با مرگ هلموت کهل، پدر وحدت آلمان و آخرین سیاستمدار دانه‌درشت و صاحب میراث اروپایی پس از جنگ سرد، اتحادیه اروپایی عملا یتیم شد. صدراعظم پیشین و تنومند ژرمن‌ها که از سال 1982 تا 1998 ریاست آخرین دولت آلمان غربی و سپس نخستین آلمان یکپارچه را برعهده داشت، روز جمعه 26 خرداد در سن 87 سالگی در زادگاهش اوگرشهایم در جنوب غربی این کشور درگذشت. کهل از 9 سال پیش بر اثر زمین خوردن، از صندلی چرخدار استفاده می‌کرد و در سال‌های پایانی عمر از توان جسمی ضعیفی برخوردار بود. او نه تنها به مدت 25 سال حزب حاکم دموکرات مسیحی را با قدرت تمام در صحنه سیاست آلمان رهبری کرد بلکه با 16 سال صدارت، طولانی‌ترین دوران زمامداری در کشورش را پس از صدراعظم افسانه‌ای «اتوفون بیسمارک» به ثبت رساند. بسیاری او را پدر آلمان متحد و حتی بانی واحد پول مشترک اروپایی یعنی «یورو» می‌دانند. او کسی بود که 10 نوامبر سال 1989 در روز برچیدن رسمی دیوار برلین از بالکن ساختمان شهرداری محله «شونه برگ» برلین فریاد زد: «هدف اتحاد است و حق و آزادی. زنده باد سرزمین پدری، آلمان، زنده باد اروپایی آزاد و متحد. »هلموت کهل در عین اینکه از سوی اتحادیه اروپایی عنوان «شهروند افتخاری اروپا» را به پاس خدماتش برای این اتحادیه دریافت کرد، در ذهن بسیاری از ژرمن‌ها به عنوان سیاستمداری شناخته می‌شود که موجودیت ملت مستقل آلمان را پس از شکست و منکوب شدن در جنگ دوم جهانی از سایه استیلای سلطه غرب و بلوک شرق بیرون کشید. در عین حال صدراعظم وقت آلمان با متقاعد کردن اتحاد جماهیر شوروی به اعطای حق تصمیم‌گیری به نظام جمهوری دموکراتیک آلمان برای تصمیم‌گیری درباره آینده سیاسی آلمان شرقی، مهم‌ترین نقش را در جدا کردن نخستین قلعه بزرگ کمونیسم در اروپا از منظومه بلوک شرق ایفا کرد. او همچنین با پیاده کردن نقشه راهی جنجالی برای ادغام نظام سوسیالیستی آلمان شرقی در نظام آلمان غربی، الگویی جامع برای فروپاشی کامل بلوک شرق در اروپا ارائه داد و به اتحادیه اروپایی و ناتو در بلعیدن آتی کشورهای شرق قاره خدمت بزرگی کرد. در نهایت آقای صدراعظم با انعقاد پیمان «دو بعلاوه چهار» با 4 متفق اصلی زمان جنگ دوم جهانی یعنی روسیه، آمریکا، انگلیس و فرانسه در 12 سپتامبر 1990 آخرین سنگ‌ها بر سر راه تشکیل یک آلمان مستقل را برداشت. می‌توان گفت آنگلا مرکل، رهبری مقتدرانه‌اش بر حزبی که کهل به آن قدرت بخشید را به همراه زمامداری باثبات خود بر دولت برلین تماما مدیون الگوی آقای صدراعظم است اگرچه او نتوانسته خلأ شخصیت بزرگی مثل کهل در برلین و بروکسل را پر کند.