گابریله مارکوتی: در روزهای اخیر اتفاقات بسیاری در فوتبال اروپا روی داد. رئال‌مادرید و یوونتوس قهرمانی‌شان را در لیگ قطعی کردند و بحران در آرسنال ادامه یافت اما در این روزها چه گذشت؟
قهرمانی با زیدان
هیچ خبری از «معجزه در روز آخر» نبود. رئال خیلی زود از مالاگا پیش افتاد و خیالش را آسوده کرد. کیلور ناواس چند واکنش عالی داشت و کریم بنزما با زدن گل دوم کار را تمام کرد. این برد سی‌وسومین قهرمانی رئال را در لیگا رقم زد. البته این دومین قهرمانی آنها از ۲۰۰۸ تاکنون است. مشخص نیست آیا اولویت‌های باشگاه چیزهای دیگری بوده یا اینکه آنها به دلیل رقابت با تیم فوق‌العاده بارسلونا و تیم زهردار اتلتیکو مادرید نتوانسته‌‌اند قهرمانی‌های زیادی به دست بیاورند اما برای باشگاهی که عادت به قهرمانی در لیگ داشته، این عنوان بسیار مهم است.  زین‌الدین زیدان گفت این «شادترین» لحظه زندگی ورزشی‌اش بوده است. با در نظر گرفتن اینکه او قهرمانی در لیگ قهرمانان را به‌عنوان مربی و قهرمانی در جام‌جهانی (با زدن 2 گل در فینال) را با فرانسه تجربه کرده است، این جمله او عجیب به نظر می‌رسد. او تکرار کرد: «این قهرمانی بهتر از هر چیز دیگری بود».
زیدان به‌عنوان بازیکن مسؤولانه بازی می‌کرد. زیدان مربی هم باید ۲۰ بازیکن حرفه‌ای با دستمزد بالا را مدیریت می‌کرد. او احتمالا «سیاسی‌ترین» پست فوتبالی در دنیا را دارد، پستی که به مربیان بزرگ رحم نکرده است، چرا که آنها بین رئیسی که دیدگاه خیلی خاصی نسبت به فوتبال دارد (فلورنتینو پرس) و بازیکنان مغرور در میدان قرار گرفته بودند.
اما زیدان اوضاع را عالی مدیریت کرد. او نشان داد دل و جرأت و شخصیت لازم را برای تصمیمات بزرگ دارد. او به خامس رودریگس کم بازی داد، آن هم بازیکنی که سومین خرید گرانقیمت تاریخ رئال است و محبوب فلورنتینو. او کریستیانو رونالدو را متقاعد کرد لازم نیست در همه دیدارها بازی کند. به این ترتیب بود رونالدو با شرایط بدنی عالی به آخر فصل رسید. زیدان تصمیمات شجاعانه بسیاری گرفت.
آلوارو موراتا و ایسکو ۲۴ گل زدند. ناچو در دفاع مستحکم بود. مارکو آسنسیو و لوکاس واسکس هم زمانی که جای ستاره‌های بزرگ را گرفتند، طرفداران را ناامید نکردند. کیلور ناواس که همیشه صحبت از رفتن او بود، فراز و نشیب داشت اما در مواقع لازم، نمایش‌های خوبی داشت. کاسمیرو هم جنگنده‌ای تمام‌عیار بود. هدف بعدی آنها فتح لیگ قهرمانان در کاردیف است. اگر زیدان این کار را بکند، تبدیل به یکی از پدیده‌های مربیگری خواهد شد. در این صورت کمتر کسی را خواهید یافت که به این سرعت موفقیت کسب کند.
جادوی آلگری در یوونتوس
یوونتوس هم قهرمانی خود را جشن گرفت. آنها ۳ بر صفر کروتونه را بردند و در فاصله یک هفته مانده به پایان رقابت‌های سری آ، فاتح آن شدند. این ششمین قهرمانی پیاپی یووه است و رکوردی جدید در این زمینه به شمار می‌آید. قبلا هم گفته‌ام اما به نظر من، مکس آلگری بیشتر از بازیکنانش در این قهرمانی نقش داشت. تصمیم او برای تغییر سیستم تیم در اواسط فصل بسیار شجاعانه بود و البته با بینش بسیاری گرفته شد. او تیمش را بسیار عالی متوازن کرد. یوونتوس ستاره‌های زیادی دارد و آنها تا حدی عالی بوده‌اند که سخت بتوان بهترین بازیکن فصل تیم را انتخاب کرد.
البته حس آدم‌ها می‌گوید که جیجی بوفون بهترین بازیکن‌شان بوده است اما لئو بونوچی چطور؟ او که تقریبا بی‌نقص بازی کرد؟ یا سامی خدیرا که آلگری گفته چرخ‌دنده اصلی تیم است و باعث می‌شود کل تیم کار کند؟ یا پائولو دیبالا که کیفیت و دید او در شکستن رقیبان حیاتی بود؟ یا گونسالو ایگوآین، گران‌ترین خرید تاریخ یوونتوس با گل‌هایی که زد؟ نمی‌دانم چه باید گفت. جایزه بهترین را یا به آلگری بدهید یا بین بازیکنان پخش کنید.
نبرد عثمانف و کروئنکه
روند آرسنال به پایان رسید. آنها اورتون را ۳ بر یک بردند اما برای نخستین بار در ۲۰ سال گذشته موفق به راهیابی به لیگ قهرمانان نشدند. آرسن ونگر گفت: «در کل بر این باورم که از ژانویه به این سو، در محیطی بسیار دشوار بازی کردیم که دلایل متفاوتی هم داشت. برخی دلایل را شما مشخصا می‌دانید که شرایط را برای بازیکنان خیلی سخت می‌کند. درباره برخی دلایل بعدا صحبت خواهم کرد اما محیط روانی ایجادشده برای بازیکنان هولناک بود». چیزهایی که ما می‌دانیم این است: ونگر حاضر نشد قراردادش را تمدید کند، مسعود اوزیل و الکسیس سانچس به پایان قراردادشان نزدیک می‌شوند و بازیکنان کلیدی در بدترین مواقع مصدوم شدند. می‌توانیم درباره حرف‌هایی که ونگر «بعدا خواهد گفت» گمانه‌زنی کنیم اما تعجب نمی‌کنم اگر منظور او ماجرای علیشیر عثمانف و استن کروئنکه باشد.