نیلوفر کنگرانی: از آن روزهایی که علی پروین پیراهن پرسپولیس را با مبلغ ناچیزی پول می‌‌گذاشت و می‌گفت بازیکن باید به پرسپولیس بیاید، سال‌های زیادی گذشته است. از آن روزهایی که پرسپولیس مثل رقیب سنتی‌اش بدون پول بود و این رقیبان صنعتی بودند که ستاره‌ها را درو می‌کردند و می‌بردند هم گذشته. حالا پرسپولیس وارد شرایط دیگری شده است؛ شرایطی عجیب و غریب. پول هست، زیاد هم هست. اوضاع تیم هم فعلا از همیشه بهتر است اما بازیکنان علاقه‌ای به ماندن ندارند. هر کدام به هر دری می‌زنند تا از پرسپولیس بروند. یکی به بهانه سربازی، یکی به بهانه پیشنهاد خارجی. پیشنهاد جدایی حتی به شهاب زاهدی و محمد رحمتی هم رسیده. مهم نیست اگر آنها را نشناسید. مهم این است که آنها نمی‌خواهند در پرسپولیس نیمکت‌نشین باشند! بیایید به چند سال قبل برگردیم. به تیم‌ملی. بازیکنان و ستاره‌های لیگ برتر خسته از دیده‌نشدن و دعوت نشدن به تیم ملی عزم سفر کردند. شاید سرشناس‌ترین‌شان مهدی رجب‌زاده و رضا عنایتی بودند که خسته از گل‌زدن و درخشیدن و دعوت نشدن راهی حاشیه خلیج‌فارس شدند. اگر بخواهیم لیستی از این بازیکنان را که یا رفتند یا ماندند و بی‌انگیزه شدند و دور رویای تیم‌ ملی خط قرمز کشیدند بنویسیم مطمئنا تعدادشان چندین برابر ستاره‌های جدایی‌طلب پرسپولیس خواهد شد. این پرسپولیس و آن تیم ملی یک نقطه مشترک دارند؛ برانکو. اینکه آن زمان بازیکنان لیگ می‌گفتند برانکو یک تیم بسته دارد و هیچ بازیکن جدیدی را به این دایره بسته راه نمی‌دهد حالا در پرسپولیس بهتر و ملموس‌تر است. اینکه یک مربی چه در تیم‌ ملی و چه در تیم باشگاهی تیمی ثابت دارد و قرار نیست هر هفته و هر بازی از بازیکنان جدید استفاده کند درست است اما این نظریه درباره برانکو همیشه متفاوت بود. انگار دایره بسته او نفوذناپذیر‌تر بوده است. همچنین افراد داخل این دایره به صرف عملکرد فنی و بالاتر از بقیه بودن در آن قرار نگرفته‌اند. فارغ از مسائل فنی، ظاهرا برانکو نمی‌‌تواند رابطه خوبی هم با شاگردانش برقرار کند. نگاهی به لیست تمام بازیکنانی بیندازید که با برانکو جلسه گذاشته‌اند. آنها حتما به دنبال راه‌حلی برای ماندن بوده‌اند. به دنبال انگیزه‌ای، امیدی. هر کسی که پایش به جلسه با برانکو باز می‌شود راه در خروج را بلد می‌شود. مشخص نیست برانکو به او چه می‌‌‌گوید که رفتن جایگزین تمام راه‌حل‌های ممکن می‌شود. یورگن کلوپ در مصاحبه‌ای گفت: «رقابت برای یک پست خیلی خوب است ولی وقتی هیچ جایی برای بازی کردن شما وجود ندارد، مطمئنا راه پیشرفت‌تان بسته می‌شود».
احتمالا تمام بازیکنان پرسپولیس به این نقطه رسیده‌اند؛ جایی که نه رقابتی هست، نه پیشرفتی. برانکو هست و سلیقه‌هایش و ارتباطی که بین او و بازیکنانش نیست. بازیکنان حاضر در پرسپولیس نه تنها می‌روند که بازیکنان خارج از تیم هم علاقه زیادی برای اضافه شدن به این تیم در نیم‌فصل دوم ندارند. اگر هم دارند در
خیال‌شان برای فیکس‌بودن می‌آیند و اگر این اتفاق نیفتد در نهایت به همین‌جایی می‌رسند که جدایی‌طلبان فعلی رسیده‌اند. اگر همین روند ادامه پیدا کند شاید در نیم‌فصل دوم جز 11 بازیکن داخل زمین، فقط کریم باقری و چوک گزینه‌های برانکو برای تعویض باشند!