نیک ایمز: انگار هیچ چاره‌ای نبود غیر از قرار گرفتن 2 تیم مادریدی در این مرحله مقابل هم؛ اتلتی و رئال در 3 فصل گذشته 2 بار در فینال چمپیونز لیگ به جدال هم رفته‌اند و یک بار هم در یک‌چهارم نهایی، پس بالاخره باید نوبت یک نیمه‌نهایی هم می‌رسید. حداقل امسال دیگر شاهد فینالی تکراری نخواهیم بود. مردان دیگو سیمئونه امیدوارند بعد از 3 شکست پیاپی در چمپیونزلیگ مقابل رقیب همشهری این‌بار دیگر نوبت انتقام‌شان فرا رسیده باشد و با گذشتن از رئال به فینال کاردیف برسند. تساوی 2 تیم در بازی برگشت این فصل در لالیگا که با گل دقایق آخر آنتوان گریزمن ثبت شد، خبر خوبی از آمادگی روخی‌بلانکوس برای این ال‌داربی اروپایی بود. اگرچه شکست اتلتی در بازی رفت، در خانه و با نتیجه‌ 3 بر صفر شک و تردیدها درباره‌ قدرت آنها در غلبه بر رئال را باقی می‌گذارد. اگر اتلتی این‌بار موفق به حذف کردن رئال شود داستان فوق‌العاده‌ای برای‌شان رقم خواهد خورد، تیمی که هر سال پیشرفت کرده اما جانمایه‌ فوتبال سیمئونه‌ای را از دست نداده است. اتلتی در این دور مقابل رئالی قرار می‌گیرد که مدافع عنوان قهرمانی و پرافتخارترین تیم تاریخ رقابت‌های اروپایی است (با 11 قهرمانی) اما تیمی که در این فصل از چمپیونزلیگ حتی یک کلین‌شیت هم نداشته. ضعف‌های رئال در همان بازی برگشت دور قبل مقابل بایرن مونیخ بخوبی مشخص شد، جایی که مردان زین‌الدین زیدان در نهایت به لطف یک کارت قرمز بحث‌برانگیز و یک گل مشخصا آفساید صعود کردند. با این حال رئال همچنان کریستیانو رونالدو را دارد، ستاره‌ای که با وجود بالا رفتن سن و کم شدن سرعت انفجاری‌اش، همچنان گلزنی درجه یک است و از کوچک‌ترین فرصت‌ها برای باز کردن دروازه‌ حریفان در بازی‌های بزرگ استفاده می‌کند. (او در مجموع 2 بازی 5 گل به بایرن‌مونیخ زد.) بنابراین کلید موفقیت اتلتی در این بازی مهار رونالدو و تمرکز بالای دفاعی خواهد بود. نکته‌ مهم دیگر اینجاست که اتلتی در بازی برگشت برای آخرین‌بار میزبان ال‌داربی در استادیوم ویسنته‌کالدرون خواهد بود. پس اگر شاگردان سیمئونه نتیجه‌ای قابل قبول در بازی رفت بگیرند، بازی برگشت می‌تواند برای‌شان فرصتی بی‌نظیر برای بدرودی باشکوه با خانه‌ قدیمی‌شان فراهم کند. پیش‌بینی من این است که اتلتی این‌بار بالاخره از پس رئال بر خواهد آمد و از ضعف دفاعی این تیم استفاده‌ لازم را برای صعود به فینال خواهد کرد.
تقابل جوانی و تجربه
بین 2 بازی نیمه‌نهایی، جدال موناکو و یوونتوس جذاب‌ترین است، هم به خاطر نو بودنش و هم به خاطر تضاد سبکی 2 تیم و تقابلی که میان شور و انرژی جوانی در بعد هجومی و تجربه و استحکام در بعد دفاعی شاهدش خواهیم بود.  یوونتوس و موناکو البته در یک‌چهار نهایی 2 فصل پیش هم مقابل هم قرار گرفتند، جایی که یووه در نهایت با یک پنالتی از آرتور ویدال رقیب فرانسوی را شکست داد و تا فینال برلین پیش رفت. غیر از این رویارویی اما 2 تیم تنها یک بار دیگر در اروپا مقابل هم قرار گرفته‌اند، در نیمه‌نهایی فصل
1998-1997، جایی که باز هم این بیانکونری بود که پیروز شد. اما موناکویی که امسال دیده‌ایم با موناکوی 2 فصل پیش تفاوت‌های بسیاری دارد. درست است که تیم 2 سال پیش هم پدیده‌هایی مثل آنتونی مارسیال و برناردو سیلوا را داشت اما در آن دوران لئوناردو ژاردیم تیمی دفاعی ساخته بود که گاهی فوتبال‌شان واقعا کسالت‌بار بود. در نقطه‌ مقابل تیمی که ژاردیم این فصل از موناکو ساخته بدل به جذاب‌ترین و هجومی‌ترین تیم اروپا شده، با حملات سریع و برق‌آسا با اتکا به پدیده‌هایی مثل جبرئیل سیدیبه، بنجامین مندی و البته کیلین امباپه. برای همین است که اکثر فوتبالی‌هایی که طرفدار هیچ‌کدام از 3 تیم دیگر این مرحله نیستند دوست دارند موناکو با پدیده‌های جوانش فاتح این فصل از چمپیونزلیگ شود، بویژه اینکه به احتمال زیاد تعدادی از این پدیده‌ها در تابستان با مبالغی هنگفت استادیوم لویی دوم را ترک می‌کنند و به باشگاه‌های بزرگ اروپایی منتقل می‎شوند. اما موناکو برای صعود به فینال باید از بزرگ‌ترین چالش اروپایی‌اش بگذرد. در حالی که شاگردان ژاردیم در دور قبل با تمام قوا در 2 بازی رفت و برگشت به دورتموندی‌ها حمله کردند، یوونتوس پس از پیروزی 3 بر صفر در جی استادیوم، در بازی برگشت شاهکاری از یک نمایش دفاعی در نوکمپ برپا کرد و با یک تساوی بدون گل مقابل بارسلونا به نیمه‌نهایی رسید. در نهایت تقابل 2 سبک و اندیشه و رویارویی جوانانی چون امباپه، سیلوا، توما لومار و والر ژرمن برابر دژی متشکل از کهنه‌سوارانی چون جی‌جی بوفون، جورجو کیلینی، لئوناردو بونوچی و آندره‌آ بارتزالی قطعا بازی‌ای جذاب و به یاد ماندنی خواهد ساخت.