مارک اوگدن: پپ گوآردیولا، مردی که همیشه عادت به بردن داشته، آن هم با اختلاف زیاد، سال 2017 را در حالی شروع می‌کند که تیمش با قبول چهارمین شکست فصل در لیگ 10 امتیاز با چلسی صدرنشین فاصله گرفته و خیلی بیشتر به رده ششم نزدیک شده تا صدر جدول. گوآردیولا هرگز در طول زندگی حرفه‌ای‌اش با چنین چالشی مواجه نشده بود، چالشی که وقتی تصمیم گرفت بایرن‌مونیخ را به مقصد منچسترسیتی ترک کند شاید خودش هم فکر نمی‌کرد تا این حد سخت باشد. در نقطه مقابل آنتونیو کونته در مقام مربی چلسی تجربه‌ای متفاوت را پشت‌سر می‌گذارد. با اینکه کونته به دلیل درگیری در یورو 2016 دیرتر از بقیه به تیم جدیدش رسید، مربی سابق یوونتوس حالا 13 بازی پیاپی در لیگ را برده و فاصله‌ای 6 امتیازی با لیورپول در صدر جدول ایجاد کرده است. کونته باعث پیشرفت فوتبال چلسی در تمام نقاط زمین شده است. او الماس‌های نتراشیده‌ای مثل ویکتور موزس و مارکوس آلونسو را صیقل داده، ستاره‌هایی مثل دیگو کاستا و ادن آزار را احیا کرده و به شکل غیرمنتظره‌ای تمام شک و تردیدها درباره کیفیات دفاعی داوید لوئیز را از بین برده است. اما پیشرفت‌هایی که قرار بود سیتی حداقل بعد از سپری شدن نیمی از فصل به آنها برسد کجاست؟ بعد از 19 بازی جایگاه سیتیزن‌ها در جدول چیزی نیست که هیچ‌کس انتظارش را داشت؛ نه مالک باشگاه شیخ منصور، نه بازیکنان و هواداران و نه خود گوآردیولا.
درست است که سیتی در این دوران روزها و شب‌های خوبی را هم تجربه کرده، از جمله نمایش نیمه اول در داربی منچستر و پیروزی مقابل بارسلونا در چمپیونزلیگ اما تجربیات تلخ بیشتر بوده‌اند؛ شکست خانگی مقابل چلسی و یک هفته بعد نابود شدن به دست لسترسیتی در ماه دسامبر. از منظر بازیکنان هم بعد از سپری شدن روند 10 پیروزی پیاپی ابتدای فصل در رقابت‌های مختلف که از گوآردیولا شمایل یک معجزه‌گر را ساخته بود، نشانه‌های کمی از پیشرفت شاگردان آبی‌بوش مربی سابق بارسلونا و بایرن‌مونیخ دیده می‌شود.
فرناندینیو نمادی از تداوم است اما او فصل پیش هم به ندرت نمایشی ضعیف برای مربی سابقش، مانوئل پیگرینی داشت. شاید دلیل بیشتر به چشم آمدن هافبک برزیلی در این فصل نیمکت‌نشینی یایا توره و بالا رفتن مسؤولیت‌های او در مرکز زمین باشد. جز فرناندینیو اما واقعا چندتا از بازیکنان سیتی نسبت به فصل پیش پیشرفت کرده‌اند؟
جان استونز فصل را درخشان شروع کرد اما به مرور همان لغزش‌هایی را که در اورتون روند پیشرفتش را کند کرده بود نشان داد. رحیم استرلینگ هم با اینکه بعد از
45 دقیقه ناامیدکننده در آنفیلد، در نیمه دوم جدال مقابل لیورپول نمایشی بهتر داشت اما در کل وقتی توپ در یک سوم حریف قرار دارد همچنان پایین‌تر از سطحی است که باید باشد.
بازیکنان لیورپول اما تقریبا همه تحت مربیگری یورگن کلوپ یک سطح پیشرفت کرده‌اند. کلوپ ایده‌های خودش را در مغز آدام لالانا و دژان لوورن و روبرتو فرمینو و جردن هندرسون کرده و از آنها بازیکنان بهتری نسبت به دوران برندان راجرز ساخته است.
درست است که کلوپ بیش از یک سال فرصت جا انداختن سبک فوتبالش را در آنفیلد داشته و پپ می‌تواند از این منظر همچنان از روند تیمش دفاع کند اما تاثیر آنی کونته بر چلسی موضوعیت و اعتبار این بحث را کاهش می‌دهد. سیتی در حال حاضر نسبت به فصل پیش، درست در همین مقطع 3 امتیاز بیشتر دارد، با این تفاوت که تیم پیگرینی در پایان نیم‌فصل اول تنها 3 امتیاز با صدر فاصله داشت. اینجاست که قطعات گمشده و سوراخ‌های پازل پپ رخ می‌نمایند. مشکلات دفاعی دوران پیگرینی همچنان حل نشده‌اند، بویژه ضعف فول‌بک‌های سیتی. مقابل لیورپول هم این اشتباه الکساندر کولاروف بود که در نهایت به تک‌گل جینی واینالدوم ختم شد. مصدومیت ایلکای گوندوغان که فصل را برایش تمام کرده هم ضربه بزرگ دیگری به سیتی زده و باعث شده این نقش به توره‌ای برسد که ضعف‌های دفاعی زیادی، بویژه در این سن و سال دارد اما روند نزولی سیتی، بعد از شروع عالی‌شان، خیلی زودتر از این مصدومیت شروع شده بود.
درون دروازه هم کلودیو براوو همچنان پراشتباه است و به هیچ‌وجه پیشرفتی نسبت به جو هارت تبعید شده به حساب نمی‌آید. در خط حمله هم سیتی جانشینی درجه یک برای پوشش سرخیو آگوئرو ندارد. شاید پیوستن گابریل ژوزس برزیلی در ژانویه بتواند بخشی از این مشکلات هجومی تیم پپ را حل کند اما امید بیش از حد بستن به مهاجم 19 ساله برزیلی در نخستین تجربه‌اش در لیگ برتر بار مسؤولیت بسیار سنگینی روی شانه‌هایش خواهد انداخت.