چهارمین کلاس از دومین اردوی آموزشی بانوان دوره ششم آفتابگردان‌ها با حضور میلاد عرفان‌پور برگزار شد. عرفان‌پور در این کلاس و در سخنان خود که با محوریت «زبان شعر» برگزار شد ضمن تعریف زبان بیان داشت: زبان ماده خام و اولیه شعر است و اگر در انتخاب آن دقت نکنیم شعر ما مطلوب مخاطب نخواهد بود. عرفان‌پور ادامه داد:‌ در پرداختن به زبان شعر عده‌ای دچار افراط و گروهی دچار تفریط شده‌اند. گروه اول معتقدند اصل زبان است. زبان‌گرایی این دسته موجب شده ‌است شعر آنها خالی از تصویر و خیال شود. در برابر آنها گروهی قرار دارند که رسالت شعر را تنها انتقال پیام می‌دانند. آنها به صرف رساندن پیام اکتفا می‌کنند و پیراستگی و شایستگی زبان برای‌شان اهمیتی ندارد. او افزود: هر دو تفکر آسیب‌زننده است و تعادل در برخورد با زبان است که می‌تواند مفید باشد. این شاعر در ادامه گفت: هر شاعر در هر مرحله از فعالیت ادبی‌اش داشته‌های زبانی مختص به خود دارد و باید همواره تلاش کند به آنها عمق ببخشد. برای رسیدن به این هدف باید به چند اصل توجه داشت. از جمله آنها افزایش دادن منابع مطالعاتی است تا شاعر در سرایش شعر به تکرار نیفتد. مواجهه زیستی با کلمات، مواجهه شنیداری و بیانی نیز از دیگر راه‌هایی است که شاعر با توجه به آن می‌تواند بر تاثیر شعرش در مخاطب بیفزاید.   عرفان‌پور در ادامه افزود: اصطلاحا دوگانه‌هایی در شعر وجود دارد که از جمله آنها دوگانه کهنه و نو است. اختلاف بر سر لزوم استفاده از زبان سنتی یا امروزی است. نمی‌توان به صورت مطلق در این رابطه اظهارنظر کرد. زیرا آنچه در شعر مهم است استحکام و زیبایی و حفظ شیوایی شعر است. اگر این امر از طریق کلمات کهن هم اتفاق بیفتد ارزشمند است به شرط آنکه قابل فهم و فصیح باشد. وی در پایان به بررسی اختلافات در استفاده از زبان محاوره و معیار پرداخت و بر این مساله تاکید کرد: نمی‌توان سرودن شعر را منحصر به یکی از آنها کرد و هیچ‌کدام محکوم به حذف نیستند. زیرا آنچه برای ما اهمیت دارد حفظ بلاغت و فصاحت شعر است. اما استفاده از زبان شکسته و محاوره به شاعران کم‌تجربه که آشنایی کامل با ساختار زبان ندارند توصیه نمی‌شود.