عرفانه فتحیان: «امسال سال ٩٥ بود! یعنی سال ٩٤ نبود! و سال ٩٣ هم نبود!»
جملات بالا از سنخ شوخی‌هاى جدی و معمول برخی دولتمردان ما است. اصلا اینان رکورد‌دارند! که مسائل جدی را شوخی بگیرند و با شوخی‌ها جدی برخورد کنند! گاهی قرار گرفتن در شرایطی که حرفی برای گفتن نباشد، موجب می‌شود بازی با واژه‌ها آغاز شود! سپس در این واژه‌بازی ذهن مخاطب با مزاح آذین‌بندی مجدد می‌شود! مثل آن برجامی که شوخی شوخی جدی شد و جدی جدی بسیاری از فعالیت‌های ما را متوقف کرد یا مثل اقتصاد مقاومتی و تولید ملی که با شوخی و خنده رد شد تا کارگران ما بیکار شوند و شوخی شوخی در سال 95 که نه سال 94 بود، نه سال 93 و نه سال 92 بیشترین نرخ بیکاری تاریخ کشور را رقم بزنند.
امسال اما مثل سال 94، مثل سال 93، شوخی شوخی قفل‌ها بی‌کلید ماند و کلید‌ها گم شد اما جدی جدی سفره مردم کوچک‌تر شد و تهی‌تر از سال 94 و 93!
وقتی همه چیز شوخی و جدی‌اش قر و قاطی شود چنین می‌شود که لغو یک سخنرانی می‌شود مایه شرمساری اما برداشت نجومی هیچ جای شرم و خجالت ندارد! اصلا اینها را باید شوخی شوخی رد کنیم و به مساله ملی تبدیل‌شان نکنیم که جدی جدی دولت را با بحران و ریزش پایگاه اجتماعی مواجه کنیم!
یکی از مسائل اساسا این است که رئیس‌جمهورمان خیلی آدم شوخ‌طبعی است و هیچگاه خنده از لبانش کنار نمی‌رود الا مواقعی که جدی جدی دچار بحران می‌شود! شوخی شوخی می‌گوید بگذریم از اینکه فساد صندوق ذخیره فرهنگیانی اتفاق افتاده و بشود یک معوقه بانکی! جدی جدی اما در چشم مردم نگاه می‌کند و می‌گوید به وعده‌هایم عمل کرده‌ام و شرمنده مردم نیستم! خب البته این خود از آن شوخی‌های جدی است که لطیفه کوی و بازار شده!
اما شاید بزرگ‌ترین شوخی جناب شیخ شوخ‌طبع ما این باشد که گفت «رشد اقتصادی 4/7 درصد شده است» و «بعد از برجام هر روز یک گشایش داشته‌ایم»  این البته از آن شوخی‌هایی بود که از فرط خنده اشک در چشمانم حلقه زد!
این البته شوخی نیست. شیخ راست می‌گوید امسال سال 95 بود، یعنی سال 94 نبود، سال 93 هم نبود! هیچ سالی مثل امسال برای ما با این همه شوخی جدی نشد که عبرت بگیریم برای سال 96 و سال‌های بعد از آن!
اما فارغ از همه این شوخی‌ها در این روزهای آخر سالی می‌خواهم چند جمله هم جدی جدی بنویسم که جناب رئیس‌جمهور شوخی‌ها را کناری بگذارید که جدی جدی مردم گله‌مندند و اگر گله آنها را رسیدگی نکنید دیری نخواهد رسید که متوجه این جمله معروف می‌شوید که «همیشه چقدر زود دیر می‌شود» و وقتی دیر شد دیگر کاری از هیچ‌کس بر نمی‌آید!