مایکل کاکس: هیچکس به اندازه سر الکس فرگوسن درباره قهرمانی لیگ برتر نمی‌داند. برای همین شنیدن نظر او درباره‌ داستان شگفت‌انگیز فصل پیش لستر جالب است. برای سر الکس این پیروزی 1-3 در زمین منچسترسیتی نبود که مجابش کرد لستر قادر به فتح لیگ است، بلکه پیروزی‌های یک - صفر تیم کلودیو رانیری بود که او را به این نتیجه رساند. سر الکس در ماه مارچ، وقتی لستر 5 ‌تا از 6 بازی‌اش را
یک - صفر برده بود، گفت: «این یک - صفرها برای من خیلی مهمه، چون نشون میده اونا واقعا یک تیم واحد هستن و به این سادگی نمی‌بازن. ما همچین فصلی در یونایتد داشتیم، وقتی هشت‌تا بازی را یک - صفر بردیم و همین باعث قهرمانیمون شد». این الگویی آشنا بود و برای نخستین‌بار نبود که سر الکس حرف از آن می‌زد. مربی سابق یونایتد بعد از پیروزی یک - صفر تیمش در مارچ 2012 مقابل فولام گفت: «چند بار درباره‌ یک - صفر و معنا و اهمیتش بهتون گفتم؟ یک - صفر یعنی فرم قهرمانی. برای من یک - صفر کافیه چون نشون میده ما چه اراده‌ قوی‌ای داریم و بلدیم چطور دفاع کنیم و همه‌ کارهای درست را در بازی انجام بدیم». شاید برای هیچ مربی‌ای نشانی بهتر از همین یک - صفر پیدا نشود. از این منظر جالب است که چقدر تیم‌های بزرگ در این فصل از لیگ برتر در کسب پیروزی‌های یک - صفر ناتوان بوده‌اند. منچسترسیتی، تیمی که در ابتدای فصل به عنوان مدعی اول محسوب می‌شد هنوز حتی یک نتیجه یک - صفر هم به دست نیاورده و البته بهایش را هم پرداخته است. سیتی در خانه مقابل میدلزبورو با تک گل سرخیو آگوئرو تا پایان 90 دقیقه پیش بود اما نتوانست فشار چند دقیقه‌ پایانی را تحمل کند و دروازه‌اش در وقت‌های اضافه روی ضربه‌ سر مارتین درون باز شد. سیتی مقاومت دفاعی لازم برای حفظ یک - صفر را ندارد. دیگر بازی‌ای که سیتی در خانه یک - صفر پیش بود و موفق نشد نتیجه را حفظ کند شکست 1-3 مقابل چلسی بود. درست است که گل خالی‌ای که کوین دی‌بروین در این بازی از دست داد، فرصتی که می‌توانست نتیجه را 2 - صفر کند، نقطه‌ کلیدی بازی بود اما اگر سیتی استحکام و نظم دفاعی بالاتری داشت می‌توانست این بازی را هم با همان یک گل به پایان برساند. آرسنال و لیورپول هم تا این مقطع از فصل هر کدام تنها یک پیروزی یک - صفر داشته‌اند که البته با توجه به بازی روز اول‌شان، 3-4 در امیریتس تعجبی هم ندارد، جدالی که جذابیتش دقیقا بدین خاطر بود که هیچکدام از 2 تیم کنترلی بر بازی نداشتند. آرسنال تیمی که در گذشته معروف به استاد کسب پیروزی‌های یک - صفر بود، چیزی که هنوز بخشی از آوازهای هوادارانش است، این فصل غیر از پیروزی یک - صفر مقابل برنلی، در 3 بازی دیگر، مقابل تاتنهام، اورتون و سیتی، موفق نشده برتری یک گله را حفظ کند. شاگردان آرسن ونگر از این 3 بازی در نهایت تنها یک امتیاز گرفتند و 2 شکست متوالی 1-2 مقابل اورتون و سیتی شک و تردیدها را یک بار دیگر درباره قدرت ذهنی آنها برای قرار گرفتن در کورس قهرمانی پیش کشید. برای لیورپول هم تا همین یک‌شنبه و داربی مرسی‌ساید طول کشید تا نخستین پیروزی یک - صفر فصل را کسب کند و اتفاقا همین بازی، نشان از قدرت تیم یورگن کلوپ برای جنگیدن برای قهرمانی بود. منچستریونایتد هم بعد از پیروزی یک - صفر مقابل تاتنهام نشان داد بدل به تیمی درست شده، بویژه بعد از اینکه پیروزی‌های یک - صفر مقابل استوک و آرسنال و اورتون را با تساوی 1-1 عوض کرده بود. این دومین پیروزی یک - صفر فصل ژوزه مورینیو بود، درست به اندازه‌ تاتنهام.
اما چلسی همین حالا خودش را به عنوان متخصص یک - صفر نشان داده است. تیم آنتونیو کونته بعد از تغییر سیستم به 3-4-3 ، پنج نتیجه‌ درخشان، 2 - صفر ، 3 - صفر ، 4 - صفر ، 2 - صفر و 5 - صفر گرفت. اما آنها در 6 بازی اخیرشان، 4 بازی را با نتیجه‌ یک - صفر برده‌اند؛ مقابل میدلزبورو، وست‌بروم، ساندرلند و کریستال‌پالاس. در این روند تیم کونته فقط وقتی نیاز به زدن بیش از یک گل احساس کرده که در ابتدا یک - صفر عقب افتاده؛ مقابل تاتنهام (1-2) و مقابل سیتی (1-3).
چلسی این فصل کونته بویی از چلسی مورینیو دارد، تیمی که 5 بازی از 12 بازی اولش در لیگ را با نتیجه‌ یک - صفر برد و در نهایت فصل را با قهرمانی و 11 پیروزی
یک - صفر به پایان برد. هیچ تیمی در آن دوران لیگ برتر چون کنترلی بر بازی‌ها و چنین استحکام دفاعی‌ای نداشت، اتفاقی که درست بعد از تغییر سیستم مورینیو به 3-3-4 که در آن زمان در انگلیس اصلا مرسوم نبود، رخ داد.