مهدی طاهرخانی: برانکو تا امروز 4 بار با منصوریان روبه‌رو شده که ماحصل این 4 رقابت 2 تساوی و 2 شکست بوده است. اما چرا اینگونه بوده و مهم‌تر از آن چرا برانکو نمی‌تواند راه‌حلی اساسی برای مواجهه با تاکتیک‌های فوق تدافعی داشته باشد؟
اما در ابتدا به چگونگی این 4 ناکامی متوالی بپردازیم. بار اول بازی رفت لیگ پانزدهم در ورزشگاه تختی بود. پرسپولیس یک بر صفر پیش افتاد و صاحب ضربه پنالتی شد که طارمی توپ را خراب کرد تا چند دقیقه بعد نفت به گل تساوی‌بخش برسد. درست شبیه همین  آخرین داربی که طارمی با نزدن گل دوم در همان دقایق اولیه، مقدمه شکست تاریخی را چید.  در ادامه اتوبوس نفتی‌ها مانع گلزنی شد و از قضا مهدی طارمی یکی از ضعیف‌ترین نمایش‌هایش را ارائه داد. بار دوم که اهمیت فراوانی داشت و کلید قهرمانی پرسپولیس به شمار می‌رفت به بازی برگشتش مربوط می‌شد. تنها یک امتیاز لازم بود تا پرسپولیس قهرمان لیگ پانزدهم شود اما منصوریان باز هم اتوبوسش را چید و هرچه پرسپولیس زد به در بسته خورد و در دقایق پایانی روی غافلگیری محض، نفت با 2 گل بازی را برد تا به همین راحتی پرسپولیس قهرمانی در لیگ پانزدهم را از دست بدهد. نکته جالب اینکه در این بازی مهدی طارمی باز هم یکی از بدترین بازیکنان تیمش بود.  بازی سوم به داربی رفت همین لیگ مربوط می‌شود. باز هم موقعیت‌سوزی‌های طارمی که در نیمه نخست از فاصله 2 متری نتوانست دروازه رحمتی را فتح کند. برانکو با پیروزی در آن بازی می‌توانست موجب تغییرات وسیع در استقلال و کادر فنی این تیم شود، چرا که بعدا فاش شد اسکوچیچ آن روز در تهران بود و اگر منصوریان داربی را واگذار می‌کرد چه بسا تغییرات شکل می‌گرفت ولی برانکو نشان داد مرد روزهای کلیدی و سرنوشت‌ساز نیست. اما می‌رسیم به چهارمین بازی که به شکست 3 بر 2 پرسپولیس در داربی منجر شد. این بار پرسپولیس پیش افتاد و باز هم مهدی طارمی در کلیدی‌ترین صحنه بازی نتوانست از فاصله چند متری روی یک ضربه سر، دروازه رحمتی را باز کند. اگر طارمی گل دوم را می‌زد شاید به کل روند بازی عوض می‌شد. در ادامه استقلال خیلی زود آب رفته را به جوی بازگرداند و بازی یک بر صفر باخته را 3 بر یک در نیمه نخست پیروز شد.  شاید تصورش می‌رفت این‌بار مهدی طارمی طلسم بد بازی کردن مقابل تیم‌های منصوریان را بشکند. البته شاید عده‌ای تصور کنند تاکتیک‌های منحصربه‌فرد منصوریان موجب ناکامی مهاجم پرسپولیس شده است ولی زمانی این تحلیل درست است که تاکتیک‌های تدافعی  و خاص موجب از کار افتادن طارمی شوند تا این بازیکن صاحب موقعیت نشود اما طارمی بارها تا آستانه گلزنی پیش رفت که بدون استثنا مغلوب ضربات بی‌دقت خودش و در یک صحنه رحمتی مانع ورود توپ به دروازه شد. در همین داربی طارمی صاحب 3 موقعیت شد که تقریبا گل کردن‌شان آسان‌تر بود. بار اول در نیمه نخست و هنگامی که بازی یک بر صفر بود، توپ را با ضربه سر به بالای دروازه زد. بار دوم در مصاف تک به تک هوس لایی‌اندازی به رحمتی کرد و چیپ نزد. بار سوم در دقیقه 87 توپ برگشتی سید جلال که به تیر دروازه خورده بود را عوض پاس دادن به 2 بازیکن کناری‌اش به بدترین شکل ممکن به صورت نیمه‌ آکروباتیک زد که هیچ حاصلی نداشت. منصوریان با همان روشی که کارلوس کی‌روش در بازی‌های بزرگ تیم‌ملی مقابل رقبا صف‌آرایی می‌کند برابر برانکو به میدان می‌آید و نشان داده علاوه بر خوش‌شانسی، هنر چگونه متوقف کردن برانکو را می‌داند.
شاید اگر هر مهاجم دیگری به جای طارمی بود الان بهانه‌ای برای این مطلب و اشاره به این ناکامی‌ها وجود نداشت اما باید اعتراف کرد علاوه بر طارمی و گلنزنی‌هایش برابر تیم‌های منصوریان، برانکو متد لازم برای عبور از این تاکتیک دفاعی را ندارد.  اشتباهاتی از قبیل عوض کردن پست رامین رضاییان و فرشاد احمدزاده می‌تواند در این راستا معنی شود. برانکو با این اشتباهات، ضریب پیروزی‌اش را به کمترین حد ممکن می‌رساند و در جایی که محتاج هنرنمایی طارمی است، ناگهان با بدترین طارمی همه دوران مواجه می‌شود. شانس یک طرف قضیه است اما قطعا عامل دیگری هم وجود دارد که موجب شده برانکو در 4 مسابقه متوالی نتواند به‌رغم برتری قاطعانه در طول 360 دقیقه بازی مقابل تیم‌های منصوریان، از سد مجموعه او بگذرد.  یک جای کار به صورت اساسی می‌لنگد. حالا با این شکست شاید قهرمانی پرسپولیس در لیگ جاری به صورت جدی با چالش مواجه شود، چرا که حالا همه تیم‌ها می‌آیند و با اتوبوس خود، شانس پرسپولیس را به حداقل می‌رسانند. شاید روز بازی با سپاهان شاهد تکرار نوع دیگری از داربی باشیم.  اگر برانکو از این شکست و تعویض پست‌ها درس نگیرد آن وقت لحظه‌ای را می‌بیند که فاصله‌اش با تراکتور و دیگر رقبا به حداقل رسیده است. موقعیت‌سوزی‌های بی‌اندازه طارمی تنها یک بخش موضوع است، بخش دیگر مربوط به تفکرات و لجاجت‌های برانکو است.