سید لو: زین‌الدین زیدان در بیستمین بازی‌اش در چمپیونزلیگ به عنوان مربی رئال‌مادرید برای دومین‌بار این تورنمنت را فتح کرد، افتخاری که پپ گوآردیولا، ژوزه مورینیو و سر الکس فرگوسن هم دقیقا به همین تعداد به آن رسیده‌اند. زیدان بعد از پیروزی مقابل یوونتوس، آلگری را در آغوش گرفت و بی‌ سر‌وصدا کنار همسرش ایستاد و جشن قهرمانی بازیکنانش را تماشا کرد و این جمله را گفت: «مهم‌ترین نکته این تیم این است که بازیکنان خیلی با هم جورند». نظر کریستیانو رونالدو درباره مربی‌اش هم در یک جمله این بود: «او به ما باور دارد». زیدان همیشه به خودش هم باور داشته و حالا همه به او باور پیدا کرده‌اند. بعد از پایان فینال کاردیف از زیدان پرسیدند آیا فکر می‌کند بهترین مربی حال حاضر جهان است؛ این سوال شاید پیش از این اندکی خنده‌دار به نظر می‌رسید اما طرحش در این شب به هیچ‌وجه عجیب جلوه نمی‌کرد. این سوالی است که در آینده هم از زیدان پرسیده خواهد شد، سوالی که البته او در این شب به آن پاسخ منفی داد. با این وجود فقط نگاهی بیندازید به موفقیتی که زیدان در کمتر از 2 فصل کامل در مادرید به دست آورده؛ تیم او در فینال کاردیف بدل به نخستین تیمی شد که 2 بار پیاپی قهرمان چمپیونزلیگ شده، اتفاقی که پیش از شروع دوران جدید این تورنمنت آخرین‌بار توسط میلان آریگو ساکی در سال 1990 رقم زده شده بود. این قهرمانی حتی برای باشگاه پرافتخاری چون رئال مادرید یک شب تاریخی به حساب می‌آمد و این تازه شروع کار زیدان در برنابئو است. وقتی زیدان ژانویه 2016 جانشین رافا بنیتس شد چنین تعریفی از موفقیت با رئال ارائه داد: «بردن همه چیز». حالا زیدان در کمتر از 2 فصل سوپرکاپ اروپا، جام باشگاه‌های جهان، لالیگا و چمپیونزلیگ را فتح کرده است. رئال این فصل به رهبری زیدان بعد از 5 سال قهرمان اسپانیا شد و نخستین دوگانه لیگ و اروپای خودش در 59 سال اخیر را به دست آورد. واقعا هیچکس انتظار چنین شروعی را از زی‌زو نداشت، حتی خودش؛ مردی که اعتقاد دارد جایی در آسمان ستاره‌ای راهنمایی‌اش می‌کند. در آستانه فینال کاردیف روزنامه مارکا بخشی از مصاحبه زیدان در سال 2002 را دوباره منتشر کرد، جایی که او بعد از آن ضربه چرخشی و روی پای فوق‌العاده‌اش مقابل بایرلورکوزن در فینال گلاسکو که نهمین قهرمانی رئال در اروپا را به همراه داشت، گفت: «من میخوام دهمین و یازدهمین و دوازدهمین جام را هم با رئال ببرم». هر چند 15 سال از این وعده گذشت اما زیدان در نهایت به قولش عمل کرد. او در قهرمانی لادسیما در لیسبون روی نیمکت کنار کارلو آنچلوتی نشست و در فینال‌های میلان و کاردیف هم تیمش را رهبری کرد تا رئال فاصله‌اش با باقی بزرگان اروپایی به عنوان پرافتخارترین باشگاه این قاره را بیشتر و بیشتر کند. زیدان معمولا زیاد حرف نمی‌زند اما وقتی حرف می‌زند همه سر تا پا گوش می‌شوند. این سیاست زیدان در مقام یک مربی است، اینکه مسائل را برای بازیکنانش پیچیده نکند. به اعتقاد زیدان بحث‌های تاکتیکی باید در نهایت در 2 مفهوم خلاصه شود اگرنه حواس بازیکنان پرت می‌شود. جلسات طولانی ویدئوآنالیز هم در برنامه‌های زیدان هیچ جایی ندارد. زیدان بازیکنانی در این سطح را بخوبی می‌شناسد و تمام تلاشش را می‌کند آنها خودشان باشند و احساس ارزش و اهمیت کنند. در شیوه‌ مربیگری زیدان بازیکنان ستاره‌های تیم هستند، در حالی که خودش پشت پرده آنها را رهبری می‌کند. بارزترین نمونه این رویکرد زیدان در رابطه با رونالدو بود. زیدان خیلی زود رابطه‌ای نزدیک با رونالدو پیدا کرد و حتی وقتی یک بار از او پرسیدند اگر با او همبازی بود چه کسی ستاره تیم می‌شد، پاسخ داد: «من بازیکن خوبی بودم ولی باز هم رونالدو ستاره اول بود. رونالدو گل پشت گل می‌زند و این سخت‌ترین کار در فوتبال است». رونالدو با فرم فوق‌العاده‌اش در مقطع پایانی فصل 2 تا از این گل‌ها را در فینال کاردیف زد، فرمی که مدیون برنامه دقیق زیدان برای استراحت دادن به او در بسیاری از بازی‌های لیگ بود. زیدان به جای اینکه نظر خودش را به بازیکنانش تحمیل کند با آنها همزاد‌پنداری دارد و تشویق‌شان می‌کند بهترینی که می‌توانند باشند. زیدان به عکس بنتیس که قصد داشت جلوی پاس‌های بیرون پای لوکا مودریچ را بگیرد، از این تکنیک هافبک کرواتش تقدیر کرد و در عین حال تعادل دفاعی را به تیمش بازگرداند تا ستاره‌هایش در بعد هجومی بتوانند با آزادی بیشتری خودشان را نشان دهند. مودریچ درباره  این رویکرد زیدان می‌گوید: «مربی به ما یاد داد در بعد دفاعی باید چه کار کنیم و چطور توپ را حفظ و برای تیم بازی کنیم. اگر او چیزی در جریان بازی ببیند به ما منتقل می‌کند. عامل اصلی برگشتن ورق در نیمه دوم فینال
 هم حرف‌های او بین دو نیمه بود. او از ما خواست بالاتر و با فشردگی و پرس سنگین‌تری بازی کنیم».