نیک رایت: احیای یونایتد به رهبری ژوزه مورینیو را می‌توانیم در 5 دلیل زیر خلاصه کنیم. یکی از مشکلات بزرگ یونایتد در ماه‌های سپتامبر و اکتبر استفاده نکردن از فرصت‌های گلزنی‌ای بود که پدید می‌آوردند. در این دوران زلاتان ایبراهیموویچ 8 موقعیت صد درصد را از دست داد؛ بیشتر از هر بازیکن دیگری در این مقطع از لیگ. این فرصت‌های از دست رفته تاثیر مستقیمی در شکست مقابل منچسترسیتی و واتفورد و تساوی مقابل لیورپول، استوک، برنلی و وستهام داشت. مهاجم سوئدی یونایتد بعد از اینکه در 5 بازی اولش برای یونایتد 5 گل زده بود، در 11 بازی بعد تنها یک بار موفق به باز کردن دروازه حریفان شد. از دست رفتن اعتماد به نفس و خارج شدن زلاتان از فرم همیشگی‌اش مقابل دروازه برای یونایتد بسیار نگران‌کننده بود اما او همانطور که به سرعت افت کرده بود، به سرعت هم دوباره اوج گرفت. زلاتان از آغاز ماه نوامبر با 2 گلی که در پیروزی یک بر 3 مقابل سوانزی زد، تا امروز در 9 بازی 10 گل برای یونایتد زده است. مورینیو بالاخره به سیستمی رسیده که پل پوگبا را در بهترین پست خودش می‌بیند. بعد از بازی کردن در پست‌های مختلف در چند ماه اول، پوگبا حالا به عنوان شاتلر چپ در یک خط میانی 3 نفره قرار می‌گیرد، نقشی که در یوونتوس هم بازی می‌کرد. پوگبا در 3 بازی اخیر تیمش بیش از هر بازیکن دیگری در یونایتد صاحب توپ شده و پاس داده است. او در نقش یک هافبک باکس توباکس در سیستم 3-3-4 حالا می‌تواند از توانایی‌هایش به بیشترین و درست‌ترین شکل ممکن استفاده کند و به قول آندر هررا در یک لحظه سرنوشت بازی را تغییر دهد. پوگبا در سیلهرست پارک، در جدال مقابل کریستال‌پالاس دقیقا همین کار را کرد و با زدن گل اول و ساختن گل دوم برای زلاتان، با پاسی فوق‌العاده، نقش اصلی را در پیروزی تیمش داشت. ستاره فرانسوی یونایتد کم‌کم دارد خودش را در بازگشت به انگلیس پیدا می‌کند و مورینیو بیش از هرکس دیگری از آن نفع می‌برد. روند احیای یونایتد با قرار گرفتن مایکل کریک در ترکیب اصلی شروع شد. هافبک 35 ساله یونایتدی‌ها که تا ماه نوامبر صبر کرد تا برای نخستین‌بار در ترکیب اصلی تیمش در این فصل از لیگ برتر قرار بگیرد، حتی تاثیری بیشتر از پوگبا و زلاتان داشته است. نقشی که در واقع کریک برای یونایتد بازی می‌کند فراهم کردن پهنه‌ای برای خودنمایی ستاره‌های تیم است. ریو فردیناند، همبازی سابق کریک در یونایتد در این‌باره می‌گوید: «جدا از تجربه و اینکه دقیقا بدونه کی کجا باشه، کاراس خیلی خوب و سریع به دستورات بقیه هم گوش میده. آن موقع که من پشتش بازی می‌کردم فریاد می‌زدم بالا، پایین، راست، چپ، و او بدون اینکه سرش را برگردونه بلافاصله یک قدم در مسیر درست می‌ذاشت. اون توپ‌ها را قطع می‌کنه و فضاها را می‌بنده و تا توپ را می‌گیره تیم را از دفاع به حمله می‌بره، چون پاس‌هایی را می‌بینه که بقیه نمی‌بینن». درست است که کریک انرژی لازم را مثل سابق ندارد اما مغز او ماهیچه‌های پوگبا و هررا را کامل می‌کند و آزادی عمل بیشتری به آنها می‌دهد. در 2 بازی اخیر بیشترین ترکیب پاس یونایتدی‌ها کریک به پوگبا بوده است. عجیب نیست که یونایتد در 12 بازی‌ای که کریک را در ترکیب اصلی داشته حتی یک بار هم شکست نخورده (10 برد، 2 مساوی) اما بدون او در 15 بازی 5 بار باخته است. جدا از سپر محافظی که کریک برای خط دفاعی‌اش ساخته، بخشی از پیشرفت یونایتد هم مدیون نمایش‌های بسیار خوب و البته غیرمنتظره زوج فیل جونز و مارکوس روخو بوده، بازیکنانی که هواداران یونایتد حتی فکرش را هم نمی‌کردند که یک روز در ترکیب اصلی کنار هم قرار بگیرند. از وقتی بحران مصدومیت‌ها در ابتدای نوامبر باعث حاشیه‌نشین شدن کریس اسمالینگ و اریک بایی شد، یونایتد با زوج جونز-روخو در هیچ بازی‌ای بیشتر از یک گل نخورده و در 2 بازی مقابل تاتنهام و وست‌بروم هم کلین‌شیت کرده است. درست است که جونز و روخو همچنان اشتباهات خاص خودشان را دارند (تکل‌های دوپای روخو مقابل اورتون و وست‌بروم را به یاد بیاورید که در هر دو مورد خوش‌شانس بود که اخراج نشد) اما هر دو در حال حاضر بین 10 بازیکن اول لیگ از منظر دفع توپ هستند. این رویکرد کلاسیک دفاعی باعث شده تا بایی و اسمالینگ برای بازگشت به ترکیب اصلی کار سختی پیش رو داشته باشند. مورینیو در ابتدای فصل بازی خطرناکی را در رابطه با انتقاد عمومی از بازیکنانش شروع کرد اما حالا با توجه به نزدیک شدن این بازیکنان به استانداردهایش، تلاش‌های او برای ایجاد همبستگی در تیم کاملا به چشم می‌آید.