محمدرضا بایرامی، نویسنده در نشست نقد و بررسی کتاب «پرسه در خاک غریب» گفت:‌ ادبیات داستانی دفاع‌مقدس آنقدر که شایسته است، جدی گرفته نمی‌شود و شاید یک بخشی از آن به کارهای دیگران برگردد که فضا را شلوغ کرده و ذهنیت‌ها را خراب کرده است. به گزارش تسنیم،‌ در ابتدای این نشست احمد دهقان درباره ایده‌ اولیه برای نوشتن این کتاب گفت: دقیق خاطرم نیست ایده اولیه برای نوشتن این رمان از کجا شکل گرفت اما بسیار دوست داشتم داستانی درباره برف و کوهستان و سرما بنویسم. دلم می‌خواست داستانی باشد که فضای آن متفاوت باشد. سال قبل از آن کتاب «دشت‌بان» را نوشته بودم و دوست داشتم این متفاوت بودن در آن فضا نیز تکرار شود. به همین دلیل به کردستان عراق رفتم و داستان عده‌ای مهاجر را نوشتم. عده‌ای که در آنجا زندگی می‌کنند و عده‌ای نیز به سمت آنها می‌روند تا آنها را نجات دهند. این ایده ابتدایی قصه بود که شکل گرفت و سعی کردم آدم‌هایی که کمی متفاوت باشند و تاکنون در داستان جنگ دیده نشده‌اند را به تصویر بکشم. دهقان در پاسخ به سوالی مبنی بر زنده شدن بحث ادبیات ضدجنگ در جامعه پس از چاپ این کتاب گفت: تجربه من نشان داده است انسان در دو زمان باید بترسد؛ یکی زمانی است که توپخانه دشمن ساکت است و دوم زمانی است که سیاستمدارها و منتقدان حرف نمی‌زنند. وقتی توپخانه دشمن ساکت است بدین معنی است که بزودی آتش وحشتناکی روشن خواهد شد و وقتی منتقدان ادبیات سیاست‌زده که از سیاست جدا نیستند، ساکت هستند معلوم است در آن زیر اتفاقاتی در حال رخ دادن است و باید گفت وای بر حال آن نویسنده و کتابی که این موضوع شامل حالش شود. گمان می‌کنم چنین اتفاقی برای این کتاب رخ داد. هنگامی که این کتاب منتشر شد، سکوت بود و سپس گفت‌وگو درباره ادبیات ضدجنگ و ادبیات سیاه و همه نام‌هایی که بر آن نهادند به راه افتاد.