حسین قدیانی: سه‌شنبه 26 اردیبهشت، درست راس ساعت 6 بعدازظهر است که عزم کرده‌ام برای نوشتن، لیکن اعتراف می‌کنم خیلی تمرکز ندارم، چرا که دلم چند خیابان بالاتر است، خیابان شهید بهشتی، مصلای امام!
من عاشق این بنای باشکوهم؛ آن مناره‌های بلند، آن شبستان وسیع، آن گنبد مدور و آن لحن خوش رهبر: «اللهم اهل الکبریاء و العظمه»! آری! من عاشق رهبری هستم که خمینی باشد یا خامنه‌ای، جز به «الله» و جز به «یدالله، مع‌الجماعه» دعوتی ندارد! جماعت وقتی متحد باشد، وقتی یکدل باشد، وقتی یکصدا باشد، لاجرم باید دست خدا را بر سر جمع ببینی! و زیباتر از تماشای «دست خدا»، چیست در این دنیا؟! القصه! همین که داشتم اولین خشت دیوار این دل‌نوشت را می‌گذاشتم، همشیره زنگ زد که «عجب قیامتی است مصلا! و در حالی که هنوز تا سخنرانی سخنران اصلی، خیلی مانده، از فرط ازدحام، نشد شبستان برویم! یک ساعت پیش کامل پر شد و درش را بستند! همه تیپی آمده‌اند! همه سنی آمده‌اند! همه صنفی آمده‌اند! حتی در مترو هم، قیامتی بود! دختر و پسر و پیر و جوان و همه و همه!» گفت: «اتحاد، اتحاد؛ رمز پیروزی»! کاری که دوشنبه محمدباقر قالیباف انجام داد، عجیب موجی راه انداخته! فرقی نمی‌کند فضا، مجازی باشد یا واقعی؛ همه دارند از سردار مجاهد دیروز و امروز و فردای انقلاب، تشکر می‌کنند! از او تشکر می‌کنند و از رئیسی، حمایت! بشنوید! این صدای خوش اتحاد است! ببینید!
 این همان «یدالله» است که نه هنگام تفرقه و تفرق، بلکه موسم وحدت و اتحاد، رخ عیان می‌کند!
فی‌الحال! یکی از همکاران، تصویری از فلان کانال تلگرامی نشان می‌دهد که حاکی از قیامت ملت، در بیرون شبستان است! عجب جمعیتی! عجب صحنه‌ای! عجب حماسه‌ای! آن هم کجا؟! مصلایی به نام امام و در خیابان سیدالشهدای انقلاب، بهشتی بزرگ! همان سید والامقام که می‌گفت: «ما شیفتگان خدمتیم، نه تشنگان قدرت»! طرفه حکایت اینجاست که «تشنگان قدرت» 4 سال تمام نشان دادند میانه‌ای با مقوله خدمت ندارند و صندلی را فقط برای پر کردن جیب اطرافیان و خالی کردن جیب ملت می‌خواهند!
جمعه اما روز بزرگی است! روز اجابت دعا! روز «اِن تَنصُرُوا الله یَنصُرکُم و یُثَبَت اقدامَکُم»! به یمن حماسه بهشتی در یک یوم‌الله خوب اردیبهشتی، پیروزی نزدیک است! نزدیک‌تر از همیشه...