سین کول: همیشه در بازیکنانی که توپ را می‌گیرند و فورا به سمت جلو حرکت می‌کنند و با حریف روبه‌رو می‌شوند و برای عبور از تکل‌هایش به خود پیچ و تاب خاصی می‌دهند، چیزهای هیجان‌انگیزی وجود دارد. در آنها یک اصرار و میل درونی وجود دارد که یک پاس ساده به کنار نمی‌تواند آن را برطرف کند. متاسفانه از وقتی فوتبال روی خوشی به آنها نشان نداده، نسل چنین بازیکنانی هم رو به انقراض است. هنر دریبل‌زنی در فوتبال رو به افول و در حال احتضار است و فوتبال در این مورد فقیرتر از گذشته شده است. همیشه دیدن بازیکنانی که از خود چیزهای بشدت متفاوتی را نشان می‌دهند، علاقه به فوتبال را درون ما رشد می‌دهد. در آلن شیرر قدرت و جسارت خاصی وجود داشت. مایکل اوون همیشه پرجنب و جوش و پرتحرک بود. دیون دوبلین در هوا چالاکی بی‌رحمانه‌ای داشت اما بالاتر از همه اینها، بازیکنانی بودند که با دریبل‌های خود جادو می‌کردند؛ بازیکنانی مانند گئورگی کینکلادزه و مت له‌تیسیه. بال‌های زیرکی که می‌توانستند در تمام زمین فوتبال به آسانی و نرمی حرکت کنند یا هافبک‌های پرتلاشی که دقیقا از مرکز زمین به خواسته خود می‌رسیدند. روزی از این دست بازیکنان فراوان بود اما حالا از این جنس بازیکنان دیگر کمتر ساخته می‌شود. بازیکنان امروزی اینگونه نیستند که نتوانند با توپ حرکت کنند و مدافع مقابل خود را شکست دهند، بلکه آنها خودشان را در مواجهه با ریسکی قرار نمی‌دهند که نیاز به انجام آن نیست. در یک گستره وسیع‌تر، فوتبال ممتاز امروز یک بازی کنترل شده و سلطه‌گراست. احاطه داشتن بر مالکیت توپ و میدان در مقابله با تیم‌هایی که برای به‌دست آوردن توپ سخت مبارزه می‌کنند و آنقدر استعداد دارند که بتوانند شما را در زمین به دویدن بیش از اندازه وادار کنند، یک هنر جسورانه است. در سال‌های اخیر کارآیی این روش برتری خود را بر سرگرمی فوتبال نشان داده و در این بین دریبل‌زنی بهای این اتفاق را پرداخته است. با این حال برای بازیکنانی چون لیونل مسی، نیمار و ادن آزار که تنها ثروت باقیمانده از هنر در فوتبال هستند، بازی کردن با حریفان هنوز بخش مهمی از اسلحه پنهان‌شان است. هنوز در بسیاری از صحنه‌ها دریبل بهترین راه ممکن است که انجامش وضعیت بهتری را برای تیم به‌وجود می‌آورد. آنها با توپ در اطراف زمین مانور می‌دهند و دیگر بازیکنان طوری بازی می‌کنند که موقعیت‌های تک به تک برایشان مهندسی شود. آنها خودشان را با این سبک بازی تطبیق می‌دهند و اثربخشی چنین بازیکنانی را بالا می‌برند. در این بین انقلابی که کریستیانو رونالدو ‌به‌وجود آورد برای دنبال کردن خودش است. در نخستین روزهای حضورش در یونایتد او محبوب‌ترین ویدئوها را در شبکه‌های اجتماعی مانند یوتیوب داشت. او کسی است که استعداد خاصی برای بازی در مناطق شلوغ دارد و بیشتر تمایل دارد بازی پیچیده شود تا اینکه آن را ساده بگیرد. با این حال در طول زمان غریزه او در این نوع سبک بازی دچار تغییراتی شد و از بازیکنی که با همه حریفانش حتی به قیمت خراب کرد توپ تسویه‌حساب می‌کرد، به یک ماشین گلزنی تبدیل شد. رونالدو اکنون تمام تمرکز خود را روی این گذاشته است که در موقعیت مناسب برای گلزنی قرار داشته باشد به طوری که وقتی موسسه رصد فوتبال (CIES)100 دریبل‌زن برتر 5 لیگ معتبر اروپایی را معرفی کرد، ستاره رئال‌مادرید در آن جایی نداشت. برای بسیاری این یک شگفتی بود اما این بیشتر نشانگر آن بود که چگونه بازی او از هنر فوتبال تهی شده و به طرز چشمگیری پافشاری او برای دریبل‌زنی در بالاترین سطح فوتبال کاهش یافته است. این مطالعه نشان می‌دهد آدام ترائوره از میدلزبورو با 194 اقدام برای دریبل‌زنی و 70 درصد موفقیت بهترین دریبل‌زن دنیاست. همان‌قدر که تماشای این بازیکن می‌تواند به طور باورنکردنی هیجان‌انگیز باشد، وقتی به مسیرهای کور می‌رود و در میان بازیکنان حریف خودش را سرگردان می‌کند، روی اعصاب می‌رود. با وجود همه این رفتارهای دیوانه‌وار، در فصل گذشته او برای تیمی که به دسته پایین‌تر سقوط کرد، نتوانست هیچ گلی بزند و تنها یک پاس گل داد. ترائوره بخوبی نشان می‌دهد چرا بازیکنان، دیگر علاقه‌ای به حرکت با توپ ندارند. در میان این 100 بازیکن 32 نفر در لیگ برتر بازی می‌کنند. همچنین در میان 8 نفر اول 5 بازیکن در این لیگ حضور دارند تا از این حیث لیگ جزیره بهترین باشد. در حالی که مالکیت توپ و میدان در فرهنگ‌های فوتبالی دیگر کشورها از جمله اسپانیا و آلمان اثر بزرگی دارد، در انگلستان همچنان فوتبال مستقیم و محرک، یک طرز فکر پایدار است. شاید بعضی‌ها درباره آن اظهار تاسف کنند اما در این لیگ بیشتر از کارآیی، زندگی کردن با فوتبال اهمیت دارد. برای آنها هیجان بر هر چیزی اولویت دارد.