مهدی طاهرخانی: خسرو حیدری که پنالتی‌اش را زد و السد برای دومین سال متوالی از همین مرحله اول لیگ قهرمانان آسیا به بیرون پرت شد، گزارشگر تلویزیون که همه تلاشش را می‌کرد با حمایت از استقلال، مهر میهن‌پرستی‌اش را محکم‌تر بکوبد، در جمله‌ای مدعی شد اینک منصوریان خوشحال‌ترین مرد جهان است اما بدون شک شادی آن لحظه برانکو کمتر از او نبود.
استقلال به هر ترتیبی که بود فاتح بازی بزرگ پلی‌آف آسیا شد اما برای رسیدن به این خواسته تاوان بسیار بزرگی را داد. آنها تنها 5 روز تا داربی بزرگ فرصت داشتند و بهترین راهکار این بود که تکلیف بازی را در همان 90 دقیقه مشخص کنند ولی احتیاط بیش از حد 2 تیم در طول 90 دقیقه باعث شد کار به وقت‌های اضافه کشیده شود. بدون شک وقتی داور در سوت پایان 90 دقیقه دمید، برانکو به اندازه منصوریان در پایان بازی، خوشحال بود. آبی‌ها حالا نه‌تنها 2 روز کمتر از رقیب استراحت کردند که بدتر از همه یک 120 دقیقه بسیار پر فشار و استرس را پشت سر گذاشتند. با توجه به نوع بدنسازی بازیکنان ایرانی تا چه حد می‌شود امیدوار بود بدن آبی‌ها برای روز یکشنبه باز شود؟ اگر به هر ترتیبی با هر ترفندی هم آنها برای 90 دقیقه داربی آماده شوند، باز مشکل دیگری بر سر راه آنان است. این بازی برای استقلال و آن دسته از بازیکنان جوانش اهمیت بسیار زیادی داشت، طوری که رسانه‌ها و کادر فنی و مدیریتی باشگاه یک هفته همه توان خود را روی این نبرد گذاشتند و از لحاظ جسمی و روانی، بازیکنان جوان برای بازی مقابل السد به بالاترین حد خود رسیدند. استقلال یک 120 دقیقه پرالتهاب را پشت‌سر گذاشتند و حالا سخت‌ترین کار ممکن بازگرداندن شرایط به قبل است. همانطور که همیشه سرخابی‌ها بعد از داربی تقریبا بازی‌های ضعیفی را انجام می‌دهند این‌بار شاید استقلال قبل از داربی به چنین وضعیت شکننده‌ای رسیده باشد. برخلاف بازی رفت که منصوریان می‌دانست در صورت شکست شاید اسکوچیچ که مخفیانه به تهران آمده بود، در حرکتی غافلگیرکننده جانشینش شود، این‌بار اوضاع از لحاظ روحی و روانی متفاوت است. با اینکه 13 امتیاز اختلاف حاشیه امنی را برای برانکو و پرسپولیس به‌وجود آورده اما 4 پیروزی متوالی برای استقلال،آنها را در وضعیت مطلوبی از لحاظ روانی قرار داده است. حالا آنها خود را تیمی که 13 امتیاز کمتر دارد نمی‌بینند بلکه این پیروزی‌ها به آنها یک روحیه مضاعف داده و چه‌بسا به دنبال پیروزی پنجم در روز داربی باشند. از این رو شاید یک گل زودهنگام از سوی قرمزها در داربی، یک بحران عجیب برای استقلال ایجاد کند. شاگردان منصوریان در بازی رفت تقریبا برای همان یک امتیاز و بیشتر نباختن پا به میدان گذاشتند و پیرو همین تفکر بود که از دقیقه 75 به بعد، تقریبا دفاع کردند و بعد از پایان بازی، سرمربی استقلال با چشمانی گریان به سمت هواداران تیمش رفت و جشن پیروزی برپا کرد! اما پیروزی مقابل السد وضعیت را متفاوت کرده است. این‌بار کسی برای مساوی هم اشک نمی‌ریزد بلکه آبی‌ها و هوادارانش به یک خودباوری رسیده‌اند و اینک پیش خود می‌گویند چرا ما فاتح داربی نباشیم! همین طرز فکر شاید یکی از جذاب‌ترین بازی‌های داربی را خلق کند. اگر استقلال هم به صورت جدی به دنبال برد باشد آن وقت شاهد یک بازی متفاوت خواهیم بود. مصافی که فاکتورهای پیروزی سرخ‌ها بیشتر است اما داربی هیچگاه قابل پیش‌بینی نبوده و نیست. منصوریان در ابتدای امسال یک بار با نفت تهران مقابل پرسپولیس و برانکو قرار گرفت و با 90 دقیقه دفاع فشرده، موفق شد ولو با اشتباه بزرگ کمک داور مسابقه، حمید غمزه روی گل نخست وحید امیری، از سد پرسپولیس بگذرد.  شاید این بار هم چنین فرمولی را در جیب داشته باشد اما بزرگ‌ترین مانع اجرایش، دو چیز است: 1- بدن آبی‌ها به‌خاطر 120 دقیقه پر استرس مقابل السد در شرایط مساوی با حریف نیست.
2- چهار پیروزی متوالی باعث عوض شدن روحیه بازیکنان و همچنین هواداران استقلال شده است. تیمی که به دنبال برد باشد برایش سخت است همانند نفت تهران 90 دقیقه در زمین خودش به امید یک تساوی دفاع کند.
برانکو بعد از بازی با السد یکی از شادمان‌ترین مردن ایران بود. شاید بعد از داربی دلایل این خوشحالی از زبان خودش گفته شود. استقلال برنده بازی بزرگ شد اما با تلفات محسوسی پا به داربی می‌گذارد.