گروه اجتماعی: در حالی که هوای تهران فروردین سال گذشته حتی یک روز هم در شرایط ناسالم برای گروه‌های حساس قرار نگرفته بود،‌ شهروندان تهرانی فروردین سال جاری، ۴ روز در هوای ناسالم برای گروه‌های حساس نفس کشیدند.
به گزارش تسنیم، در حالی که هوای تهران فروردین سال گذشته حتی یک روز هم در شرایط ناسالم برای گروه‌های حساس قرار نگرفته بود،‌ شهروندان تهرانی فروردین سال جاری، 4 روز در هوای  ناسالم برای گروه‌های حساس نفس کشیدند. با این حال چرتکه انداختن دولت یازدهم برای اعلام افزایش روزهای پاک همچنان ادامه دارد. ادعایی که دولت یازدهم امیدوار است به کمک آن، انگیزه‌ای برای جذب آرا در انتخابات ریاست جمهوری ایجاد کند، ادعایی که همزمان با دورخیز انتخاباتی معصومه ابتکار از اواسط سال گذشته با حضور در برنامه‌های پرمخاطب تلویزیونی به طور جدی آغاز شده و هر چند روز یک بار توسط وی یا معاونانش در یکی از رسانه‌های وابسته به دولت مجددا به مخاطب یادآوری می‌شود. فارغ از اینکه اقدامات دولت یازدهم در جهت کاهش آلودگی هوا براستی موثر واقع شده یا نه، آنچه به طور قطع می‌توان باور داشت این است که هنوز تا رسیدن به هوای ایده‌آل فاصله بسیار است اما هر از گاه که زمزمه نقدی از گوشه و کناری به گوش می‌رسد، از همان آغاز مورد هجمه دولت واقع شده و پس از محکوم شدن به اتهامات گوناگون از غرض‌ورزی گرفته تا سیاسی‌کاری، پشت ادعای «افزایش تعداد روزهای پاک محو» می‌شود. اما آیا روزهای پاک که محصول وزش باد و شرایط جوی است، عیار مناسب‌تری برای سنجش اقدامات انجام شده جهت کاهش آلودگی هوا به شمار می‌رود یا روزهای ناسالم که شرایط آلودگی هوا را بدون مدد جستن از باد و باران، همان‌گونه که هست به نمایش می‌گذارد؟ برای اعلام موفقیت در رفع بحران آلودگی هوا آیا روزهای پاک و عادی را باید ملاک قرار داد یا روزهای ناسالم را که با تعطیلی‌ها و اعمال محدودیت‌ها در فعالیت‌های اجتماعی، ضررهایی پیاپی را به جامعه تحمیل می‌کند؟
با نگاهی به سامانه گزارش کنترل کیفیت هوای تهران و مقایسه تقویم کنترل هوای تهران طی 3 سال گذشته اما نه تنها نشانی از روند فزاینده روزهای پاک مشاهده نمی‌کنیم بلکه تعداد روزهای ناسالم را رو به افزایش می‌بینیم. روزهایی که هریک به تنهایی با فلج کردن جامعه، مشکلات بسیاری را به همراه می‌آورند. سیاست دولت یازدهم در ادعای رفع معضلات جاری محیط زیست کشور را بدون شک می‌توان یکی از بزرگ‌ترین انتقادات به عملکرد زیست‌محیطی آن دانست، زیرا مادامی که  در راستای دنبال کردن مقاصد سیاسی، از اعتراف به وجود مشکلات، انعکاس کاستی‌ها، گوش فرادادن به انتقادات و مد نظر قرار دادن پیشنهاد متخصصان پرهیز می‌کنند، نمی‌توان به رفع این معضلات چشم امید داشت.