل نهایی همان سوءمدیریت‌های کوچک بوده‌اند! اما جناب روحانی اسفندماه 92 معتقد بود نام مفسدان اقتصادی باید بر سر زبان‌ها باشد، مفسدانی که پرواضح است در آن زمان همه به دولت‌های پیشین وصل می‌شدند و در جهت منکوب کردن رقیب از هیچ کاری نباید فروگذار کرد! اما امروز جناب روحانی در چرخشی عیان معتقدند این فسادها را نباید بزرگ کرد و نباید رسانه‌ها بدهی‌های معوق نجومی را فساد اقتصادی جا بزنند و پر واضح است که امروز مسؤولیت‌های ناشی از این مفسده‌های اقتصادی به دوش دولت ایشان است و پرواضح‌تر است که این نوع استاندارد دوگانه هر چه باشد انصاف نیست؛ انصافی که خود یکی از شعب تدبیر و اعتدال است.

البته نه آن داستان‌های پیشین سوءمدیریتند و نه این داستان 8 هزار میلیاردی صندوق ذخیره فرهنگیان، همه اینها در یک کلام و به روشنی فساد هستند و ناشی از سوءمدیریت‌های نه‌تنها بزرگ بلکه در اصل خائنانه و غیر قابل بخشش؛ چرا که نه‌تنها سرمایه‌های جمع‌شده از ذخایر اندک مردم را به بازی گرفته‌اند، بلکه از همه اینها بدتر امید و اعتماد ملت را نابود می‌کنند و بذر ناامیدی و بی‌اعتمادی و بی‌اعتنایی را در دل آنها می‌کارند.

بی‌مدیریتی، هرج‌ومرج، بی‌بندوباری مالی، روی کار آمدن مدیران نالایق؛ اینها نظر ما نیست، بلکه نظر یک شهروند ایرانی چهل و اندی ساله است که تحصیلات دیپلم دارد و اکنون پس از 24 سال خدمت در یک سازمان نظامی و دارا بودن 4 سر عائله ماهانه چیزی نزدیک به یک میلیون و 600 هزار تومان عایدی دارد. نامبرده البته مورد پرسش از واکنشش به یک اختلاس نیست، بلکه از او خواسته شده است نظرش را درباره 8 هزار میلیارد وام‌هایی که یک صندوق وابسته به فرهنگیان فقط به چیزی نزدیک به 30 نفر پرداخت کرده است و اکنون معوق شده‌اند، بگوید. پاسخش همان 4 جمله‌ای است که در ابتدای این بند آمد و ادامه‌اش هزار داستان از وثیقه‌هایی که بانک‌ها برای وام‌های 5 و 10 میلیونی از او خواسته‌اند.