مهدی طاهرخانی: اگر یک ماه قبل به هواداران استقلال می‌گفتند قرار است با رقمی نزدیک به
3 میلیارد تومان تیم‌تان یک خرید داخلی داشته باشد و شما فکر می‌کنید این گزینه کیست، شاید کمتر کسی به نام داریوش شجاعیان اشاره می‌کرد. اما استقلال طی یک چشم‌بندی عجیب، ناگهان حاضر شد به صورت رسمی مبلغ عجیب و غیرمتعارفی را برای بازیکنی خرج کند که اصولا جزو بازیکنان تیم‌ملی هم نیست. اما چه شد که منصوریان و افتخاری این خرید انتحاری را انجام دادند و مهم‌تر از آن درباره این مبلغ و عواقبش چه آینده‌ای را می‌شود متصور شد برای شجاعیان و استقلال؟ همه‌چیز از همان لحظه‌ای شروع شد که العین گل ششم را درون دروازه رحمتی جا داد. یک شکست تاریخی که حالا از آن بعد از داربی سال 52 به عنوان سنگین‌ترین باخت تاریخ استقلال یاد می‌کنند. سرمربی تیم در نخستین مصاحبه‌اش عنوان کرد باید چند بازیکن بین‌المللی جذب کنیم. البته منظور او بیشتر بازیکن خوب و بزرگ بود چرا که داریوش شجاعیان حتی در تیم‌ملی هم جایی ندارد چه برسد به بین‌المللی بودنش. منصوریان می‌دانست چند خرید بزرگ تا حد زیادی می‌تواند جو را به نفع او در بازار نقل‌وانتقالات کند. اما استقلال روی هر گزینه‌ای که دست می‌گذاشت ناگهان آن گزینه سر از تیم دیگری در می‌آورد. آنها خودشان را آماده کرده بودند بعد از جذب بیت‌سعید و شهباززاده از خط آتشین خود با کاوه بگویند که ناگهان خبر خروج رضایی به عنوان مهم‌ترین بازیکن خط حمله استقلال در فصل قبل مخابره شد؛ همان خروج کاری کرد که باشگاه استقلال به اندازه سر سوزن نتواند از این دو خرید خود بهره‌برداری رسانه‌ای کند. خروج کاوه آنقدر هزینه‌زا بود که هیچ‌کس فرش قرمز برای 2 خرید جدید پهن نکرد و در صفحات اجتماعی همچنان انتقاد از منصوریان و افتخاری بیش از تعاریف بود.
از این‌رو به دستور منصوریان استقلال مجبور شد وارد یک معامله کاملا انتحاری شود. وقتی باشگاه گسترش فولاد عنوان کرد یک میلیارد و 700 میلیون تنها برای رضایتنامه شجاعیان می‌خواهد، در ابتدا به نظر می‌رسید آنها سنگ بزرگ گذاشتند تا کسی سراغ این بازیکن نیاید اما در بهت و ناباوری عنوان شد که استقلال حاضر است این رقم غیرمتعارف را بدهد. با این توافق قطعا شجاعیان برای خودش هم رقمی زیر یک میلیارد و 500 میلیون تومان نمی‌خواهد و با این رقم او تبدیل به گرانقیمت‌ترین بازیکن همه ادوار تاریخ لیگ برتر شد. 3 میلیارد تومان برای بازیکنی پرداخت می‌شود که در اردوهای تیم ملی گهگاه برای تمرین حضور داشته اما بلافاصله خط خورده است. افتخاری و منصوریان بعد از جدا شدن کاوه رضایی زیر فشار انتقاد هواداران بودند و از این رو سراغ این گزینه پر سروصدا رفتند. ولی آنها شاید یک موضوع بسیار مهم را از قلم انداختند؛ آیا داریوش شجاعیان که اصولا بازیکن آرام و سر به زیری است می‌تواند انتقادات احتمالی را تحمل کند؟
روزی که پل پوگبا به‌عنوان گرانقیمت‌ترین بازیکن جهان از یووه به یونایتد آمد، خیلی از فوتبال‌نویسان معروف جهان  مدعی شدند پوگبا به خودی خود بازیکن خوبی است اما قیمتش این نیست و قطعا فشار رسانه‌ها و هواداران با اولین اشتباه، از او یک بازیکن شکننده می‌سازد. پیش‌بینی‌ها تقریبا  درست از آب در آمد و پل پوگبا هرگز در سال اول نتوانست به اندازه مبلغ هزینه شده، نمایش در خور توجهی ارائه دهد.
داریوش شجاعیان در طول چند فصل گذشته نشان داده بازیکن خوبی است اما هرگاه مقابل استقلال و پرسپولیس قرار گرفت نتوانست آن نمایش همیشگی‌اش را ارائه دهد. همین چند ماه قبل در بازی گسترش و استقلال که در تبریز برگزار شد، آنقدر ضعیف عمل کرد که فراز کمالوند در انتهای بازی یکی از علل تعویض برد با تساوی را بازی ضعیف این بازیکن عنوان کرد.
او حالا برچسب گرانقیمت‌ترین بازیکن تاریخ لیگ برتر را بر نامش می‌بیند و همین سطح انتظار را از او بسیار بالا می‌برد. وضعیتی مشابه بختیار رحمانی که فصل قبل در چنین روزهایی با مبلغ یک میلیارد و خرده‌ای به استقلال آمد اما بازی‌های ضعیفش موجب شد در آستانه داربی رفت، منصوریان وی را به نیمکت تبعید کند؛ در انتهای نیم‌فصل هم با گرفتن 500 میلیون تومان، رضایتنامه‌اش را گرفت و به فولاد بازگشت. تجربه بختیار که از قضا قرار بود بازیساز و همه‌کاره میانه میدان استقلال باشد، از همین حالا زنگ خطر را برای داریوش شجاعیان به صدا در آورده است.
فوتبال مورد علاقه منصوریان برخلاف بازی‌های پرسپولیس، تملک‌محورانه نیست. یعنی آنطور که هافبک‌های میانی پرسپولیس در طول یک بازی فرصت بازی با توپ را دارند و می‌توانند بازیسازی کنند در استقلال اوضاع متفاوت است و منصوریان از هافبک‌هایش می‌خواهد بدون فوت وقت تیم را از حالت تدافعی به هجومی ببرند. در این نوع از بازی، بیشتر نمایش هافبک‌های جنگنده و آنهایی که تبحر در ارسال  پاس‌های بلند دارند، به چشم می‌آید. تجربه فصل قبل نشان داد بختیار رحمانی در آن فوتبال محو شد و امید نورافکن 20 ساله توانست خودش را ثابت کند. شاید اگر هر دو با مربی‌ای مثل برانکو کار می‌کردند، وضعیت‌شان 180 درجه فرق می‌کرد. بعید است منصوریان در این فصل بخواهد تغییر فراوانی در نوع بازی تیمش به وجود بیاورد. او در نفت هم تقریبا همین شیوه را برگزید. اینک باید دید داریوش شجاعیان که به خودی خود زیر بار 3 میلیارد تومان است، می‌تواند از همان ابتدا خودش را نشان دهد یا انتقادات و سطح بالای انتظارات همان سناریوی بختیار را برای او تکرار می‌کند. البته با این تفاوت که برای بختیار هیچ مبلغی به‌عنوان رضایتنامه پرداخت نشده بود و رضایتنامه یک میلیارد و 500 میلیون تومانی شجاعیان به معنای آن است هیچ تیمی حاضر به جذبش از استقلال نیست. بدون تردید این خرید را باید در رسته خریدهای کاملا ریسکی گنجاند، اگر به هر دلیلی جواب ندهد شاید نخستین قربانیانش همان افرادی باشند که اصرار به انعقادش داشتند.