گراهام هانتر: اینکه کریستیانو رونالدو فصل آینده کجا بازی می‌کند هنوز معلوم نیست. اینکه مشکل مالیاتی او حل می‌شود یا نه هم هنوز معلوم نیست. آنچه در کل این داستان معلوم است اما ناراحتی بهترین گلزن تاریخ رئال‌مادرید، فاتح 3 چمپیونزلیگ با این تیم و اولین بازیکنی که از آلفردو دی استفانو به بعد در زمان حضورش در مادرید توپ طلا را برده، از رفتار باشگاه و جو حاکم بر آن است. حتی قبل از وارد شدن اتهام 7/14 میلیون یورویی تخلف مالیاتی، رونالدو در آستانه فینال چمپیونزلیگ در کاردیف در گپی با هم‌تیمی‌های سابقش در منچستریونایتد از دلتنگی‌اش برای زندگی در اولدترافورد حرف زده بود. البته این اولین باری نیست که رونالدو حسرت دوران حضورش در جمع شیاطین سرخ را می‌خورد. او پیش از این هم به دفعات جو مادرید و منچستر را با هم مقایسه کرده بود و حتی گاهی به  آلبرت مورگان، زنگ می‌زد و باهاش درددل می‌کرد. در سال‌های اخیر، بویژه بعد از آمدن زیدن‌الدین زیدان و شروع دوران پرافتخار رئال در اروپا، شرایط برای رونالدو اندکی بهبود پیدا کرده بود. با این حال هم‌تیمی‌های سابق یونایتدی‌اش همچنان شکی در حال و هوا و ذهنیت کلی او نداشتند. نقل قولی که این هم‌تیمی‌ها بیش از بقیه بهش اشاره می‌کنند، این است: یونایتد بهترین باشگاه برای رونالدو است، فقط در منطقه جغرافیایی غلطی قرار دارد. بله، عامل ساده‌ای به نام آب و هوا، اگرنه هیچ‌کدام دیگر از ابعاد باشگاه در حمایت از فوق‌ستاره‌شان با هم قابل مقایسه نیست، بویژه عشقی که تماشاگران اولدترافورد همیشه نسبت به رونالدو داشته‌اند. به نظر این بازیکنان سابق یونایتد اگر باشگاه می‌توانست خودش را به حوالی مدیترانه منتقل کند رونالدو در یک چشم به هم زدن به آنها می‌پیوست. رونالدو بارها توسط هواداران خودی در برنابئو هو شده و هرگز این زخم را فراموش نخواهد کرد. او به صورت رسانه‌ای از کمبود حمایت باشگاه از ستاره‌هایش حرف زده و بدون اینکه نامی از زیدان ببرد، حسرت روزهایی را خورده که سر الکس فرگوسن با هوک‌های راست و چپش تمام دشمنان عینی و فرضی را از پا در می‌آورد و از پسر طلایی‌اش محافظت می‌کرد. شاید شما با رونالدو سمپاتی داشته باشید و شاید اصلا نه. به هر حال او یکی از پردرآمدترین ورزشکاران جهان است و در یکی از موفق‌ترین دوران تاریخ رئال‌مادرید ستاره این تیم است. رونالدو حتی باید خودش را خوش‌شانس بداند که بخشی از موفق‌ترین دوران تاریخ منچستریونایتد هم بوده، وقتی همه به ساز سر الکس می‌رقصیدند، دوران طلایی‌ای که فقط رونالدو نیست که حسرتش را می‌خورد. اما نظرتان نسبت به رونالدو هر چه باشد باید این واقعیت را قبول کنید که او در حال حاضر دست به بازی‌ای سیاسی نزده و واقعا صبرش تمام شده و از شرایطش در مادرید ناراحت است. اینکه آیا این شرایط در ادامه به سودش تمام شود و او و ژرژ مندس راهی برای ادامه دادن در رئال پیدا کنند بحثی دیگر است.
در این میان بد نیست به یاد بیاوریم که رئال‌مادرید با تمام شکوهی که دارد سابقه نه چندان قابل قبولی در رفتار با ستاره‌هایش، بویژه در سال‌های پایانی بازی‌شان داشته. نمونه‌هایی مثل دی‌استفانو، ستاره‌ای که واقعا خودش بزرگی را به رئال بخشید و در سال‌های نزدیک‌تر رائول، فرناندو مورینتس، ایکر کاسیاس، فرناندو هیرو، کلود ماکه‌له‌له، ویسنته دل بوسکه و خوسه آنتونیو کاماچو در جایگاه مربی... این فهرست بیش از اینها هم ادامه دارد. پس اگر (و این اگری بزرگ است) دوران طلایی رونالدو در مادرید چنین پایان تلخی داشته باشد، او خودش را از این منظر تنها نخواهد دید. در اسپانیا خرد جمعی همچنان بر این است که رونالدو و رئال راهی برای حل مشکلات‌شان پیدا می‌کنند و ستاره پرتغالی، باشگاه را ترک نخواهد کرد. اما مطبوعات انگلیس حالا پر است از اخبار و ادعاهایی که رونالدو دوست دارد به یونایتد بازگردد. اگر قرار باشد چنین اتفاق بزرگی رخ دهد این اد وودوارد است که باید راه آن را هموار کند و در این راه او با 3 مشکل بزرگ مواجه است: سبک بازی یونایتد که قطعا فرصت کمتری برای درخشش رونالدو نسبت به مادرید فراهم می‌کند، خراب شدن رابطه رونالدو با ژوزه مورینیو در سال‌های اخیر بویژه در مقطع پایانی فصل آخر مربیگری مورینیو در رئال و البته آب و هوای آفتابی که بشدت با خلق و خوی رونالدو ناهمخوانی دارد. اگر هر تیم دیگری هم سراغ خرید رونالدو برود، چه پاری‌سن‌ژرمن، چه اینتر، چلسی یا آرسنال، این باشگاه‌ها باید به او اطمینان بدهند که همچنان شانس زیادی برای فتح چمپیونزلیگ و بردن توپ طلا خواهد داشت. تمام مسائل مالی به کنار، این دو نکته هنوز برای رونالدو اهمیت زیادی دارد و باعث برافروخته ماندن روحیه او می‌شود.