نیک رایت: ژوزه مورینیو جمعه در کنفرانس مطبوعاتی‌اش گفت از پیشرفت تیمش و فوتبال زیبایی که شاگردانش بازی می‌کنند راضی است و مشکلات چند ماه اخیر را صرفا از روی بدشانسی دانست. این رویکرد جدیدی از سوی مربی سابق چلسی نبود اما بعد از 4 ماه نتیجه نگرفتن دیگر کفگیر به ته دیگ بهانه‌ها خورده بود. منچستریونایتد نیاز به بردی بزرگ داشت؛ بردی که بالاخره یکشنبه مقابل تاتنهام به دست آورد. شوت مهارنشدنی هنریک میخیتاریان در نیمه اول نخستین برد خانگی یونایتد از ماه سپتامبر بدین سو را رقم زد و آنها را به فاصله 6 امتیازی رده چهارم رساند و مهم‌تر از همه به روند نتیجه نگرفتن مورینیو مقابل تیم‌های بزرگ لیگ پایان داد. سال‌های ابتدایی مورینیو در چلسی بر مبنای چنین نتایجی تعریف می‌شد اما یونایتد او این فصل از 4 بازی مقابل آرسنال، لیورپول، چلسی و منچسترسیتی تنها 2 امتیاز گرفته بود و مقایسه‌ها با شرایط چند ماه آخرش در چلسی روز به روز بیشتر و بلندتر به گوش می‌رسید اما حالا به نظر می‌رسد یونایتد مورینیو بالاخره به راه درست پا گذاشته و مسیری را که باید پی گرفته است. درست است که تاتنهام هم در چند ماه اخیر با مشکلات خودش روبه‌رو بوده و قبل از جدال اولدترافورد فقط 3 بازی از 12 بازی اخیرش را برده بود اما به هر حال شاگردان موریسیو پوچتینو همچنان رقیبی درجه یک برای یونایتد به حساب می‌آمدند، رقیبی که مورینیو از آنها به عنوان «بهترین تیم لیگ» نام برده بود و در نهایت این میزبان بود که با تک‌گل هافبک ارمنی‌اش به پیروزی‌ای رسید که لایقش بود. یونایتد نیمه اول را از همان ابتدا هجومی شروع کرد. در دقیقه دوم بود که میخیتاریان به قلب خط میانی تاتنهام زد، توپ را به زلاتان ابراهیموویچ رساند، زلاتان توپ را برای پل پوگبا ارسال کرد اما هوگو یوریس ضربه پوگبا را مهار کرد. این یکی از 4 سیو بزرگ دروازه‌بان فرانسوی تاتنهام در این بازی بود. در ادامه هر چه بیشتر از بازی گذشت این تاتنهامی‌ها بودند که بیشتر بر جریان آن حاکم شدند و مالکیت توپ را به دست آوردند اما زوج مایکل کریک و آندر هررا خط میانی مستحکمی برای یونایتد ساخته بودند و انرژی بالای‌شان در پرس کردن حریف در یک‌سوم میانی زمین بالاخره جواب داد و باعث شد هری کین با عجله پاسی اشتباه بدهد، پاسی که به هررا رسید و او هم با پاسی دقیق میخیتاریان را در موقعیت تک‌گل بازی قرار داد. این گل دقیقا نمادی بود از فوتبال اصیل مورینیویی: مستقیم و سریع در ضد حمله. جیمی کرگر که در استودیوی اسکای اسپورتس این بازی را تماشا می‌کرد، بین دو نیمه درباره نمایش یونایتد گفت: «آنها شبیه تیم‌های مورینیو که همیشه می‌شناختیم بازی کردند. تاتنهام سهم بیشتری از توپ داشت ولی کار خاصی با آن نمی‌کرد. در نقطه مقابل یونایتد هر وقت توپ را می‌گرفت خطرناک بود. این نمایش شبیه چلسی مورینیو در دوران اوجش بود». مورینیو وقتی داشت برای نیمه دوم به زمین پا می‌گذاشت خیلی آرام و خونسرد به نظر می‌رسید، حتی تا این حد که با دستیار پوچتینو، تونی خیمنز هم شوخی می‌کرد اما قطعا آن گل‌های دقایق پایانی مقابل استوک، آرسنال و اورتون ذهن او را به خودش مشغول کرده بود. وقتی ضربه آزاد عالی پوگبا به تیر دروازه خورد و چند دقیقه بعد یوریس یک بار دیگر مانع از گلزنی هموطنش شد، موجی از نگرانی و اضطراب در اولدترافورد به چشم می‌خورد. آیا یونایتد باز هم قرار بود تاوان فرصت‌های از دست داده را بدهد؟ تاتنهام در دقایق پایانی فشار زیادی روی دروازه یوناتید آورد، بویژه بعد از ورود موسا سیسوکو به زمین که مدام از سمت راست متئو دارمیان را دریبل می‌زد اما خط دفاعی یونایتد اجازه نداد این فشار به فرصت‌های گلزنی زیادی تبدیل شود. به همین خاطر بود که مورینیو بعد از بازی از شاگردانش تقدیر کرد و گفت از جان مایه گذاشتند. در سوی دیگر زمین اما میخیتاریان تا زمانی که در زمین بود و هنوز مصدوم نشده بود خطرناک‌ترین بازیکن زمین بود. هافبک سابق بوروسیا دورتموند در این بازی 71 بار استارت سریع زد، بیش از تمام هم‌تیمی‌هایش. هررا هم کنار میخیتاریان یکی دیگر از ستاره‌های یونایتد بود. هررا 11 بار توپ را از حریف پس گرفت، بیش از هر بازیکن دیگری در زمین و پاس گل را هم به نام خودش ثبت کرد. در خط دفاعی هم مورینیو باید از زوج فیل جونز و مارکوس روخو راضی باشد، چون به شکلی چشمگیر کین را کاملا مهار کرده بودند. این تنها سومین‌بار بود که مورینیو در 2 بازی پیاپی لیگ با یک ترکیب تیمش را راهی زمین کرده بود. با اینکه هنوز سوالاتی درباره برخی پست‌ها وجود دارد اما به نظر می‌رسد او کم‌کم دارد ترکیب اصلی‌اش را پیدا می‌کند. خود مورینیو بعد از بازی در این باره گفت: «من به ترکیب دست نزدم، چون تیم خوب بازی کرده بود و بازیکنان به راهی که می‌رویم اعتقاد دارند».