مهدی طاهرخانی: با توجه به اتفاقات بازی رفت تیم‌ملی فوتبال ایران و سوریه در مالزی، خیلی‌ها با وجود قطعی شدن صعود تیم‌ملی به جام‌جهانی روسیه، خواستار پیروزی شاگردان کی‌روش در بازی برگشت شدند. مخصوصا اینکه باید در آخرین خاکریز از رکورد دوست داشتنی‌مان هم دفاع می‌کردیم. رکوردی که تا گام آخر بخوبی از آن محافظت شد اما ناگهان نه یک بار که دو بار دروازه بیراوند باز شد تا بدترین اختتامیه را شاهد باشیم.
 سوریه به پلی‌آف رفت و چمن ورزشگاه آزادی عوض شادی بازیکنان ایران، میدان جشن حریف شد. اگر چه ما پیش از این صعودمان را قطعی کرده بودیم اما از بین رفتن رکورد «گل نخوردن» اندوهی بزرگ بود. فارغ از اشتباهات فنی و جای خالی عزت‌اللهی که نه توسط علی کریمی پر شد و نه چشمی، می‌شود سهم عظیمی از این تساوی را به جو به هم ریخته تیم‌ملی مربوط دانست. پس از تساوی ارزشمند مقابل کره‌جنوبی در خاک این کشور و در صورتی که همه منتظر آخرین بازی بودند ناگهان بحث بی‌موقع جایزه گرفتن مطرح شد. چند بازیکن تیم‌ملی که گویی به تعویق افتادن پاداش‌ها روی زندگی روزمره‌شان تاثیر سو گذاشته بود، با انتشار یک متن مشترک صدای خود را به همه رسانه‌های بین‌المللی رساندند. تا جایی که رویترز هم فهمید این بچه‌ها پاداش نگرفتند. کی‌روش هم با ادامه بداخلاقی‌های خود طوری وانمود کرد که گویی هیچ پولی برای اردوهای پیش رو وجود ندارد و قرار است تیم‌ملی به صورت دیمی وارد روسیه شود. بدون هیچ بازی تدارکاتی یا اردوی برون‌مرزی! سرمربی تیم‌ملی حتی بحث شماره حساب دادن به مردم را به صورت طنز مطرح کرد تا با این شیوه بیشترین فشار را روی مدیران فدراسیون بیاورد. گویا فشار اولیه پاسخ داد، چرا که بلافاصله وزارت ورزش اعلام کرد مبلغ 5/2 میلیارد به فدراسیون فوتبال پرداخت شده تا به عنوان پاداش برد و تساوی‌های اخیر بین  بازیکنان پخش شود. آن همه جنجال که صدایش به همه جهان رسید فقط برای رسیدن به جایزه بود. البته عنوان شده گویا پاداش نهایی کمتر از انتظار ملی‌پوشان است و آنها علاوه بر مبلغ بیش از 50 میلیون تومان خواستار یک عدد حواله خودرو هم هستند. در چنین جوی باید هم مقابل سوریه که آمده بود جانش را برای امتیاز گرفتن درون زمین بگذارد، امتیاز بدهیم. درست در لحظاتی که بازیکنان چرتکه انداخته بودند تا حساب کنند با این برد چه مقدار پاداش به حساب‌شان ریخته می‌شود ناگهان در اولین دقایق، دروازه پیش از این فتح نشده ما، فرو ریخت تا بدترین اختتامیه ممکن  را برای بهترین صعودمان جشن بگیریم! کارلوس کی‌روش بی‌توجه به آرامش تیم‌ملی و فضای اطرافش خودخواسته همه آرامش را در آستانه آخرین بازی بر هم زد و ثمره‌اش شکسته شدن قفل دروازه ایران در آخرین بازی بود. متاسفانه بسیاری از رسانه‌ها هم در قضاوتی زودهنگام حق را تمام و کمال به سرمربی تیم‌ملی و بازیکنان دادند، بی‌توجه به اینکه حتی کسی مثل کی‌روش هم می‌تواند اشتباه کند. رفتار عصبی سرمربی تیم‌ملی در دقایق آخر به گونه‌ای روی آرامش تیم ما اثر سو گذاشت و ماحصل آن شلوغ‌بازی، دریافت گلی بود که همچون تیری در قلب رکورد فرو رفت. جنجال به راه انداختن و رسیدن به مطالبات شاید منجر به زنده شدن جایزه شود اما عواقب خاص خودش را دارد که ما در آخرین بازی مرحله مقدماتی جام‌جهانی تاوان تلخی را برایش دادیم. امید آن می‌رود وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال در مدت زمان باقیمانده تا جام‌جهانی 2018 روسیه، حمایت مالی خوبی را از تیم‌ملی داشته باشند که در غیر این صورت خبر بی‌پولی ما به همه جهان مخابره می‌شود!