مهدی طاهرخانی: بازی با پیکان و توقف پرسپولیس تنها یک مسابقه معمولی و یک تساوی خشک و خالی نبود. زنگ خطری بود که اگر گوش شنوایی وجود داشته باشد باید آن را بسیار جدی بگیرد. با این روند شاید همانند فصل قبل پرسپولیس براحتی در روز آخر جام را به تیم دیگری هدیه دهد اما مشکلات پرسپولیس بیش از آنکه متوجه کمبود نیرو باشد به تصمیمات جنجالی برانکو مرتبط است. در ادامه به بعضی از این تصمیمات و نمونه‌های سابقش می‌پردازیم.
شاید درباره بازی دادن افراطی به محسن ربیع‌خواه با کمترین کیفیت ممکن، در جناح چپ برانکو محدودیت‌هایی را داشته باشد اما قطعا درباره جناح راست اوضاع متفاوت است. بهتر است از فصل قبل شروع کنیم. قرمزها در فصل پیش با وجود اینکه شروع ناامیدکننده‌ای داشتند اما بازی‌های به مراتب باکیفیت‌تری را ارائه می‌دادند و تنها تیم لیگ برتری بودند که در هر بازی دست‌کم یک‌بار موفق به باز کردن دروازه حریف خود می‌شدند. این یعنی برنامه‌های برانکو هجومی‌تر از امروز بود. بخش اعظمی از بار هجومی قرمزها روی دوش رامین رضاییان بود که مرتب از جبهه راست نفوذ می‌کرد و مثلث‌سازی‌اش با احمدزاده و طارمی می‌توانست هر دفاعی را تسلیم کند. در آن سو محمد انصاری دستور حضور در زمین خودی را داشت اما با این وجود انصاری در معدود نفوذهایش بسیار خوب کار می‌کرد تا جایی که توانست لقب پدیده لیگ پانزدهم را از آن خود کند و حالا محصول آن نمایش خوب، پوشیدن لباس تیم‌ملی فوتبال کشورمان است.
اما در این فصل اوضاع کاملا متفاوت است. برانکو درست همانند یک دهه قبل که روی بازی ستار زارع در دفاع چپ تاکید ویران‌کننده داشت و دست آخر به خاطر اشتباه تاریخی همان ستار و اخراج در بازی با چین، قهرمانی در جام ملت‌های آسیا را از دست داد، حالا به محسن ربیع‌خواه چنین پستی را داده است.
بازیکن سابق نفت آبادان به هیچ عنوان توانایی نفوذ و ارسال توپ را ندارد و در کارهای دفاعی هم همیشه محتاج کمک محمد انصاری است. در بازی با پیکان «منشا» بازیکن سیه‌چرده پیکان بارها از سمت چپ پرسپولیس نفوذ کرد و تقریبا در هیچ نبردی ربیع‌خواه برنده نبود. این فشارهای مضاعف روی خط دفاعی سرانجام باعث شد محمد انصاری از بازی اخراج شود اما همانطور که برانکو 10 سال قبل پایش را در یک کفش کرده بود و می‌گفت بهترین چپ ایران ستار زارع است حالا هم او روی ربیع‌خواه قفل کرده و انتقاد خبرنگاران هم کوچک‌ترین تاثیری در طرز فکرش نگذاشته است. او در حالتی به ربیع‌خواه تاکید دارد که محمد انصاری یکی از مطمئن‌ترین مدافعان چپ ایران است و همچنین آرام‌طبع که با قیمت بسیار بالایی از صبا جذب شده می‌تواند توان هجومی قرمزها را در این جناح بیشتر کند. اما موضوع حادتر مربوط به جناح راست است. شاید حسین ماهینی در کارهای تدافعی با تجربه‌تر از رضاییان باشد اما بدون شک در کارهای هجومی این دو با یکدیگر قابل قیاس نیستند. رضاییان در همان مدت اندکی که در بازی با پیکان به عنوان دفاع راست به میدان آمد پاس زیبایی را برای طارمی مهیا کرد که این بار طارمی برخلاف بازی با نفت آبادان نتوانست قفل دروازه را باز کند.
در بازی‌هایی که پرسپولیس محتاج حمله و رسیدن به گل است روی کدام معیار، ماهینی به رضاییان ترجیح داده می‌شود؟ بازی‌های درخشان رامین در تیم‌ملی گواهی می‌دهد که جز «لجبازی» هیچ موضوع دیگری وجود ندارد. اما ماحصل این لجاجت دقیقا می‌تواند همان چیزی باشد که فصل قبل شد.
کارشناسان در ابتدای لیگ قبل اصرار بسیار داشتند که پرسپولیس با سیدجلال حسینی دفاع محکم‌تری را خواهد داشت اما برانکو نظر دیگری داشت و هرگز حاضر به جذب حسینی نشد. ثمره این اشتباه بزرگ از دست رفتن قهرمانی تنها به خاطر تفاضل گل شد. البته برانکو بعدها در اظهار نظری کاملا عجیب و غیرمنطقی گفت او از ابتدا سیدجلال حسینی را می‌خواست و دیگران اطلاعات درستی در این‌باره ندارند. خبرنگارانی که با حسینی ارتباط نزدیکی دارند می‌توانند گواهی دهند چگونه این مدافع شمالی در ابتدای لیگ قبل همه توان خود را به کار بست تا پیراهن پرسپولیس را بر تن کند اما با دیوار بلند برانکو روبه‌رو شد. حتی عنوان شده بود برانکو در ابتدای همین فصل عقیده داشت اگر بنگر بماند احتیاجی به حسینی نیست. هومن افاضلی، دوست نزدیک برانکو سال پیش در چند مصاحبه تاکید داشت چون سیدجلال تیم را عقب نگه می‌دارد از این رو برانکو، مارکو و بنگر را به او ترجیح داده است. بدون شک افاضلی که رابطه بسیار نزدیکی با برانکو دارد این حرف را از دهان او شنیده بود.
پرسپولیس به واسطه همین اشتباه به ظاهر کوچک برانکو و اعتماد عجیبش به سوشا مکانی درون دروازه در ابتدای فصل قبل قهرمانی را از دست داد. او حالا به شکل دیگری در حال تکرار همان اشتباهات است. 12 هفته گذشته و بازی‌های فوق‌العاده ضعیف ربیع‌خواه ادامه دارد و هیچکس مثل مجید جلالی نمی‌تواند گواهی دهد با حضور این مدافع چگونه می‌شود با یک بازیکن سریع مثل منشا، ستون تدافعی پرسپولیس را لرزاند.
برانکو کماکان روی رامین رضاییان حساسیت انضباطی دارد و ترجیح می‌دهد حسین ماهینی در کل بازی در زمین خودی بماند اما عنصر هجومی و گلسازی مثل رامین به بهانه واهی عدم هماهنگی با دیگران و خنده‌دار‌تر از همه عدم آمادگی روی نیمکت بنشیند! فقط مشخص نیست چطور رضاییان بازیکن ثابت و کلیدی تیم کی‌روش است.
تراکتورسازی با توجه به حضور قلعه‌نویی با تجربه و فوجی از بازیکنان آماده قطعا تا روز آخر لیگ با پرسپولیس مبارزه می‌کند و تنها این اشتباهات عجیب برانکو است که قادر است برای دومین سال متوالی جام را بپراند.
بازی با پیکان آینه تمام‌قدی بود از اصرار برانکو روی استفاده از دو بال کناری ضعیف. باور کنید برانکو هم اشتباهات بسیار بزرگی را مرتکب می‌شود، نمونه آخر از دست دادن ساده جواهری مثل ساسان انصاری بود. بازیکنی که یک تنه فولاد و سعداوی را نجات داد اما برانکو در 4 هفته تنها 30 دقیقه به او اعتماد کرد. در پرسپولیس بازیکنی با کیفیت بسیار نازل همچون ربیع‌خواه قادر است 12 هفته فیکس باشد اما ستاره‌ای مثل انصاری روی اشتباه محض برانکو روی نیمکت پرچ شد تا او برای نجات از این مخمصه پا به فرار بگذارد. کیفیت ساسان از همان نخستین بازی با پیراهن فولاد نشان داد هر حرف و هر تصمیمی که برانکو می‌گیرد لزوما صحیح نیست.