محمدمهدی تقوی: در پی اقدام ٢ بازیکن فوتبال ایران در بازی با تیمی باشگاهی از رژیم صهیونیستی، فضای کشور تحت تأثیر قرار گرفته است. برخی مدعی‌اند فوتبال سیاسی نیست و با این ٢ بازیکن نباید برخوردی صورت گیرد. اما حقیقت چیست؟
١- بسته به اینکه مصلحت یا منفعت سیاسی‌ای اقتضا کرده، بارها و بارها از فوتبال، سوءاستفاده شده است. سیاسیون همه چیز را برای پیشبرد اهداف‌شان به کار می‌گیرند؛ بویژه فوتبال که عمیق‌ترین تاثیر را بین توده مردم دارد و همه معترفند کمترین پدیده‌ای در جهان چنین ویژگی‌ای دارد.
٢- پیش از دیدار تاریخی ایران- آمریکا در جام‌جهانی ١٩٩٨ فرانسه، «بیل کلینتون» رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده، پیروزی آمریکا بر ایران را پیروزی همه‌جانبه بر ایران نامید؛ غافل از آنکه شیرمردان ایران زمین چنان تیم آمریکا را منکوب می‌کنند که تا همیشه از آن به عنوان «بازی قرن» یاد شود. جالب آنکه علاقه‌مندان دارای شناسنامه ایرانی آمریکا که تا پایان بازی درباره موضع‌گیری کلینتون سکوت کرده بودند، بعد از برد ایران، گفتند فوتبال را نباید سیاسی کرد(!)
3- اما میزبانی‌ها؛ اگر فوتبال سیاسی نبود، آیا آمریکایی که مردمش وقتی خبرنگار از آنها می‌پرسید مارادونا را می‌شناسید؟ می‌گفتند همان خواننده[مدونا!] و فوتبال آمریکایی ورزش مورد علاقه‌شان بود، میزبان جام‌جهانی ١٩٩٤ می‌شد؟ آیا «قطر»ی که حتی یک بار به جام‌جهانی صعود نکرده که ناشی از فوتبال درجه ٣ آن است، هرگز به میزبانی جام‌جهانی ٢٠٢٢ می‌رسید؟
4- در سال‌های اخیر بسیاری از بازیکنان مطرح جهان به دلیل حمایت از مردم فلسطین، مورد آزار اسرائیلی‌ها قرار گرفته‌اند. وقتی کریستیانو رونالدو برای دیداری به سرزمین‌های اشغالی سفر کرده بود، خبرنگار اسرائیلی از وی پرسید: شما در کجا حضور دارید؟ وی بلافاصله بدون در نظر گرفتن خوش‌آمد و بدآمد خبرنگار، گفت: در خاک فلسطین. پروپاگاندای رسانه‌ای صهیونیست‌ها و حامیان‌شان هنوز وی را رها نکرده است. برای جان لوئیجی بوفون هم به دلیل انداختن چفیه بر دوش و اظهار همدردی با ملت فلسطین، کم مشکل درست نکردند.
5- همان زمان که همین مسعود شجاعی در لالیگای اسپانیا بازی می‌کرد، «فردریک کانوته» ستاره مسلمان‌شده اهل مالی که در - سویا توپ می‌زد، هنگام یکی از جنگ‌های چندروزه علیه غزه زیرپیراهن ورزشی خود را پس از گلزنی نشان داد که از مردم فلسطین دفاع کرده بود و ایرانیان آرزومند اینکه بازیکنان عافیت‌طلب ما هم چنین کنند.
6- «ایکر کاسیاس» که در دنیای فوتبال، هیچ دروازه‌بانی موفق نشده افتخارات او را به دست آورد(وی ٢ بار جام ملت‌های اروپا را در سال‌های ٢٠٠٨ و ٢٠١٢ بالای سر برد و یک بار جام‌جهانی را سال ٢٠١٠ و حداقل ٢٠ عنوان قهرمانی معتبر دیگر دارد)، «ریو فردیناند» کاپیتان اسبق تیم‌ملی فوتبال انگلیس، «ادن آزار» ستاره فوتبال بلژیک و باشگاه چلسی انگلیس و یکی از ٥ بازیکن برتر فعلی جهان و «لیلین تورام» قهرمان جهان و اروپا و از بهترین مدافعان تاریخ فوتبال دنیا نیز که حاج‌صفی و شجاعی خواب یکی از موفقیت‌های‌شان را نمی‌بینند، از حامیان ملت فلسطین بوده‌اند؛ در حالی که از سوی دولت‌های خود و رژیم مجعول صهیونیستی تحت فشار هم قرار گرفته‌اند.
7- غیر از این ٢ بازیکن- و مهرداد میناوند که سال‌ها پیش در لباس «اشتورم گراتس» اتریش چنین خبطی را مرتکب شد- بسیاری از ورزشکاران دیگر ایران از بازی با حریفان صهیونیست، اجتناب کرده و مدال‌های زمینی را رها کرده و مدال‌های شان را از شهدای قدس دریافت کردند.
آرش میراسماعیلی جودوکار محبوب ایرانی، به مدال طلای المپیک آتن پشت کرد و حاضر نشد برای یک نشان، غیرت اسلامی- ایرانی را بفروشد. چه بسیار کشتی‌گیران ایرانی که در مسابقات معتبر جهانی حاضر به رویارویی با حریف صهیونیست نشدند و با وجود قطعیت مدال‌شان، از آن گذشتند. ورزشکاران زیادی نیز چنین کردند و با آنکه در آستانه کسب مدال بودند، برای به رسمیت نشناختن حریفان صهیونیست، از مسابقه امتناع کردند. نمونه مهم در میان فوتبالیست‌ها «اشکان دژاگه» بود که سال‌ها پیش با آنکه هنوز لباس مقدس ایران را به تن نکرده بود، حین حضور در تیم‌ملی فوتبال جوانان آلمان، صریحاً- بدون وانمود کردن به مصدومیت- گفت پدر و مادرم ایرانی‌اند و من هم به عنوان یک ایرانی قوانین کشورم را رعایت می‌کنم. با آنکه از تیم‌ملی جوانان آلمان در اوج آمادگی خط خورد و متحمل آزار و محرومیت و جرایم مختلف شد، حاضر نشد روی خون فلسطینیان، فوتبال بازی کند.
8- شجاعی و حاج‌صفی برای به زعم خودشان تخفیف موضوع، مچ‌بندی منقش به پرچم ایران را نیز بر دست‌های‌شان بستند و برابر اشغالگران قدس شریف به میدان رفتند(!) جالب آنکه برخی هواداران اجیرشده تیم یونانی، آنها را روی دست به ورزشگاه بردند و آن دو غافل بودند از اینکه دارند به مسلخ می‌روند.
9- اگر ملاحظات و توجیهات مضحک همیشگی در کار نباشد، باید درهای تیم‌ملی به روی این ٢ بازیکن بسته شود. آنها با علم به اینکه نباید به میدان می‌رفتند، این کار را انجام دادند و خون نه تنها مسلمانان که آزادگان دنیا را به جوش آوردند. آنها در ایامی هم به میدان رفتند که از طرفی سالروز جنایات کم‌نظیر صهیونیست‌ها در جنگ ٣٣ روزه لبنان بویژه جنایت ددمنشانه روستای قاناست که در آن یکصد کودک لبنانی را با فجیع‌ترین وضع به شهادت رساندند و از سوی دیگر در همین روزهای اخیر، مسجدالاقصی با خون‌های جوانان فلسطینی رنگین شده است.
امید است فدراسیون فوتبال با اقدامی درست، نگذارند خون‌های پاک ریخته‌شده ده‌ها هزار فلسطینی، لبنانی، ایرانی، عراقی و... توسط غاصبان بیت‌المقدس، پایمال شود.