مهدی طاهرخانی: تکلیف هواداران پرسپولیس با تیم برانکو دیگر مشخص شده است. در طول یک فصل و نیمی که او هدایت پرسپولیس را به عهده داشته (منهای بازی‌های پایانی لیگ چهاردهم) خبری از بردهای پر گل نبود و نیست. فصل قبل به‌خاطر همین موضوع، تنها به واسطه تفاضل گل کمتر، ناباورانه قهرمانی را به استقلال خوزستان داد و رفت. به نظر می‌رسید در این فصل برانکو برای حل این مشکل تیمش را هجومی‌تر از قبل روانه میدان کند اما درست برعکس، او خط دفاع و دروازه را مطمئن‌تر کرد و در آن سو از حملات پرسپولیس کاست.
اما نکته جالب اینکه وقتی با تراکتورسازی هم امتیاز می‌شوند باز هم به واسطه قانون تفاضل گل، تیم برانکو صدر را از دست می‌دهد. شاید با ادامه همین روند و اصرار برانکو به احتیاط بیش از حد بعد از پیش افتادن در یک بازی، برای دومین سال متوالی آنها جام را باز هم به خاطر تفاضل گل از دست بدهند. خبر بد اینکه همیشه تیم‌های قلعه‌نویی تفاضل گل خوبی دارند و برانکو نباید اجازه دهد کار به آنجا بکشد. با این وجود سوال مهم این است که چرا پرسپولیس مقابل تیم قعرنشین ماشین‌سازی نتوانست بیشتر از یکبار دروازه حریف را باز کند؟ درخشش گلر حریف شاید در شوت مسلمان و گل نشدنش موثر بود اما در باقی صحنه‌ها خودخواهی و ضربات بد مهاجمان عامل این غافلگیری بود. مهدی طارمی مشابه بازی با نفت آبادان و پیکان موقعیت‌های فراوانی را از دست داد. او اینک زیر فشار است و به نظر می‌رسد این گل‌نزنی‌ها ادامه‌دار باشد. در صحنه‌ای که او با دروازه‌بان ماشین‌سازی تک به تک شد نوع ضربه زدن آرام و کم‌جانش نشان داد او از لحاظ روانی کاملا تخریب شده است. بازیکنی که 2 سال قبل در همین ورزشگاه آزادی از پشت نقطه پنالتی با ضربه چیپ دروازه نماینده سعودی را باز کرد چه شباهتی به طارمی امروز دارد؟ او آن روز هیچ تجربه‌ای نداشت اما به واسطه اعتماد به نفس بالا طوری به توپ ضربه زد که آن پنالتی مبدل به یکی از تاریخی‌ترین گل‌های پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا شد. اما مهاجم گلزن دیروز حالا دودل است. جایی که باید چیپ بزند با یک ضربه آرام و زمینی توپ را به جایی می‌کوبد که گلرهای حریف به‌راحتی دفعش می‌کنند و در جای دیگر که باید محکم ضربه آخر را بزند سراغ چیپ می‌رود و از شانس بدش، محل فرود توپ خارج از دروازه است.
شاید نیمکت‌نشینی یک راهکار برای بازگشت طارمی باشد اما در خط حمله برانکو چه گزینه‌هایی را برای جانشینی‌اش دارد؟ پریموف در بازی با ماشین‌سازی ثابت کرد تنها در ضربات سر تبحر دارد و با توجه به فیزیکش بعید است از او مهاجم گلزنی در بیاید. علیپور هم هرگز ضربه‌زن نبوده و بیشتر به درد دوندگی و موقعیت‌سازی برای بازیکن کناری‌اش می‌خورد. اما در این فصل همه مهاجمان پرسپولیس می‌خواهند خودشان را در ترکیب ثابت کنند. در نیمه دوم بازی با ماشین‌سازی، عملا پریموف به هیچکس پاس نمی‌داد و می‌خواست با یک گل، حضورش را تضمین کند و در آن سو همین خودخواهی باعث شد بازیکنان هم در موقعیت بهتر به او پاس ندهند. مهدی طارمی برای خلاص شدن از زیر فشار حاضر بود یک تنه به خط مدافعان بزند تا دست‌کم پنالتی بگیرد ولی خبری از پاس نبود. علی علیپور هم وقتی  به میدان آمد دقیقا با خودخواهی تمام همه ضربات را خودش زد. به واسطه همین خودخواهی بود که نزدیک بود براحتی هر چه تمام‌تر آنها بازی برده را با تساوی عوض کنند؛ جریمه‌ای بسیار سنگین که قطعا منجر به ریزش هواداران می‌شد.
معضل جدید برانکو امروز این است؛ این مهاجمان می‌خواهند به صورت ثابت بازی کنند از این رو خبری از پاس و کار تیمی نیست. علیپور که فصل قبل بیشترین تاثیر را روی آقای گل شدن طارمی داشت در این فصل به صورت زننده خودخواه شده و نوع ضرباتش هم به گونه‌ای نیست که گلی به ثمر برساند. با این روند کار برانکو برای متحد کردن حمله‌وران تیمش بسیار سخت است. شاید خرید مهاجم در نیم‌فصل یک راهکار اساسی برای فرار از این موقعیت باشد.