دولت لبنان 45 روز پس از مأمور شدن سعد حریری به تشکیل کابینه، تشکیل شد تا به بخشی از نگرانی‌ها در این کشور پایان دهد. میشل عون 31 اکتبر به عنوان رئیس‌جمهور لبنان انتخاب شد و سعد حریری 3 نوامبر به‌عنوان نخست‌وزیر مأمور تشکیل کابینه شد اما این امر به دلایل مختلف به تأخیر افتاد تا اینکه یکشنبه‌شب تشکیل کابینه رسما اعلام شد. تشکیل کابینه به خلأ 29 ماهه ریاست‌جمهوری در لبنان به صورت کامل پایان داد. خلأ ریاست‌جمهوری، شاخصی برای درگیری سیاسی میان طرف‌های  لبنانی بود که مساله سوریه بر شدت آن می‌افزود. میشل عون، ریاست‌جمهوری را در دست گرفت تا برگ برنده‌ای برای حزب‌الله باشد و در مقابل سعد حریری که تا مدتی پیش مورد حمایت عربستان بود، به نخست‌وزیری انتخاب شد و در واقع عقبگردی برای ریاض بود، ریاضی که تمام تلاش کنونی‌اش را بر مقابله با نفوذ ایران متمرکز کرده است. رسانه‌های لبنان لیست وزرای کابینه جدید لبنان را  اعلام کرده‌اند. نگاهی به اسامی اعلام شده وزرا نشان می‌دهد وزارتخانه‌ها به این ترتیب میان احزاب تقسیم شده است: حزب «تغییر و اصلاح» و ائتلاف ریاست‌جمهوری: 9 وزیر، جریان المستقبل: 7 وزیر، حزب‌الله و امل: 5 وزیر، القوات اللبنانیه (سمیر جعجع):
3 وزیر. براساس صف‌بندی‌های قدیمی، جریان 8 مارس، 8 وزارتخانه را از آن خود کرد که با ائتلاف با «جریان آزاد» (ائتلاف الحر) با 3 وزارتخانه و «طاشناق» با «یک وزیر» می‌تواند به 12 عدد افزایش یابد؛ جریان 14 مارس نیز موفق به کسب 11 وزارتخانه شد و فراکسیون «دیدار دموکراتیک» 2 وزارتخانه. 2 جریان مسیحی نیز موفق به کسب سهمیه‌هایی مساوی شدند: جریان آزاد 3 وزیر+ طاشناق یک وزیر/ «القوات اللبنانیه» 3 وزیر+ میشال فرعون که به عنوان وزیر مشاور در امور برنامه‌ریزی مشخص شد. به نوشته روزنامه السفیر، آنگونه که به نظر می‌آید خط راهبردی 8 مارس به دولت [دارای] « قدرت ضربتی» تبدیل شده که نزدیک است در کنار حزب‌الله قرار گیرد و حداقل از 4 وزیر تشکیل شده است: سلیم جریصاتی: که مخالفت شدیدش با دادگاه بین‌المللی (پرونده ترور رفیق الحریری) معروف است، موفق به کسب سهمیه وزارت دادگستری شد. یعقوب الصراف: که یکی از وزرای وابسته به امیل لحود، نخست‌وزیر اسبق لبنان بود و به دلیل همبستگی با جریان شیعی در دوره فواد سنیوره استعفا داد؛ استعفای وی به دلیل اعتراض به بعد مکانی دادگاه بین‌المللی و رفتن مستقیم به شورای امنیت بود؛ او اکنون وزارت دفاع را در دست دارد. یوسف فنیانوس: که متخصص در امور هماهنگی میان امل، حزب‌الله و سوریه است و اکنون وزارت زیرساخت را از آن خود کرده است. علی قانصو: رئیس حزب ملی اجتماعی سوریه که به ائتلافش با مقاومت و دمشق معروف است. سعد حریری در ابتدای تشکیل کابینه، دولت جدید را دولت وفاق ملی خواند و افزود: نخستین وظیفه دولت جدید، تلاش برای حصول یک قانون انتخابات براساس «نسبیت» خواهد بود. وی در ادامه گفت: حفاظت از امنیت و ثبات عمومی در سایه تنش‌های کنونی منطقه‌ای و کم کردن از پیامدهای منفی بحران سوریه بر لبنان در رأس اولویت‌های دولت خواهد بود. روزنامه الاخبار نیز در گزارشی، با اشاره به اعلام ترکیب کابینه، از آن به نام «سلسله شکست‌های سیاسی سعد الحریری و محور منطقه‌ای حامی او» یاد کرد، چرا که او نخست‌وزیر دولتی است که در عهد میشل عون حکومت می‌کند. دولتی که «یک‌سوم» تعیین‌کننده [وزارتخانه‌ها] را در اختیار ندارد و بیشتر وزرا از رقبا و مخالفان سعد هستند یا بسیاری از آنان زمانی منبع تحریک برای او بوده‌اند. به نوشته الاخبار، وانمود کردن سعد الحریری به گریه برای حلب پس از اعلام ترکیب کابینه‌اش، چیزی نبود جز وجه دیگری از شکست او و جریان 14 مارس. این روزنامه تأکید کرد: این بازی روزگار و نتیجه اشتباهات مستمر و تکیه بر تحولات منطقه‌ای از فوریه 2005 تاکنون است که حریری را به اینجا رسانده است. دولتی که حریری نخست‌وزیر آن است، بزرگ‌ترین فراکسیون پارلمانی را دارد اما یک‌سوم تعیین‌کننده را بدون حزب «القوات‌اللبنانیه» (سمیر جعجع) که اکنون متحد نبیه بری (رئیس پارلمان و رئیس حزب شیعی الامل) است، در اختیار ندارد.