ناهید رفیعی
فدایِ یار چشمِ آبی بورم
فدایِ دلبر شیرینِ شورم
خدا داند پریشان تو بودم
اگرچه خیلی آروم و شکورم

سی وچند ساله که چشمام به راهه
اگر چه هم کرم، هم لال وکورم
چه آن وقتی که با صدّام بودی...
چه حالا که شدی سنگ صبورم

می‏گن با خونای آلوده‏ تو
یکی مُرده توی فامیلِ دورم
چه خوبه که منافق پروری تو
دلِ من با توئه تا پای گورم

و حالا پیش چشم فامیلامون
تو اینجایی و من مست غرورم
هزارتا چاه نفت دورِ سرتو...
بِگرده خوشگلِ گوگور مگورم

ترورها ناز شستت، یار شیرین
ببخشا بنده را در هر قصورم
توتال آورده‏ای سامون بگیره
سرای خلوت و سرد و نمورم

برای این همه چیزای خوبه...
که با یار فرنگی جفت وجورم!!