این روزها اوضاع برای فدراسیون فوتبال و مدیران ارشدش اصلا خوب پیش نمی‌رود. اتفاقاتی که در روزها و هفته‌‎های اخیر در فوتبال ایران افتاده کار را برای تاج و همکارانش سخت کرده. استعفا یا کناره‌گیری علیرضا اسدی و جایگزینی ساکت با او نخستین چالش جدی فدراسیون در هفته‌های گذشته بود؛ اتفاقی که فشار زیادی را روی مسؤولان فدراسیون وارد کرد. در ادامه وضعیت باشگاه‌های بدهکار و صدور مجوز برای این باشگاه‌ها به‌رغم وعده‌های قبلی، یک بار دیگر مسؤولان فدراسیون را به مصلحت‌اندیشی و سهل‌انگاری متهم کرد. حذف تیم امید از مسابقات قهرمانی زیر 23 سال آسیا و ترکش‌هایی مثل محرومیت استقلالی‌های تیم امید هم فشار را روی فدراسیونی‌ها بیشتر کرد و درست در همین روزهای سخت، حملاتی از سوی چند نفر از اهالی فوتبال به فدراسیون صورت گرفت.
ابتدا مایلی‌کهن به بهانه حذف تیم امید برای چندمین بار به فدراسیون حمله کرد و طعنه‌هایی سنگین به مدیران آن زد. سپس علیرضا منصوریان به بهانه محرومیت بازیکنانش، بی‌سوادی، ناآگاهی و دیکتاتوری در سطح مدیران فوتبال را لعنت کرد و دیروز هم علی کریمی در پستی اینستاگرامی آرزو کرد در فدراسیون زلزله بیاید! دیروز دوشنبه هم مایلی‌کهن دوباره علیه تاج و ساکت مصاحبه و آنها را به باندبازی در فدراسیون فوتبال متهم کرد.
البته انتقادات زیادی به عملکرد فدراسیون وارد است که بعضی از آنها در صحبت‌های مایلی‌کهن، منصوریان، کریمی و... دیده می‌شود اما واقعیت این است که پشت بیشتر این حملات انگیزه‌های فردی و خصومت‌های شخصی هم وجود دارد. منصوریان در ماه‌های اخیر کمتر از فدراسیون‌نشینان به این تندی انتقاد کرده بود و فقط زمانی زبان به انتقاد باز کرد که بازیکنان تیمش را محروم کردند و به قول خودش باعث و بانی باخت به صنعت نفت شدند. مایلی‌کهن هم که تنها مشکلش کارلوس کی‌روش است. او به هر بهانه‌ای و در هر مصاحبه‌ای سعی می‌کند بحث را به سمت کی‌روش بکشاند و از مسؤولان فدراسیون به خاطر روش برخوردشان با سرمربی تیم‌ملی انتقاد کند. حملات امروز او علیه ساکت هم بیشتر مربوط به کناره‌گیری اسدی است و ربط زیادی به خود ساکت ندارد! تنها علی کریمی است که پیش از این بارها و بارها به دلایل مختلف از فدراسیون انتقاد کرده و به نظر می‌رسد او تنها کسی است که در انتقاد از فدراسیون، انگیزه‌های فردی ندارد و به مشکلات کلان فوتبال اشاره می‌کند. البته او علاقه دارد خودش را در نقش سوپرمن و مرد همه‌کاره نشان دهد.  سایر دوستان اما فقط وقتی خودشان دچار مشکل شوند به انتقاد از فدراسیون می‌پردازند و به محض حل شدن مشکل ناگهان فضا تغییر می‌کند! مطمئنا اگر مایلی‌کهن امروز پستی در فدراسیون یا تیمی در لیگ داشت، کمتر از زمین و زمان انتقاد می‌کرد، حتی می‌توان پیش‌بینی کرد که با لغو محرومیت امیدهای استقلال، ادبیات علیرضا منصوریان در مقابل مدیران فدراسیون هم تغییر کند و سوءتفاهمی که پیش آمده بود حل شود! این مشکلی است که سال‌هاست در فوتبال ما وجود دارد و به نظر می‌رسد تا وقتی منافع فردی در اولویت قرار داشته باشد همین وضعیت ادامه پیدا کند.